Λίγο πριν εκπνεύσει η επετειακή χρονιά, στις 29 και τις 30 Δεκεμβρίου, το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών σε συμπαραγωγή με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών και σε συνεργασία με το Φεστιβάλ Πουτσίνι παρουσίασε μια βραδιά αφιερωμένη στα εκατό χρόνια από τον θάνατο του Τζάκομο Πουτσίνι. Σολίστ ήταν η υψίφωνος Κλαούντια Παβόνε και ο τενόρος Αντζελο Βιλάρι, ενώ την ορχήστρα διηύθυνε ο Βαλέριο Γκάλι. Οι εντυπώσεις είναι από τη δεύτερη βραδιά.
Αντί να αποτελέσει αφορμή για την προβολή του έργου του δημοφιλούς Ιταλού συνθέτη, το πρόγραμμα περιορίστηκε σε μια σταχυολόγηση των γνωστότερων αποσπασμάτων από τις πλέον αγαπητές όπερές του: «Μποέμ», «Τόσκα», «Μαντάμα Μπατερφλάι», «Τουραντότ». Οι δύο κρατικά επιχορηγούμενοι οργανισμοί, το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, μοιάζει να ενδιαφέρθηκαν μονάχα για το ταμείο και ελάχιστα για την παιδευτική τους αποστολή. Οι προτάσεις περιορίστηκαν στα γνωστά και τετριμμένα, αποφεύγοντας το άνοιγμα των οριζόντων. Σκηνές από όπερες όπως η «Μανόν Λεσκό», ο «Μανδύας» ή το «Χελιδόνι», δηλαδή από έργα τα οποία ακούγονται σπάνια στη χώρα μας ή, στην περίπτωση του «Χελιδονιού», δεν έχουν ακουστεί ποτέ, τοποθετημένες δίπλα στα αναμενόμενα δημοφιλή αποσπάσματα, θα συμπλήρωναν το πορτρέτο του Πουτσίνι και θα έδιναν, επίσης, μία εικόνα της δημιουργικής διαδρομής του. Για μεν τους φιλόμουσους το αποτέλεσμα πιθανώς να ήταν πιο ενδιαφέρον, για δε το ευρύτερο κοινό έτσι κι αλλιώς αδιάφορο, αφού το όνομα του Πουτσίνι προσελκύει από μόνο του.
Το «αφιέρωμα» στον Πουτσίνι περιορίστηκε στα τετριμμένα, αποφεύγοντας το άνοιγμα των οριζόντων.
Τουλάχιστον αποφεύχθηκε η συνήθης πληκτική διαδοχή από άριες. Οι συντελεστές επέλεξαν να παρουσιάσουν εκτενείς σκηνές από τις προαναφερθείσες όπερες, στις οποίες άλλοτε εντάσσονταν άριες για τους δύο μονωδούς, άλλοτε ένα ντουέτο. Ανάμεσά τους η ορχήστρα απέδωσε το Πρελούδιο της πρώτης πράξης από την όπερα «Εντγκαρ», όπως επίσης δύο συμφωνικές σελίδες, το «Συμφωνικό πρελούδιο σε λα μείζονα» και το «Συμφωνικό καπρίτσιο», που προφανώς δεν στοιχειοθετούν κάποια «δεύτερη όψη» του Πουτσίνι ως συμφωνιστή. Η αμήχανη ένταξη στο πρόγραμμα του «Πρελουδίου» από την πρώτη πράξη της όπερας «Ρέα» του Σαμάρα δικαιολογήθηκε από το γεγονός ότι το 1908 ο Πουτσίνι είχε στείλει συγχαρητήριο σημείωμα στον Ελληνα συνθέτη έπειτα από παράσταση αυτής του της όπερας.
Οι δύο μονωδοί τίμησαν με το παραπάνω τον Πουτσίνι. Η νεανική, λαμπερή και άνετη φωνή της Κλαούντια Παβόνε απέδωσε με εκφραστικότητα τις τέσσερις ηρωίδες που κλήθηκε να ερμηνεύσει. Περισσότερο εύθραυστη Μιμή, Λιού και Μπατερφλάι παρά πεισματάρα και ενοχλητική Τόσκα, η υψίφωνος αντεπεξήλθε θαυμάσια και σε αυτόν τον ρόλο χάρη στο καλλιεργημένο τραγούδι της, γεμάτο αποχρώσεις και μια χαμηλή περιοχή που στήριξε τις εκρήξεις της ντίβας. Αντίστροφα, η ισχυρή φωνή του Αντζελο Βιλάρι κινήθηκε με άνεση στους περισσότερο δραματικούς ρόλους του Καβαραντόσι, του Πίνκερτον και του Καλάφ, παρά στις λυρικές ονειροπολήσεις του ποιητή Ροντόλφο της «Μποέμ». Απ’ την πλευρά του ο Βαλέριο Γκάλι επέλεξε κατάλληλες ταχύτητες και δυναμική, επιτρέποντας στους δύο να αποδώσουν το μέγιστο των δυνατοτήτων τους.
