Ο σομελιέ ★★★
ΔΡΑΜΑ (2020), 104΄
Σκηνοθεσία: Πρέντις Πένι
Ερμηνείες: Μαμουντού Ατιέ, Κόρτνι Μπ. Βανς
Μια συγκινητική ιστορία γύρω από τα όνειρα που βγαίνουν αληθινά και με οινοφιλικό αποτύπωμα «ανακαλύψαμε» πρόσφατα στην πλατφόρμα του Netflix. Ο Ελάιζα, ένας νεαρός Αφροαμερικανός από το Μέμφις, προορίζεται να αναλάβει την οικογενειακή επιχείρηση: μια παραδοσιακή ψησταριά την οποία έχει δημιουργήσει με κόπους και σκληρή δουλειά ο πατέρας του. Εκείνος ωστόσο, μαγεμένος από τον κόσμο του κρασιού, ονειρεύεται να γίνει σπουδαίος σομελιέ. Οταν οι επιθυμίες πατέρα και γιου θα έρθουν σε σύγκρουση, οι δυο τους θα πρέπει να πάρουν κάποιες δύσκολες αποφάσεις.
Ο ανερχόμενος Μαμουντού Ατιέ, τον οποίο είδαμε μεταξύ άλλων στις «Ιστορίες καλοσύνης» του Γιώργου Λάνθιμου, πρωταγωνιστεί στον ρόλο ενός νέου άνδρα που αρνείται να συμβιβαστεί με την προκαθορισμένη «μοίρα» του, επιλέγοντας να ακούσει το κάλεσμα της καρδιάς του. Το γοητευτικό σύμπαν του κρασιού, το οποίο ο ήρωας ανακαλύπτει σταδιακά, προσδίδει από μόνο του ενδιαφέρον σε μια κατά τα άλλα feelgood ιστορία, από όπου πάντως δεν λείπουν και οι κοινωνικές αναφορές. Το υπόβαθρο του Ελάιζα, όχι ακριβώς συνηθισμένο για έναν ειδικό της οινικής γευσιγνωσίας, θα εμφανιστεί αρκετές φορές μπροστά του για να του βάλει εμπόδια, αλλά και για να ατσαλώσει ακόμα περισσότερο τη θέλησή του να επιτύχει αυτό που αρχικά έμοιαζε περίπου με ταξίδι στο… Διάστημα.
Η χώρα του Θεού ★★★½
ΔΡΑΜΑ (2022), 143΄
Σκηνοθεσία: Χλίνουρ Πάλμασον
Ερμηνείες: Ελιοτ Κρόσετ Χόουβ, Ινγκβαρ Σίγκουρτσον
Από την πλατφόρμα του Cinobo επιλέγουμε ένα φιλμ που απηχεί θεματικά και οπτικά το σινεμά του Ινγκμαρ Μπέργκμαν και του Βέρνερ Χέρτσογκ, ενώ παράλληλα διατηρεί τη δική του «καθαρή» φόρμα. Στα τέλη του 19ου αιώνα, ένας νεαρός Δανός ιερέας ταξιδεύει στην Ισλανδία (μέρος τότε της Δανίας), με στόχο να χτίσει μια εκκλησία, αλλά και να αιχμαλωτίσει στον φωτογραφικό φακό τα τοπία και τους κατοίκους της. Καθώς όμως προχωράει όλο και πιο βαθιά στον δύσβατο, αφιλόξενο τόπο, τόσο η αποστολή όσο και οι γενικότερες βεβαιότητές του έως τότε στη ζωή μπαίνουν σε δοκιμασία. Ο Ισλανδός Χλίνουρ Πάλμασον χρησιμοποιεί το τετράγωνο κάδρο, που προσομοιάζει με αυτό των φωτογραφικών μηχανών της εποχής, όχι για να περιορίσει την οπτική του θεατή, αλλά μάλλον για να τον βάλει περισσότερο στη λογική των μοναδικών στιγμών (όπως οι φωτογραφίες) από τις οποίες αποτελείται η ζωή του ανθρώπου. Ο πρωταγωνιστής από την πλευρά του, υπηρέτης του Θεού αλλά και θνητός εξερευνητής, κουβαλά μαζί του τραγικό βάρος· «έχω κουραστεί πια από όλον αυτόν τον εξοπλισμό», λέει κάπου απιθώνοντας εξαντλημένος τα σύνεργα της φωτογραφίας.
