«Ο Τάμπλιν εντυπωσιάστηκε από το γεγονός ότι “όταν σκηνοθετεί, ο Ντέιβιντ κάθεται όσο πιο κοντά μπορεί”. Στη σκηνή όπου ο δρ Τζακόμπι μιλάει με τον πράκτορα Κούπερ και τον σερίφη Τρούμαν στο νοσοκομείο και τους λέει πως άκουσε τον Ζακ Ρενό να δολοφονείται στη διπλανή κλίνη, ο Ντέιβιντ μου έδωσε μια πολύ παράξενη σκηνοθετική οδηγία. Κάναμε μια λήψη και μετά ο Ντέιβιντ είπε: “Ρας, πάμε πάλι, κι αυτή τη φορά μη σκεφτείς τα λόγια σου ή το νόημά τους. Εχε στο μυαλό σου μόνο φαντάσματα”. Αυτή η οδηγία είναι πολύ χαρακτηριστική του τρόπου με τον οποίο σκηνοθετούσε και ήταν ό,τι έπρεπε για εκείνη τη σκηνή».
Ο Ρας Τάμπλιν ήταν ένας από τους ηθοποιούς που πρωταγωνίστησαν στη σειρά – σταθμό στην ιστορία της αμερικανικής τηλεόρασης, το «Twin Peaks». Διότι μπορεί ο Ντέιβιντ Λιντς, που «έφυγε» το βράδυ της Πέμπτης σε ηλικία 78 ετών, να έγραψε ιστορία ως σκηνοθέτης του σινεμά, όμως το ίδιο έκανε και όταν το 1990 ασχολήθηκε με την τηλεόραση.
Το παραπάνω απόσπασμα προέρχεται από το βιβλίο «Χώρος ονείρων», που έγραψε ο ίδιος ο Λιντς σε συνεργασία με την Κριστίν Μακένα, ένα χορταστικό, πλούσια εικονογραφημένο αφήγημα, που συνδυάζει τη βιογραφία με την αυτοβιογραφία. Το βιβλίο κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ροπή το 2019 σε μετάφραση της Αφροδίτης Γεωργαλιού. Από αυτό προέρχονται και τα αποσπάσματα που ακολουθούν, επικεντρωμένα στην εμβληματική του ταινία «Μπλε βελούδο» (1986). Η αφήγηση είναι του ίδιου του Λιντς.
Οταν γύριζε το «Μπλε βελούδο»: Ενα σημαντικό στοιχείο του σεναρίου για το «Μπλε Βελούδο» μού αποκαλύφθηκε σε όνειρο, αν και δεν θυμόμουν το όνειρο για πολλή ώρα αφότου ξύπνησα. Φανταστείτε τώρα εικόνα: πηγαίνω στα στούντιο της Universal τη μέρα μετά το όνειρο – το οποίο δεν θυμόμουν. Επρεπε να συναντήσω κάποιον, μπήκα στο γραφείο της γραμματέως του και ο άνδρας που θα έβλεπα ήταν σ’ ένα δωμάτιο πίσω απ’ το δικό της. Στο γραφείο της πρέπει να υπήρχε ένας καναπές ή μια πολυθρόνα και, επειδή ο άνδρας δεν ήταν ακόμη έτοιμος να με δει, πήγα και κάθισα στον καναπέ –ή στην πολυθρόνα– και περίμενα. Εκεί που καθόμουν, θυμήθηκα το όνειρό μου, ζήτησα απ’ τη γραμματέα χαρτί και μολύβι και σημείωσα δύο στοιχεία απ’ το όνειρο: έναν αστυνομικό ασύρματο κι ένα όπλο. Αυτό μου αρκούσε. Ανέκαθεν έλεγα πως προτιμώ την ονειροπόληση απ’ τα όνειρα της νύχτας, όμως αγαπώ και τη λογική των ονείρων. Εκεί μπορούν να συμβούν τα πάντα και να βγάζουν και νόημα.
«Ενα σημαντικό στοιχείο του σεναρίου για το “Μπλε βελούδο” μού αποκαλύφθηκε σε όνειρο, αν και δεν θυμόμουν το όνειρο για πολλή ώρα αφότου ξύπνησα».
Για τη χρησιμοποίηση του θρυλικού τραγουδιού «In Dreams» του Ρόι Ορμπισον στο «Μπλε βελούδο» και πώς μετά σκηνοθέτησε τον Ορμπισον να τραγουδάει αυτό το τραγούδι του 1963 σε βίντεο κλιπ: Τότε δούλευε στη δισκογραφική εταιρεία Virgin Records κάποιος Τζεφ Αγιεροφ και, όταν κυκλοφόρησε το «Μπλε βελούδο», ήθελε να γυρίσω ένα βιντεοκλίπ για το «In Dreams». Μετά έμαθα ότι στον Ρόι δεν άρεσε καθόλου πώς χρησιμοποιήθηκε το τραγούδι του στο «Μπλε βελούδο». Το «In Dreams» ήταν σημαντικό για τον Ρόι σε βαθιά προσωπικό επίπεδο. Η πρώτη του γυναίκα, η Κλοντέτ, σκοτώθηκε σε ατύχημα με μηχανή το 1966 και, παρόλο που ο Ρόι είχε ηχογραφήσει το «In Dreams» τρία χρόνια πριν απ’ τον θάνατό της, για κάποιο λόγο στο μυαλό του το συνέδεε μ’ εκείνο το περιστατικό. «Ρόι, πρέπει να πας να ξαναδείς την ταινία, είναι καταπληκτική», τον συμβούλευσε ένας φίλος του, κι εκείνος, επειδή είναι ο σπουδαίος άνθρωπος που είναι, πράγματι πήγε, την είδε ξανά και συμφώνησε. «Εχεις δίκιο», είπε στον φίλο του. Το ένα έφερε το άλλο και γνώρισα τον Ρόι από κοντά. Ανακαλύπτω μάλιστα πως ο Ρόι ασχολούνταν με την ξυλουργική κι αρχίζουμε να κουβεντιάζουμε για προμήθεια υλικών, πριόνια κι άλλα συναφή. Τον λάτρεψα. Ηταν ένας προσγειωμένος, γλυκύτατος άνθρωπος με χρυσή καρδιά. (…) «Ντέιβιντ, όταν ηχογραφούσαμε παλιά, ήταν πάντα παρών ένας τύπος που λειτουργούσε σαν σκηνοθέτης», είπε ο Ρόι, «να, πώς είσαι τώρα εσύ καλή ώρα, που με παρότρυνε: “Ελα, Ρόι, δώσε περισσότερη ενέργεια! Θυμήσου τον λόγο για τον οποίο έγραψες το τραγούδι και βάλε κι άλλο συναίσθημα!”». Κατά κάποιον τρόπο, λοιπόν, σκηνοθέτησα τον Ρόι και το απόλαυσα μ’ όλη μου την ψυχή.
«Πήγαμε σε μια συναυλία του Μπομπ Ντίλαν και τον είδαμε στο καμαρίνι του, πράγμα πολύ κολακευτικό. “Α, γεια σου Ντέιβιντ”, λέει ο Μπομπ σαν να με ξέρει».
Αργά ένα βράδυ μπήκαν μέσα ο Μπόνο και ο Μπομπ Ντίλαν. Τότε ο Μπόνο δεν ήταν ο σταρ που είναι σήμερα, ήταν όμως ανερχόμενος καλλιτέχνης και σκέφτηκα πως, απ’ τη στιγμή που έκανε παρέα με τον Ντίλαν, θα γινόταν διάσημος. Τον Ντίλαν δεν τον γνώρισα καλά τότε, αλλά μία άλλη φορά που ήμουν με τον Ντένις Χόπερ. Πήγαμε με τον Ντένις σε μια συναυλία του Μπομπ Ντίλαν στο Greek Theatre στο Λος Αντζελες και τον είδαμε στο καμαρίνι του οι δυο μας, πράγμα πολύ κολακευτικό. «Α, γεια σου Ντέιβιντ», λέει ο Μπομπ σαν να με ξέρει. Ηταν πραγματικά τέλεια.
