Το αγαπημένο μου γλυκό ★★★½
ΔΡΑΜΑ (2024), 97΄
Σκηνοθεσία: Μάριαμ Μογκαντάμ, Μπεχτάς Σαανέχα
Ερμηνείες: Λίλι Φαρχαντπούρ, Ισμαΐλ Μεχραμπί
Από το Ιράν μάς έρχεται ένα από τα πιο αξιόλογα –και βραβευμένα– φιλμ του τελευταίου Φεστιβάλ Βερολίνου, για να μας συστήσει μια αναπάντεχη ηρωίδα. Η Μαχίν, μια μοναχική εβδομηντάχρονη γυναίκα που ζει στην Τεχεράνη, θα δει την ερωτική της ζωή να αποκτά ξανά πνοή έπειτα από την τυχαία γνωριμία με έναν συνομήλικο άνδρα. Οι δυο τους θα περάσουν ένα βράδυ στο σπίτι της, το οποίο ωστόσο θα πάρει απρόσμενη τροπή και θα μείνει από κάθε άποψη αξιομνημόνευτο.
Πηγαίνοντας κάπως κόντρα στο ρεύμα, που τοποθετεί μπροστά από την κάμερα κυρίως νέους ανθρώπους που γνωρίζουν (με διάφορους τρόπους) την καταπίεση στο σημερινό Ιράν, οι δημιουργοί της ταινίας παρουσιάζουν μια άλλη όψη: αυτή των ηλικιωμένων, οι οποίοι βιώνουν τη μοναξιά και ταυτόχρονα την προκατάληψη, ακόμα και τη δίωξη, σε περίπτωση που προσπαθήσουν να βγουν από το προκαθορισμένο τέλμα. Φυσικά εδώ κάνει την εμφάνισή της και η περίφημη αστυνομία ηθών, από τη δαγκάνα της οποίας η Μαχίν θα σώσει μια νεαρή κοπέλα. Αυτή της η πράξη είναι που θα της δώσει και τη δύναμη να διεκδικήσει λίγη αγάπη και συντροφικότητα στη δική της ζωή. Ολα τα παραπάνω παρακολουθούμε σε ένα γλυκόπικρο φιλμ με αρκετό χιούμορ, μια σημαντική ανατροπή αλλά και κάποια αμηχανία προς το φινάλε, η οποία πάντως δεν επισκιάζει ιδιαίτερα το σύνολο.
Τατάμι ★★★
ΔΡΑΜΑ (2023), 105΄
Σκηνοθεσία: Ζαρ Αμίρ-Εμπραχίμι
Ερμηνείες: Αριέν Μαντί, Ζαρ Αμίρ-Εμπραχίμι
Η βραβευμένη στις Κάννες πρωταγωνίστρια της «Ιερής αράχνης», Ζαρ Αμίρ-Εμπραχίμι, περνάει εδώ για πρώτη φορά (και) πίσω από την κάμερα, σε άλλο ένα φιλμ που βάλλει κατά του απολυταρχικού καθεστώτος του Ιράν. Βρισκόμαστε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Τζούντο του Καζακστάν, εκεί όπου η Ιρανή αθλήτρια Λέιλα είναι αποφασισμένη να διεκδικήσει μετάλλιο. Καθώς όμως νικά τον ένα αγώνα μετά τον άλλο και στον ορίζοντα διακρίνεται μια αναμέτρηση με Ισραηλινή συναθλήτριά της, τόσο εκείνη όσο και η προπονήτριά της λαμβάνουν κυβερνητική εντολή να αποσυρθούν. Αρνούμενη να συμμορφωθεί, η Λέιλα, όπως και η οικογένειά της πίσω στο Ιράν, θα μπει σε κίνδυνο.
Με αυστηρή ασπρόμαυρη φωτογραφία και ρυθμό που, ειδικά από ένα σημείο και μετά, προσιδιάζει στο θρίλερ, η Εμπραχίμι επιδιώκει να βάλει τον θεατή στη θέση της αθλήτριας, η οποία βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα άδικο όσο και τρομακτικό δίλημμα. Κατά μία έννοια, η θέση και η στάση της καθρεφτίζει εκείνη της ίδιας της Ιρανής κινηματογραφίστριας, η οποία ζει εδώ και χρόνια ως αυτοεξόριστη μακριά από τη χώρα της. Το μήνυμα είναι εδώ προφανώς ισχυρό, ενισχυμένο και από τον αισθητικό μινιμαλισμό ενός πιο «ευρωπαϊκού» φιλμ, σε σχέση με όσα έχουμε δει τα τελευταία χρόνια να παράγονται στην ίδια την Περσία.
Ο κόκκινος δάσκαλος ★★★
ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ (2024), 100΄
Σκηνοθεσία: Στέλιος Χαραλαμπόπουλος
Εμφανίζονται: Νίκος Πλουμπίδης
Ο διακεκριμένος ντοκιμαντερίστας Στέλιος Χαραλαμπόπουλος παρουσιάζει ένα φιλμ-αποκατάσταση για μια από τις σπουδαιότερες μορφές της ελληνικής Αριστεράς, τον Νίκο Πλουμπίδη. Το 1954, δύο χρόνια έπειτα από την πολύκροτη δίκη και εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη, ο Πλουμπίδης οδηγείται επίσης μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα, καταδικασμένος για την κομμουνιστική του δράση. Σε αντίθεση με τον Μπελογιάννη, ωστόσο, εκείνος είναι μόνος, ατιμασμένος τόσο από εχθρούς όσο και από συντρόφους που τον κατηγορούν ως «χαφιέ». Χρόνια αργότερα το κόμμα θα τον αποκαταστήσει τυπικά, ωστόσο ολόκληρη η ιστορία του, που μοιάζει αρκετά με εκείνες των τραγικών ηρώων, είναι συγκινητική και ενδιαφέρουσα· εκτός των άλλων καθρεφτίζει μια ολόκληρη εποχή, το πρώτο μισό του 20ού αιώνα, που άφησε ανεξίτηλο σημάδι με την πυκνότητα των καθοριστικών γεγονότων του.
Η μεγάλη ληστεία ★
ΔΡΑΣΗΣ (2024), 89΄
Σκηνοθεσία: Τζάστιν Ρουτ
Ερμηνείες: Σιλβέστερ Σταλόνε, Τζος Γουίγκινς
Μπορεί ο Σιλβέστερ Σταλόνε να έχει αποσυρθεί (μάλλον) από ρόλους όπως εκείνος του Ράμπο ή των «Αναλώσιμων», αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι σταματά να κραδαίνει όπλα και να δείχνει αγριωπός στην οθόνη. Εδώ μπαίνει επικεφαλής μιας ομάδας επίδοξων ληστών, οι οποίοι θα εγκλωβίσουν ένα θωρακισμένο φορτηγό με επιβαίνοντες πατέρα και γιο που εργάζονται ως φύλακες. Σύντομα, ωστόσο, οι ισορροπίες ανάμεσα σε επιτιθέμενους και αμυνόμενους θα αρχίσουν να αλλάζουν. Δράση που παραπέμπει σε (κακά) τηλεοπτικά πρότυπα, πρόχειρα ειδικά εφέ και υποτυπώδης πλοκή επισκιάζουν σίγουρα μερικές «ψαρωτικές» ατάκες του Σταλόνε, τις οποίες πιθανότατα σκέφτηκε μόνος του…
Ευρωπαϊκά Βραβεία Κινηματογράφου
Μια ευχάριστη είδηση έγινε γνωστή χθες, καθώς ανακοινώθηκε ότι η Αθήνα θα γίνει η πρώτη πόλη της Νοτιοανατολικής Ευρώπης που θα φιλοξενήσει τα Ευρωπαϊκά Βραβεία Κινηματογράφου, σε δύο χρόνια από τώρα. Συγκεκριμένα, οι σημαντικές διακρίσεις θα απονεμηθούν στις 16 Ιανουαρίου 2027 στο Κέντρο Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος, έπειτα από την επιτυχή πρόταση που υπέβαλε το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, Οπτικοακουστικών Μέσων και Δημιουργίας. Προφανώς η συγκεκριμένη διοργάνωση θα συμβάλει τόσο στην ενίσχυση του κύρους της ελληνικής κινηματογραφίας, όσο και στην εν γένει πολιτιστική προβολή της χώρας, αφού στην απονομή αναμένεται να παρευρεθούν περίπου 1.300 διεθνείς καλεσμένοι, μεταξύ των οποίων και σπουδαίες μορφές του σύγχρονου ευρωπαϊκού σινεμά.
