Ο Αγγλος συνθέτης Τζον Ντόουλαντ γεννήθηκε το 1563 και πέθανε το 1626. Ο Αμερικανός συνθέτης Τζον Κέιτζ γεννήθηκε το 1912 και πέθανε το 1992. Τους χωρίζουν ένας ωκεανός και τετρακόσια ολόκληρα χρόνια.
Κι όμως, η δισκογραφική aparté Music τους «πάντρεψε» στο πολύ φρέσκο άλμπουμ «All we get is life», με αυτουργούς το μουσικό και φωνητικό σύνολο Theleme και με έναν πολύ απρόσμενο, ιδιαίτερο «γκεστ» στα φωνητικά: τον Στινγκ.
Το ερεθιστικό αυτό μουσικό πρότζεκτ προσφέρεται για διάφορες (και διαφορετικές) ερμηνείες αλλά κυρίως απολαύσεις. Τα τραγούδια του Ντόουλαντ, για δύο φωνές κατά κανόνα, λαούτο και βιόλα ντα γκάμπα (αυτό τον έξοχο πρόδρομο του βιολοντσέλου) έχουν κάτι σχεδόν ανάρμοστα σύγχρονο μολονότι τα ηχοχρώματα και οι ατμόσφαιρές του επιστρέφουν τον ακροατή στην αγγλική Αναγέννηση. Θα μπορούσε κάλλιστα η μουσική του να είναι η μουσική υπόκρουση στην «Τρικυμία» ή στο «Ονειρο θερινής νύχτας» του Μεγάλου Βάρδου που ήταν σύγχρονός του. Θα μπορούσε επίσης να είναι το soundtrack ποιημάτων των περίφημων Μεταφυσικών Ποιητών της Αγγλίας του 17ου αιώνα…
Την ίδια στιγμή, η περίφημη μελαγχολία των τραγουδιών αλλά και των ορχηστρικών του έργων έχουν κάτι τόσο σύγχρονο, σημερινό που αιφνιδιάζει (πιο διάσημο το οργανικό του έργο «Lachrimae, or Seaven Teares»· όσοι «ψήνεστε» γενικότερα πάνω στον Ντόουλαντ αναζητείστε το κλασικό πια «The Art of Melancholy» από την εταιρεία Hyperion). Δεν είναι μονάχα η θλίψη της ερωτικής απώλειας ή μόνωσης· είναι και η ενατένιση της ίδιας της ύπαρξης που τη δεσμεύει ο χρόνος και ο άγνωστος, σκοτεινός προορισμός του. Το άλμπουμ περιλαμβάνει και δύο από τα πιο διάσημα «μελαγχολικά» φωνητικά του ντουέτα: το «I saw my Lady weepe» και «Flow, my tears».
Τα κομμάτια στον δίσκο εναλλάσσονται από τον Ντόουλαντ στον Κέιτζ με μια δραστικότητα που ξαφνιάζει: ο Κέιτζ, αυτός ο απίθανος πειραματιστής και φιλόσοφος-μουσικός του 20ού αιώνα, με τραγούδια αλλά και οργανικές συνθέσεις εδώ, εμφανίζει έναν ήχο που, μέσα στο ελάχιστο που τον διακρίνει (ένας πολύ μοναχικός μινιμαλισμός…), απλώνει γέφυρες με το απώτατο παρελθόν της μουσικής δημιουργίας. Σταθείτε ιδιαίτερα στα «Five», «Eight Whiskus» και «Dream», για τον έξοχο τρόπο με τον οποίο «συνομιλούν» σε μια, θα έλεγε ο κύριος Γκρι, πνευματιστική σεάνς με το φάντασμα του Ντόουλαντ.
Το άλμπουμ περιλαμβάνει και δύο από τα πιο διάσημα «μελαγχολικά» φωνητικά του ντουέτα: το «I saw my Lady weepe» και «Flow, my tears».
Eνα άλμπουμ που θα μπορούσε να εμπνεύσει ένα λοξό ντοκιμαντέρ πάνω στη μουσική και το χρόνο, πάνω στον Ντόουλαντ και τον Κέιτζ, πάνω στον οίστρο και τη διανοητική περιπέτεια που λέγεται μουσικό ταξίδι, το οποίο κλείνει με τη φωνή του Στινγκ («Shape of My Heart») που, αίφνης, ακούγεται εδώ αναγεννησιακή! Το λαούτο του πάει…
