Δεν έχει κινητό τηλέφωνο ο Σταύρος Λάντσιας και κανονίζει τη συνέντευξή μας βάζοντας ως προτεραιότητα τις ώρες που αφιερώνει στα μικρά παιδιά του, και ξεκινάει τη συζήτησή μας όχι από τον εαυτό του, αλλά από τους Human Touch. Τη βραδιά της 21ης Δεκεμβρίου, μέσα στην κατάμεστη αίθουσα του ιστορικού Φιλολογικού Συλλόγου «Παρνασσός», το συγκρότημα που έχει συστήσει μαζί με τους Ντέιβιντ Λιντς (σαξόφωνα, φλάουτα, φλογέρα) και Γιώτη Κιουρτσόγλου (ηλεκτρικό μπάσο), με τον ίδιο στο πιάνο και στα κρουστά, παρουσίασε ζωντανά το νέο του άλμπουμ με τίτλο «Colorblind», και ήταν μια από τις ωραίες live εμφανίσεις της χρονιάς – ατμοσφαιρική, συναισθηματική, μελωδική, όλο καρδιά.
Το «Colorblind» ήρθε μετά 20 χρόνια σιωπής των Human Touch, ενός από τα πιο σημαντικά ελληνικά τζαζ σχήματα των τελευταίων τριών δεκαετιών. Το κοινό –πιστό στο γκρουπ, όλων των ηλικιών, καθόλου ελιτίστικο– καλωσόρισε με πολλά χειροκροτήματα τη νέα δουλειά του συγκροτήματος και το άλμπουμ ακούγεται ήδη αρκετά στο ραδιόφωνο. Ομως όλα αυτά συμβαίνουν χωρίς τυμπανοκρουσίες, επειδή αυτός είναι ο χαρακτήρας και των τριών εξαιρετικών μουσικών του γκρουπ, που συνεργάζονται αρμονικά και με πλήρη ελευθερία, «σαν να είναι ο ένας παραγωγός του άλλου», λέει ο Σταύρος Λάντσιας.
Με αφορμή το νέο άλμπουμ τον αναζήτησα με σκοπό να μιλήσουμε για την έως τώρα πορεία του – πολύπλευρη, διακεκριμένη και σεμνά επιλεκτική. Ο Λάντσιας χαίρει μεγάλης εκτίμησης ως πιανίστας και έχει συνεργαστεί με σημαντικούς καλλιτέχνες, όπως ο Διονύσης Σαββόπουλος, η Eλένη Καραΐνδρου, ο Nίκος Ξυδάκης, η Ελλη Πασπαλά, ο Aλκίνοος Iωαννίδης, ο Ορφέας Περίδης.
Συνθέσεις του παρουσίασε για πρώτη φορά με το συγκρότημα Human Touch και έβγαλαν το πρώτο CD τους το 1998. Ενα χρόνο αργότερα κυκλοφόρησε και η πρώτη προσωπική δισκογραφική δουλειά του και έκτοτε συνεχίζει σταθερά με συνθέσεις, ενορχηστρώσεις, συναυλίες και πολλές συμμετοχές στην ελληνική μουσική σκηνή και στη δισκογραφία. Στα 59 του χρόνια, πώς ερμηνεύει ο ίδιος την επιτυχία;
Οι συνεργασίες
«Μπορώ να λέω “όχι” σε κάτι που δεν με νοιάζει, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν με ενδιαφέρουν πια οι συνεργασίες. Εμαθα πολλά ως συνθέτης παίζοντας με σημαντικούς Ελληνες καλλιτέχνες και δεν θα ήμουν ο ίδιος μουσικός εάν δεν είχα δουλέψει μαζί τους. Πιστεύω ότι τώρα πλέον εκείνοι που με καλούν να παίξουμε μαζί περιμένουν από εμένα να φέρω κάτι από τον ήχο μου στην εκτέλεση ενός τραγουδιού, για παράδειγμα. Κι εγώ είμαι περήφανος όταν αφήνω τις νότες μου εκεί και γίνονται μέρος της σύνθεσης».
Πιστεύω ότι εκείνοι που με καλούν να παίξουμε μαζί περιμένουν από εμένα να φέρω κάτι από τον ήχο μου. Κι εγώ είμαι περήφανος όταν αφήνω τις νότες μου εκεί και γίνονται μέρος της σύνθεσης.
Αναρωτιέμαι εάν περίμενε ότι θα ήταν τόσο θερμή η ανταπόκριση του κοινού που γέμισε τον Παρνασσό, με δεδομένο ότι είναι περιορισμένο το εγχώριο ακροατήριο της τζαζ. «Πάντοτε εκπλήσσομαι όταν παίζω ορχηστρική μουσική στην Ελλάδα, επειδή ξέρω τη σημασία που έχει το τραγούδι σε αυτή τη χώρα», απαντά. «Ταυτόχρονα όμως στην Ελλάδα δεν υπάρχουν όρια μεταξύ των μουσικόφιλων. Συναντιόμαστε με βάση μια κοινή αισθητική, σε μικρούς χώρους, γινόμαστε φίλοι. Τη μουσική που κάνουμε μπορείς να τη ζήσεις όταν την ακούς. Η μελωδία είναι η αφορμή και πάνω σε αυτήν αυτοσχεδιάζουμε. Είναι μια διαφορετική εμπειρία, για αυτό και το κοινό έχει “ανοίξει” και δεν περιορίζεται στους λάτρεις της τζαζ».
Ρωτώντας τον για την απόσταση των 20 ετών μέχρι την κυκλοφορία του νέου άλμπουμ, ο λόγος έρχεται στις συνθήκες που έχουν πλέον διαμορφωθεί στη δισκογραφία με την εισβολή των σόσιαλ μίντια και της ελεύθερης διακίνησης της μουσικής μέσω Διαδικτύου.
«Ισως αργήσαμε επειδή είμαστε κάπως “παλιοί” και είχαμε συνηθίσει σε έναν διαφορετικό τρόπο λειτουργίας με τις δισκογραφικές εταιρείες. Στη νέα πραγματικότητα πρέπει να μάθουμε να κινούμαστε μόνοι μας», λέει. «Οι εξελίξεις είναι γοργές, οι νέοι μουσικοί παίζουν τις πλατφόρμες στα δάχτυλα. Οι δικοί μας χρόνοι είναι ίσως λίγο πιο “ανθρώπινοι”, αλλά, παρά τα όσα νοσταλγικά μπορούμε να πούμε για το παρελθόν, το παρόν είναι και ενδιαφέρον και πολυφωνικό. Μετά την πανδημία, η μουσική έχει επιστρέψει δυναμικά στο προσκήνιο, οι μουσικές σκηνές γεμίζουν στα live και το θέατρο επιδιώκει όλο και συχνότερα συνεργασίες μαζί μας, είτε με πρωτότυπες συνθέσεις είτε με εκτελέσεις επί σκηνής».
Ο Ενιο Μορικόνε
Σημαντικός σταθμός στη μουσική πορεία του κ. Λάντσια είναι και ο κινηματογραφικός συνθέτης Ενιο Μορικόνε, με τον οποίο έχουν μια «σχέση χρόνων», όπως λέει, μέσα από τα περίπου 400 σάουντρακ που έχει δημιουργήσει για το σινεμά. Η αγάπη του για τον συνθέτη είχε ως αποτέλεσμα το άλμπουμ «My Ennio Morricone» που κυκλοφόρησε με το κουαρτέτο του το 2023 και είναι στη δεύτερη κοπή του με διανομή στο εξωτερικό. «Το άλμπουμ είναι σαν σάουντρακ της δικής μου ζωής, με στιγμές λυτρωτικές που με αγγίζουν».
Ο Σταύρος Λάντσιας με το κουαρτέτο του θα εμφανίζονται στο Half Note Jazz Club από 31 Ιανουαρίου έως 2 Φεβρουαρίου παρουσιάζοντας συνθέσεις του Ενιο Μορικόνε.
