Λίγα πράγματα σιχαίνεται ο κύριος Γκρι όσο τις λεγόμενες «ονειροπαγίδες». Αυτά τα δήθεν διακοσμητικά που θυμίζουν ιστό (αλλά δεν έχουν τίποτα από τη μαγεία και την απειλή του αληθινού ιστού) και υποτίθεται ότι παγιδεύουν τα όνειρα.
Πολύ πρόσφατα, ωστόσο, βρήκε στη δισκογραφική εταιρεία Pentatone την ιδανική ονειροπαγίδα. «Dreamcatcher» ο τίτλος του άλμπουμ του βιρτουόζου του πιάνου και του εκκλησιαστικού οργάνου Τζέιμς ΜακΒίνι (James McVinnie).
Ο δίσκος, αποτελούμενος από δώδεκα συνθέσεις διάρκειας μερικών λεπτών (με εξαίρεση ένα κομμάτι που διαρκεί λίγο περισσότερο από δεκαεπτά λεπτά), είναι μια πολύ προσωπική ανθολογία του ΜακΒίνι με σύγχρονα έργα για πιάνο ή για όργανο που σχετίζονται με την ιδέα της ονειροφαντασίας.
Ο δίσκος ξεκινάει με ένα αληθινά έξοχο κομμάτι, το πιανιστικό «Imaginary Pancake» της Αμερικανίδας Γκαμπριέλα Σμιθ, που γεννήθηκε το 1991 και την είχε ξεχωρίσει ο σπουδαίος Στιβ Ράιχ για το συνθετικό της ταλέντο, για να συνεχίσει με το πολύπτυχο «Patterns», για όργανο, του Νίκο Μιούλι (γενν. το 1981). Αποτελούμενο από πέντε μέρη, μοιάζει να εκφράζει μια αέναη κίνηση προς ένα μέλλον άδηλο αλλά όχι σκοτεινό, αγχωτικό μα όχι αδιέξοδο. Η Σμιθ, πάλι, με τις οικολογικές ανησυχίες της, φτιάχνει μια σύνθεση γεμάτη αντιφάσεις: η έννοια της κίνησης εδώ φαίνεται να είναι πιο εσωτερική, ονειρική, με μια επιθετικότητα και ένταση που συνδυάζεται με πιο απαλές μελωδικές γραμμές στο άλλο χέρι του πιανίστα.
Η συνέχεια περιλαμβάνει το έργο «The Unquestioned Answer» της Λόρι Σπίγκελ (γενν. το 1945), που διασκεύασε για όργανο ο ΜακΒίνι· ένα είδος πιο ανάλαφρης μα όχι ελαφριάς συνέχειας στο αριστούργημα του Τσαρλς Αϊβς «Το αναπάντητο ερώτημα» (το έργο της Σπίγκελ στα ελληνικά σημαίνει σε ελεύθερη απόδοση «Η απάντηση δίχως ερώτημα»).
Σειρά έχει το «Elli’s Island» της σημαντικής συνθέτριας Μέρεντιθ Μονκ (γενν. το 1942), σε διασκευή για όργανο από τον ΜακΒίνι και πάλι. Μελωδική γραμμή που ρέει σαν ποτάμι, για να περάσουμε στο πιανιστικό «build-it-yourself» της inti figgis-vizueta, από τις καλύτερες, πιο υποβλητικές επίσης, στιγμές του δίσκου. Το ένατο κομμάτι φέρει τον τίτλο του άλμπουμ («Dreamcatcher»). Το έγραψε ο Μάρκους Μπάλτερ (γενν. το 1974), είναι έργο για πιάνο και είναι καθηλωτικό: ιλιγγιώδες, ταχύ, δεν είσαι ποτέ σίγουρος αν βλέπεις όνειρο ή εφιάλτη. Και διαρκεί μόλις τρία λεπτά.
Ενα μουσικό πρότζεκτ που περιλαμβάνει ό,τι καλύτερο έχει γραφεί τελευταία στη λόγια μουσική.
Το άλμπουμ κλείνει με τρία έργα: του μεγάλου Τζον Ανταμς (γενν. το 1947), το «China Gates», που είναι ένα ακόμα πιανιστικό κομψοτέχνημα· το «Riff-raff» του Γκιλς Σουέιν (γενν. το 1946), για όργανο, ένα θα έλεγες συμφωνικής πνοής έργο που διαρκεί σχεδόν δεκαοκτώ λεπτά και, τέλος, το πιανιστικό «Song for Octave» του Μπράις Ντέσνερ, που θυμίζει θλιμμένο τραγούδι χωρίς λόγια. Ιδανικός αποχαιρετισμός σε ένα μουσικό πρότζεκτ που περιλαμβάνει ό,τι καλύτερο έχει γραφεί τελευταία στη λόγια μουσική.
