AYN RAND
Υμνος
μτφρ.: Κλαίρη Παπαμιχαήλ
εκδ. Παπαδόπουλος, σελ. 111
Eνα δυστοπικό μέλλον, άτομα χωρίς ονόματα, μια λέξη κι ένας πενταψήφιος αριθμός ο καθένας, με προσδιορισμένο ρόλο μέσα σε μια απρόσωπη κοινότητα. Ολα επιβάλλονται άνωθεν, χωρίς να μπορείς να αρθρώσεις καμία αντίρρηση. Το πιο σημαντικό, δεν επιτρέπεται να διαφοροποιείσαι, να έχεις σκέψη, να κρίνεις. Οι ανθρώπινες σχέσεις ανύπαρκτες, αφυδατωμένες από αισθήματα, προτιμήσεις, εγγύτητα.
Υπάρχει ένα κυρίαρχο «εμείς» σε αυτή τη στρατολογημένη κοινωνία, που την ορίζουν γέροντες σοφοί, απλησίαστοι, δογματικοί, διαπιστώνουν σφάλματα κι επιβάλλουν ποινές. Ο Ισότητα 7-2521 σφάλλει με πολλούς τρόπους. Εχει ένα μυαλό γεμάτο περιέργεια, που το βάζει να λειτουργεί και σε μια τρύπα της γης ανακαλύπτει τον απαγορευμένο ηλεκτρισμό. Δεν κρατάει την ανακάλυψη για τον εαυτό του, αλλά την παρουσιάζει. Γίνεται αμέσως αποσυνάγωγος και τιμωρείται. Ταλαιπωρημένος κι εξαθλιωμένος θα φύγει από τη φυλακή του και θα τολμήσει να μπει στο –απόκοσμο για τους πολλούς– δάσος, σωτήριο για τον ίδιο. Θα τον ακολουθήσει ο έρωτάς του. Eχει καταφέρει να ερωτευτεί και να βρει ανταπόκριση από την κοπέλα που ξεχώρισε αναγνωρίζοντας πάνω της τα δικά του χαρακτηριστικά. Τόλμη, θάρρος, αυτοσεβασμό.
Είναι ένας ύμνος στην ύπαρξη τούτο το μικρό, σημαντικό, σύγχρονο βιβλίο, γραμμένο το 1938. Μια ωδή στο «εγώ» όχι ως πηγή εγωισμού, αλλά ως πηγή σκέψης, δημιουργίας, ατομικότητας που διασώζει το πρόσωπο και τις σχέσεις που μπορεί να αναπτύξει. Είναι κι ένας ύμνος στην αγάπη που μπορεί να εμπνέει, να δίνει δύναμη, αποφασιστικότητα, να ωθεί στην πράξη και την αυτοεκτίμηση.
Είναι, τέλος, κι ένας ύμνος στη φύση, αν θελήσουμε να στρέψουμε το βλέμμα μας στην πραγματικότητα. Το δάσος, τα πανύψηλα δέντρα, η πυκνότητα και η ζωντάνια του, η προστασία και η καταφυγή του, γίνονται ο μόνος τρόπος επιβίωσης. Δύο εγώ, ένας άντρας και μια γυναίκα τολμούν τη διεκδίκηση της πραγματικής ζωής και την κατορθώνουν.
Η Αϋν Ραντ πετυχαίνει να μας αφορούν και σήμερα όσα έγραψε τόσα χρόνια πριν κι αυτό αμέσως μετατρέπει το βιβλίο της σε ένα κλασικό έργο, φωτεινό μέσα στο σκοτάδι του, οικείο μέσα στην αποξένωσή του.
