Επέστρεψε η διαδικασία του εθνικού τελικού για την επιλογή του τραγουδιού που θα εκπροσωπήσει τη χώρα μας τον προσεχή Μάιο στη Βασιλεία στο πλαίσιο του 69ου Διαγωνισμού της Γιουροβίζιον. Ο εθνικός τελικός προσδίδει μεγαλύτερο κύρος αλλά και σασπένς σε σχέση με τις απευθείας αναθέσεις σε καλλιτέχνες ή άλλες εσωτερικές διαδικασίες της ΕΡΤ που ήταν ο κανόνας τα τελευταία χρόνια. Στις περισσότερες χώρες οι εθνικοί τελικοί είναι το κατεξοχήν «εργαλείο» επιλογής των τραγουδιών που διαγωνίζονται στη Γιουροβίζιον, στην παράδοση του φεστιβάλ του Σαν Ρέμο που ούτως ή άλλως προηγήθηκε του πανευρωπαϊκού διαγωνισμού και ο νικητής του οποίου εκπροσωπεί την Ιταλία.
Την περασμένη Παρασκευή η ΕΡΤ «ανέβασε» στις ψηφιακές της πλατφόρμες (Ertflix, YouTube κ.λπ.) τα 12 υποψήφια τραγούδια που θα διαγωνιστούν στον εθνικό τελικό της Πέμπτης 30 Ιανουαρίου στο Christmas Theater. Η επιλογή των δώδεκα συμμετοχών και των τριών εφεδρικών από τα μέλη της κριτικής επιτροπής του εθνικού ραδιοτηλεοπτικού φορέα έγινε έπειτα από ακρόαση των αρχείων ήχου, με βάση τους στίχους, τη μουσική και την ερμηνεία, χωρίς να γνωρίζουν τα ονόματα των συμμετεχόντων δημιουργών και ερμηνευτών. Με αφορμή τη δημοσιοποίηση των 12 φιναλίστ ζητήσαμε από τέσσερις συντάκτες της «Κ» να μοιραστούν τις πρώτες εντυπώσεις τους αλλά και να μας αποκαλύψουν τη δική τους προτίμηση για τη φετινή ελληνική συμμετοχή στον πιο δημοφιλή διαγωνισμό τραγουδιού σε όλο τον κόσμο.
Βαρβάρα Σαββίδη
Play it!
«Αφροδίτη ή Αθηνά, είμαι και τα δυο, αν καταλαβαίνεις τι εννοώ». Καταλαβαίνω απόλυτα. Κανείς δεν έχασε με την επίκληση στο αρχαίο πνεύμα αθάνατο. Βάλε κάτι από Ελλάδα, που να αναγνωρίζει το διεθνές κοινό του διαγωνισμού, φαίνεται να σκέφτηκαν οι στιχουργοί Maria Broberg, Freja Blomberg, Κάλλη Γεωργέλλη για να ντύσουν την ξεσηκωτική σύνθεση των Peter Bostrom και Δημητρίου Τάσσου. Europop αισθητικής το αγγλόφωνο κομμάτι της Xannova Xan (Κάλλη Γεωργέλλη), που με δύο γερά ονόματα από το δωδεκάθεο στο πλευρό της, τη λέξη «πάμε!» να παρεισφρέει στα ελληνικά, τον έντονο χορευτικό ρυθμό και κάποια διακριτικά παραδοσιακά στοιχεία στην ενορχήστρωση, φτιάχνει ένα καθαρά γιουροβιζιονικό κράμα, που σου μένει, αν και δεν είναι κάτι που δεν έχουμε ξανακούσει. Ολα θα κριθούν από τη σκηνική παρουσία βέβαια, καθώς πρόκειται περισσότερο για τηλεοπτικό θέαμα και λιγότερο για μουσικό διαγωνισμό πλέον. Οποιο κομμάτι κι αν επιλεγεί, ωστόσο, από τα δώδεκα υποψήφια για την ελληνική εκπροσώπηση, κανένα δεν είναι αρκετά τολμηρό, ώστε να προκαλέσει με τον τρόπο που έκανε πέρυσι το «Zari» της Μαρίνας Σάττι, κι αυτό μπορεί να είναι καλό και κακό ταυτόχρονα.
Ελένη Τζαννάτου
Play it!
Ούσα σχεδόν πεπεισμένη πως, δεν μπορεί, κάποιο εργαστήριο παραγωγής υποψηφίων «Γιουροβιζιονιστών» δουλεύει αθόρυβα όλο τον χρόνο για να μας συστήσει τους πιθανούς εκπροσώπους της χώρας μας τέτοια εποχή περίπου κάθε φορά, οι followers τους στο Instagram με αποστομώνουν.
Δώδεκα κομμάτια και τρία εφεδρικά έδωσε στη δημοσιότητα η ΕΡΤ για να κριθούν στον εθνικό τελικό.
Η Xannova Xan, λόγου χάρη, έχει 52,7 χιλιάδες ακολούθους. Μας έστειλε τις χριστουγεννιάτικες ευχές της από τη Βόρεια Καρολίνα με την οικογένειά της –Κάλλη Γεωργέλλη κατά κόσμον– αλλά είναι παλιά γνώριμη του θεσμού, μια και πριν από ακριβώς 20 χρόνια εκπροσώπησε τη χώρα μας στη Eurovision Junior με το «Τώρα είναι η σειρά μας» (και ήρθε 6η, μαζί με τον Αλέξανδρο Χούντα).
Το «Play It» με το οποίο διεκδικεί μια θέση στη Eurovision των μεγάλων μοιάζει εξίσου παραγμένο από ΑΙ όσο και το πρόσωπο-φεγγάρι της Xannova Xan. Είναι βέβαια ένα αρχετυπικό ποπ κομμάτι Eurovision, ικανό για συμπαθητικά μέτριες επιδόσεις με την κατάλληλη σκηνική παρουσία. Με τη λογική λοιπόν του «μη χείρον βέλτιστον», φαντάζει η πιο γουστόζικη επιλογή και –αν δεν μας ξυπνήσει το βαλκανικό θυμικό με τις Dinamiss και το «Odyssey»– μάλλον και η μόνη πιθανή να πάρει το εισιτήριο για Βασιλεία τον Μάιο.
Δημήτρης Ρηγόπουλος
«Αστερομάτα»
Στη Γιουροβίζιον δεν επιλέγεις ακριβώς «το τραγούδι που σου αρέσει» αλλά το τραγούδι που πιστεύεις ότι μπορεί να έχει απήχηση σε ένα ευρύτερο και πλέον αρκετά συμπαγές πολιτισμικά ακροατήριο. Γίνεσαι, δηλαδή, και λίγο μάγος, έχοντας επίγνωση του μέσου γούστου του κοινού που παρακολουθεί και ψηφίζει στον διαγωνισμό. Κι εδώ, τα τελευταία χρόνια, υπάρχει μια ξεκάθαρη τάση υπέρ των πιο «αυθεντικών» ακουσμάτων (ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό κάθε φορά), συχνά επενδεδυμένων με μια δικαιωματική πλατφόρμα, των πιο εξεζητημένων στυλιστικά και σίγουρα των πιο έθνικ, όχι τόσο με τη μουσική έννοια, όσο με την προσδοκία ότι αυτό που ακούμε ανακαλεί στοιχειώδη στοιχεία της ταυτότητας της χώρας που εκπροσωπεί ένα τραγούδι. Σε αυτό το πλαίσιο είναι σαφές ότι η «Αστερομάτα» έχει προβάδισμα: διαθέτει ευδιάκριτο μουσικό ίχνος, ξεχωρίζει μέσα στον ωκεανό προβλέψιμων αναπαραγωγών δήθεν επιτυχημένων συνταγών που στο τέλος δεν θυμάται κανείς και παρέχει τη σχετική ασφάλεια της πρόκρισης σε έναν τελικό. Αλλά μέχρι εκεί. Προσωπικά, σε ένα ιδανικό σύμπαν, θα προτιμούσα το «Elevator» αλλά καταλαβαίνω ότι μια τόσο συμβατική, υπερεθνική συμμετοχή θα αποδοκιμαζόταν στην πράξη, οπότε ας πορευθούμε στον στρωτό δρόμο του βαλκανικού φολκλόρ.
Ελένη Σαμπάνη
«Vale»
Δύσκολη απόφαση. Δεν ξέρω τι να διαλέξω. Ακούω και ξανά ακούω τα 12 τραγούδια του τελικού της Eurovision και προσπαθώ να καταλήξω σε μία επιλογή. Και όχι, αυτό δεν συμβαίνει διότι πρόκειται για μάχη μεταξύ πραγματικά αξιόλογων κομματιών που ταιριάζουν στο ύφος του διαγωνισμού, έχοντας πιθανότητες να κερδίσουν, αλλά το εντελώς αντίθετο. Από τη στιγμή λοιπόν που η Ελλάδα συμμετέχει στον πιο διάσημο διαγωνισμό τραγουδιού, οφείλει να το κάνει με έναν τρόπο που θα την αναδείξει, αν όχι νικήτρια ή σε μία από τις πρώτες θέσεις, τουλάχιστον εντός της δεκάδας.
Απορρίπτοντας όλων των ειδών τις μπαλάντες που έχουν προκριθεί, όπως το «Unheart me», το οποίο αν και προσεγμένο μουσικά δεν είναι αρκετά «συναρπαστικό» για τη Eurovision, θα καταλήξω στο «Vale», της Evangelia, που συγκεντρώνει πολλά διαφορετικά στοιχεία με στόχο να προσελκύσει όσο το δυνατόν μεγαλύτερο κοινό. Η ανεβαστική διάθεση και τα φολκλόρ στοιχεία όπως η κρητική λύρα που ακούγεται λίγο πριν από το τέλος, ίσως βοηθήσουν τη χώρα μας να φτάσει ένα βήμα πιο κοντά στη νίκη.
