The Brutalist ★★★½
ΔΡΑΜΑ (2024), 214΄
Σκηνοθεσία: Μπρέιντι Κορμπέ
Ερμηνείες: Εϊντριεν Μπρόντι, Φελίσιτι Τζόουνς, Γκάι Πιρς
Από τις πιο σημαντικές ταινίες της σεζόν, με τρεις Χρυσές Σφαίρες και δέκα οσκαρικές υποψηφιότητες στο ενεργητικό της, η επική ιστορία του Μπρέιντι Κορμπέ έρχεται αυτή την εβδομάδα και στις ελληνικές αίθουσες. Πρωταγωνιστής εδώ είναι ο Λάζλο Τοθ (Εϊντριεν Μπρόντι), διακεκριμένος Ούγγρος αρχιτέκτονας του κινήματος του μπρουταλισμού, ο οποίος μεταναστεύει από τη ρημαγμένη μεταπολεμική Ευρώπη στην Αμερική, σε αναζήτηση ενός καλύτερου μέλλοντος. Εκεί θα βρεθεί στην Πενσιλβάνια, αναλαμβάνοντας ένα μεγαλεπήβολο έργο για λογαριασμό ενός πλούσιου πάτρωνα (Γκάι Πιρς), ενώ ταυτόχρονα περιμένει με αγωνία τη σύζυγό του (Φελίσιτι Τζόουνς) να φτάσει από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
Τρεις Χρυσές Σφαίρες και δέκα οσκαρικές υποψηφιότητες για την επική αφήγηση της ιστορίας ενός μετανάστη αρχιτέκτονα από τη ρημαγμένη Ευρώπη, στις ΗΠΑ.
Από τις πλέον ανερχόμενες «φωνές» του ανεξάρτητου αμερικανικού κινηματογράφου, ο Κορμπέ υπογράφει την πιο φιλόδοξη μέχρι στιγμής δουλειά του, τολμώντας να παρουσιάσει μια επική αφήγηση τρεισήμισι ωρών (με υποχρεωτικό διάλειμμα) και διαφορετικών επιπέδων. Η εμπειρία του μετανάστη, του ανθρώπου δηλαδή που προσωποποιεί το αμερικανικό όνειρο, βρίσκεται προφανώς στο επίκεντρο, με τον ταλαιπωρημένο Λάζλο να αναδύεται από τα έγκατα του πλοίου στην επιφάνεια για να αντικρίσει, ανεστραμμένο, το Αγαλμα της Ελευθερίας, στην αριστουργηματική πρώτη σεκάνς. Αυτή η αντιστροφή των προσδοκιών, πότε παιγνιώδης όπως παραπάνω και πότε τραγική, διατρέχει ολόκληρο το φιλμ, το οποίο σχολιάζει εύστοχα την πραγματικότητα που αντιμετωπίζουν (όλοι και παντού) οι μετανάστες.
Εδώ βέβαια έχουμε να κάνουμε με καλλιτέχνη –έστω επινοημένο– και μάλιστα σπουδαίο, ο οποίος διατηρεί ακλόνητη πίστη στον εαυτό του, παρά τις αντιξοότητες. Η προσωπική και επαγγελματική σχέση που θα αναπτύξει με τον μεγιστάνα Βαν Μπιούρεν αποτελεί τη βασική δραματική δυναμική της ταινίας, η οποία κρύβει μέσα της τόσο μια κριτική του παραδοσιακού καπιταλισμού, όσο και ένα στοχασμό πάνω στη φύση της τέχνης. Ενα τελευταίο επίπεδο αποτελεί η σχέση μεταξύ των δύο συζύγων, οι οποίοι συναντιούνται ξανά προσπαθώντας να συμβαδίσουν, έχοντας όμως σημαδευτεί ανεξίτηλα από όσα έχουν ξεχωριστά περάσει πριν και μετά τον πόλεμο.
Λόγος τέλος πρέπει να γίνει υποχρεωτικά για τον Εϊντριεν Μπρόντι. Δύο δεκαετίες μετά τον «Πιανίστα», ο σπουδαίος Αμερικανός –με ουγγρικές ρίζες– ηθοποιός ερμηνεύει έναν ακόμα πιο απαιτητικό, βαθιά τραγικό ήρωα, ο οποίος είναι πολύ πιθανό να τον οδηγήσει και μέχρι την οσκαρική δόξα.
