Ακόμη και να μην είναι κανείς Παναθηναϊκός, η θέα της «Λεωφόρου» προκαλεί συναισθήματα. Δεν είναι μόνο η σύνδεση του γηπέδου με μεγάλες στιγμές της ποδοσφαιρικής ιστορίας, είναι και η ιστορία της πόλης που άλλαζε μαζί με τη «Λεωφόρο». Είναι και η απώλεια του Μίμη Δομάζου που άγγιξε όλους τους Ελληνες. Κινητοποίησε έναν συναισθηματικό μοχλό και έφερε στη μνήμη σελίδες μιας μακράς διαδρομής. Οπως αντιλαμβανόμαστε σε κάθε απώλεια, το κενό ενεργοποιεί όλα όσα ενώνουν τα μεγάλα πλήθη και αυτό το σχεδόν ακατόρθωτο συμβαίνει πάντα στην Ιστορία μόνο μέσα από δραματικές εθνικές στιγμές ή μέσα από τη λεγόμενη μαζική, λαϊκή κουλτούρα. Και ο Δομάζος εκπροσωπούσε τόσα χρόνια τώρα αυτή τη δύναμη που διεισδύει μέσα στην κοινωνία. Αλλά το ίδιο το γήπεδο της «Λεωφόρου», στο οποίο συνειρμικά μας οδηγεί η απώλεια του Μίμη Δομάζου, είναι ένα ιστορικό τοπόσημο που ακόμη και με τη μελλοντική εξαφάνισή του θα συνδέεται άρρηκτα με τις μεταμορφώσεις της Αθήνας.
Από τη δεκαετία του 1920 όταν χτίστηκε η πρώτη μορφή του γηπέδου, σε μια περιοχή που εκείνα τα χρόνια και λίγο αργότερα ήταν αμιγώς προσφυγική με λίγα σκόρπια, παλαιότερα, αστικά σπίτια, το γήπεδο του Παναθηναϊκού παρακολουθούσε την εξέλιξη της πόλης και η πόλη την εξέλιξη του γηπέδου. Αυτή η διαδραστική και αναπόδραστη σχέση συνεχίζεται και κορυφώνεται στο μείζον επερχόμενο γεγονός της κατεδάφισης του γηπέδου και της δημιουργίας ενός νέου αστικού προορισμού στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, ενός δημόσιου πάρκου. Είναι μια σχέση, η σχέση ΠΑΟ – Αθήνας, σφυρηλατημένη στον χρόνο. Μια παλιά φωτογραφία από τους τελευταίους μήνες της Κατοχής, τραβηγμένη τον Ιούνιο του 1944, μας δείχνει ένα στιγμιότυπο από τον αγώνα Παναθηναϊκού – Πανιωνίου, που είχε λήξει με νικητή τον ΠΑΟ με 5-0. Ηταν μία από τις πολλές, μικρού μεγέθους φωτογραφίες που πουλούσαν έξω από τα γήπεδα ή σε φωτογραφικά στούντιο διάφοροι επώνυμοι φωτογράφοι της Αθήνας. Το συγκεκριμένο στιγμιότυπο είναι μια φωτογραφία του πρακτορείου Γιάγκογλου που στεγαζόταν στη Στοά Πεσμαζόγλου, Σταδίου 40. Ο Δημήτρης Γιάγκογλου (1886-1941) είχε έρθει στην Αθήνα μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή. Πέθανε μέσα στην Κατοχή και την επιχείρηση τη συνέχισε ο γιος του διατηρώντας απλώς το διακριτικό «Γιάγκογλου».
Αυτές οι ιστορίες, από τα βάθη του αθηναϊκού χρόνου, μας μεταφέρουν σε όλο εκείνο το παράπλευρο, συμπληρωματικό και διαρκώς παλλόμενο σύμπαν που γεννιέται γύρω από γήπεδα και χώρους λαϊκής κουλτούρας, όπως είναι ένας ποδοσφαιρικός αγώνας.
Η μικροοικονομία των μικροπωλητών γύρω από τα παλιά γήπεδα παραπέμπει στα πανηγύρια και στα λαϊκά θεάματα, και η κουλτούρα του εφηβικού ανταγωνισμού και της νεανικής εκτόνωσης παραπέμπει σε μια αρχέγονη παρατήρηση κοινωνικοποίησης και ενηλικίωσης.
Ενα γήπεδο σαν τη «Λεωφόρο» σταδιακά αγκαλιάστηκε από την ίδια την πόλη, περικλείστηκε από πολυκατοικίες, τα προσφυγικά στα Κουντουριώτικα εξαφανίστηκαν πριν από δεκαετίες, η Αλεξάνδρας έγινε μεσοαστική λεωφόρος από το 1955 και μετά. Οι θρύλοι της «Λεωφόρου» έχουν ποτίσει το ψυχικό υπόστρωμα της περιοχής και ακόμη και χωρίς τη φυσική παρουσία του γηπέδου στο μέλλον, το αποτύπωμα θα είναι ανεξίτηλο.
