Εγραφε όλη νύχτα, καπνίζοντας Camel και ακούγοντας Μάρβιν Γκέι στο πικάπ. Στο τέλος σηκώθηκε από τη γραφομηχανή, πέταξε τους στίχους στον κάδο και κοιμήθηκε. Ο οικοδεσπότης του, ο δημοσιογράφος Αλ Αρόνοβιτς, που εκείνο τον Μάρτιο του 1964 φιλοξενούσε τον Μπομπ Ντίλαν στο σπίτι του, στο Νιου Τζέρσεϊ, ανέσυρε το επόμενο πρωί το τσαλακωμένο προσχέδιο, το φύλαξε, το κληρονόμησε στα παιδιά του και τώρα –το Σάββατο συγκεκριμένα– δημοπρατείται από τον οίκο Julien’s: οι εκτιμήσεις κάνουν λόγο για 600.000 δολάρια.
Μιλάμε εξάλλου για δύο δακτυλογραφημένα φύλλα χαρτί με στίχους του «Mr Tambourine Man». Το οποίο ίσως μιλάει για τα ναρκωτικά, ίσως για την έμπνευση του καλλιτέχνη, για τον Χριστό ή απλώς, όπως έχει πει ο ίδιος ο Ντίλαν, για τον κιθαρίστα Μπρους Λάνγκχορν, που εκείνη την περίοδο έπαιζε ένα μεγάλο τούρκικο ντέφι. Οι ερμηνείες είναι αρκετές και οι διορθώσεις στο προσχέδιο δείχνουν απλώς τη σχολαστικότητα του τραγουδοποιού. Η διευθύντρια του οίκου Julien’s, Λόρα Γούλεϊ, έλεγε στον Guardian ότι ο Ντίλαν πιθανόν κράτησε τις πρώτες σημειώσεις για το «Mr Tambourine Man» όταν είχε παρευρεθεί στη γιορτή Μαρντί Γκρα στη Νέα Ορλεάνη. Οι «ντιλανολόγοι», όμως, μπορεί να μειδιούν.
Οι πρώτες προσπάθειες να «αποκωδικοποιηθούν» οι στίχοι του Ντίλαν ίσως άρχισαν με το δεύτερο άλμπουμ του Αμερικανού, «The Freewheelin’ Bob Dylan», το οποίο περιέχει το εσχατολογικό «A Hard Rain’s a-Gonna Fall», που είχε ερμηνευθεί ως η ποιητική αντίδραση του Ντίλαν στην κρίση των πυραύλων στην Κούβα – η έρευνα έδειξε ότι το κομμάτι είχε παιχτεί ζωντανά ένα μήνα πριν από το γεγονός, στο Κάρνεγκι Χολ. Με τους πολλούς συμβολισμούς του και τις επιρροές από τον ποιητή Αλεν Γκίνσμπεργκ, το άλμπουμ «Another Side of Bob Dylan» είχε επίσης κάνει αρκετούς δημοσιογράφους να ζητούν ματαίως από τον Ντίλαν διευκρινίσεις για τους στίχους του, κυρίως όμως ήταν μάλλον το «Highway 61 Revisited» που άρχισε να προβληματίζει σοβαρά τους «ντιλανολόγους»: το κομμάτι «Desolation Row» έχει χαρακτηριστεί «φελινικός λαβύρινθος» από την εφημερίδα Le Monde, ενώ κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά ποιος είναι ο μυστηριώδης Mr Jones που δέχεται τον σαρκασμό του Ντίλαν στο «Ballad of a Thin Man». Και με μια απλή διαδικτυακή αναζήτηση διαπιστώνει κανείς ότι το «Visions of Johanna» θεωρείται από κριτικούς όπως ο Μάικλ Γκρέι ένα αινιγματικό παράδοξο, ταυτόχρονα «απροσδιόριστο και ακριβές».
Τι να πούμε επίσης για κομμάτια όπως το «The Gates of Eden», όπου εμφανίζονται «τετράποδα σύννεφα» και «δίτροχες τσιγγάνες βασίλισσες»; Για το πλήθος των χαρακτήρων στο «Bob Dylan’s 115th Dream» που ακούγεται να προκαλούν γέλιο ακόμη και στον τραγουδοποιό; Το «The Ballad of Frankie Lee and Judas Priest» αποτελεί αλληγορία της σχέσης του Ντίλαν με τον μάνατζερ Αλμπερτ Γκρόσμαν, αν πιστέψουμε τον «ντιλανολόγο» Α. Τζ. Βέμπερμαν, που έψαχνε στα σκουπίδια του Αμερικανού για απαντήσεις και που κάποτε παραδέχθηκε ότι το LSD είχε επηρεάσει την κρίση του.
Σε μερικές ημέρες θα κυκλοφορήσει το «A complete unknown», μία ακόμη ταινία για τον Αμερικανό μουσικό. Νέες αναλύσεις ίσως προστεθούν στον μύθο του. Ο Ντίλαν, πάντως, στην ομιλία του για το Νομπέλ Λογοτεχνίας σημείωνε (διά στόματος Πάτι Σμιθ) ότι τα τραγούδια είναι για να τραγουδιούνται, όχι για να διαβάζονται. «Αν ένα τραγούδι σε συγκινεί», έλεγε, «αυτό αρκεί. Δεν χρειάζεται να ξέρω τι σημαίνει».
