Νοσφεράτου ★★★½
ΤΡΟΜΟΥ (2024)
Σκηνοθεσία: Ρόμπερτ Εγκερς
Ερμηνείες: Λίλι Ρόουζ-Ντεπ, Νίκολας Χουλτ, Μπιλ Σκάρσγκαρντ
Ενας από τους σύγχρονους δεξιοτέχνες του σκοτεινού σινεμά φαντασίας, ο Ρόμπερτ Εγκερς («Ο φάρος», «Ο άνθρωπος από τον βορρά»), υλοποιεί το πιο φιλόδοξο μέχρι σήμερα πρότζεκτ του, ερμηνεύοντας ξανά τον γοτθικό μύθο του Μπραμ Στόκερ και τη θρυλική κινηματογραφική εκδοχή του, διά χειρός Φ. Μουρνάου. Ο φρεσκοπαντρεμένος μεσίτης Τόμας Χάτερ (Νίκολας Χουλτ) ταξιδεύει στην Τρανσιλβανία για μια συνάντηση με έναν πιθανό πελάτη, τον κόμη Ορλοκ (Μπιλ Σκάρσγκαρντ). Εκεί ωστόσο θα διαπιστώσει ότι ο οικοδεσπότης του είναι στην πραγματικότητα ένας αιμοδιψής βρικόλακας· ταυτόχρονα, πίσω στο σπίτι η νέα του σύζυγος (Λίλι-Ρόουζ Ντεπ) αρχίζει να υποφέρει από σκοτεινά οράματα, καθώς το βαμπίρ αναπτύσσει ερωτική εμμονή μαζί της και ταξιδεύει για να τη συναντήσει.
Στο φιλμ του Εγκερς υπάρχουν αναφορές στον «Νοσφεράτου», αλλά και στον «Εξορκιστή», στον Χίτσκοκ, στη «Σιωπή των αμνών» και σε άλλες ταινίες τρόμου.
Κλασικές συνταγές
Τρέφοντας ολοφάνερα μεγάλο σεβασμό για τα πρότυπά του, αλλά και ολόκληρη την κινηματογραφική παράδοση του τρόμου, ο Εγκερς διατυπώνει ένα φόρο τιμής ακριβώς σε αυτήν. Εδώ δεν υπάρχουν απλώς αναφορές στο κλασικό «Νοσφεράτου», αλλά και στον «Εξορκιστή», στον Χίτσκοκ, στη «Σιωπή των αμνών» κ.ά., με τον σκηνοθέτη και σεναριογράφο να εμπιστεύεται κλασικές συνταγές παρά να ξανοίγεται στην αναζήτηση μιας πιο ρηξικέλευθης προσέγγισης.
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως η ταινία δεν φέρει ανάγλυφη την προσωπική του κινηματογραφική σφραγίδα, ιδιαίτερα στο αισθητικό κομμάτι. Εκεί η δουλειά που έχει γίνει είναι πράγματι αριστουργηματική, με προσοχή στη λεπτομέρεια, που συμπυκνώνεται στα σκηνικά, στα κοστούμια και (κυρίως) στη φωτογραφία. Θέλοντας, ξανά, να τιμήσει την περίφημη εξπρεσιονιστική αισθητική του Μουρνάου, ο Εγκερς δίνει έμφαση στο έντονο κοντράστ άσπρου-μαύρου, προσθέτοντας και κάποιες στρατηγικά τοποθετημένες πινελιές έντονων χρωμάτων. Το αποτέλεσμα είναι σίγουρα εντυπωσιακό, ανάλογο και της προηγούμενης δουλειάς του Αμερικανού κινηματογραφιστή.
Η πανδημία
Σε δεύτερο επίπεδο η ταινία ιστορεί εμφανώς τον τρόμο της πανούκλας –και οποιασδήποτε πανδημίας–, ο οποίος άλλωστε ενέπνευσε εν μέρει και τον αυθεντικό μύθο του «Νοσφεράτου». Ακόμη πιο ενδιαφέρον είναι το στοιχείο του καταβροχθισμού, ειδικά του ερωτικού: της αδηφάγας εμμονής, που ξεκινά από την ακαταμάχητη ερωτική έλξη και μπορεί να οδηγήσει μέχρι την απόλυτη καταστροφή, όχι με βάση κάποιο συντηρητικό προτεσταντικό πρότυπο, αλλά περισσότερο ως σημερινή προειδοποίηση βασισμένη σε σύγχρονες εξελίξεις.
_____________________________________________________________________________
Κεντρική φωτό: Η σκιά του βαμπίρ απλώνεται πάνω στη Λίλι-Ρόουζ Ντεπ. Η ακαταμάχητη ερωτική έλξη μπορεί να οδηγήσει μέχρι την απόλυτη καταστροφή. [Focus Features via A.P.]
