Το αγαπημένο μου γλυκό ★★★½
ΔΡΑΜΑ (2024), 97΄
Σκηνοθεσία: Μάριαμ Μογκαντάμ, Μπεχτάς Σαανέχα
Ερμηνείες: Λίλι Φαρχαντπούρ, Ισμαΐλ Μεχραμπί
Μια γλυκόπικρη ιστορία από το Ιράν έρχεται να προστεθεί στις ταινίες από την περσική χώρα που προσεγγίζουν με ευστοχία διαχρονικά κοινωνικά ζητήματα, θίγοντας ταυτόχρονα και τα κακώς κείμενα του θεοκρατικού καθεστώτος.
Η Μαχίν, μια μοναχική εβδομηντάχρονη γυναίκα που ζει στην Τεχεράνη, θα δει την ερωτική της ζωή να αποκτά ξανά πνοή έπειτα από την τυχαία γνωριμία με έναν συνομήλικο άνδρα. Οι δυο τους θα περάσουν ένα βράδυ στο σπίτι της, το οποίο ωστόσο θα πάρει απρόσμενη τροπή και θα μείνει από κάθε άποψη αξιομνημόνευτο.
Το φιλμ των Μογκαντάμ και Σαανέχα βραβεύτηκε στο τελευταίο Φεστιβάλ Βερολίνου –απαγορεύτηκε στους δημιουργούς να παρευρεθούν– τόσο από την κριτική επιτροπή όσο και από τη Διεθνή Ενωση Κριτικών, αφού τολμά να παρουσιάσει ένα θέμα με το οποίο σπάνια ασχολείται ακόμα και το δυτικό σινεμά: το δικαίωμα των ανθρώπων που βρίσκονται στο λυκόφως της ζωής τους να αναζητούν τον έρωτα και να απολαμβάνουν τη χαρά του φλερτ δίχως ενοχές. Το γεγονός βέβαια ότι όλο αυτό λαμβάνει χώρα στο θεοκρατικό Ιράν, όπου συνιστά πρακτικά ποινικό αδίκημα, προσθέτει ένα ακόμα ενδιαφέρον επίπεδο στη στρωματογραφία της αφήγησης.
Το βραβευμένο φιλμ στο Φεστιβάλ του Βερολίνου παρουσιάζει το δικαίωμα των ανθρώπων που βρίσκονται στο λυκόφως της ζωής τους να απολαμβάνουν τη χαρά του φλερτ δίχως ενοχές.
Ολα πάντως εδώ ξεκινούν από την πρωταγωνίστρια, την οποία ερμηνεύει υπέροχα η Λίλι Φαρχαντπούρ. Εχοντας χάσει από χρόνια τον σύζυγό της και με την κόρη της να έχει μεταναστεύσει στην Ευρώπη, η Μαχίν περνάει τις ώρες της βλέποντας ρομαντικά σίριαλ και ενθυμούμενη τα νιάτα που πέρασε σε μια πολύ διαφορετική χώρα.
Οταν ωστόσο θα σώσει μια νεαρή κοπέλα από τα νύχια της περίφημης αστυνομίας ηθών, κάτι σχεδόν λησμονημένο μοιάζει να πυροδοτείται μέσα της.
Η γνωριμία με τον επίσης μοναχικό Φαραμάζ θα φέρει σε επαφή δυο ανθρώπους που, περισσότερο και από έρωτα, λαχταρούν την ίδια τη ζωή, μαζί με τη συντροφικότητα και την αγάπη που φέρνει η επαφή με το άλλο άτομο.
Η ιρανική ταινία διαχειρίζεται το (δύσκολο) θέμα της με ευπρόσδεκτη ελαφράδα και αρκετό χιούμορ, κάτι που αλλάζει μόνο στο καταληκτικό της κομμάτι. Αυτό από μόνο του δεν είναι αρνητικό, όμως συνοδεύεται και από αρκετή αμηχανία, που στερεί κάτι από την τελική επίγευση ενός κατά τα άλλα πολύ «νόστιμου» συνόλου.
