Δύο θαυμάσια δείγματα της τέχνης του γαλλικού μπαρόκ επέλεξε η Καμεράτα υπό τον Γιώργο Πέτρου για την τελευταία συναυλία της του 2024 στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Στις 27 Δεκεμβρίου στην αίθουσα «Χρήστος Δ. Λαμπράκης» παρουσίασε δύο εκδοχές του λατινικού δοξαστικού ύμνου «Te Deum» («Αινούμεν Σε τον Θεόν»), μελοποιημένες από δύο κορυφαίους συνθέτες της εποχής του «Βασιλιά Ηλιου», τον Ζαν Μπατίστ Λουλί και τον Μαρκ Αντουάν Σαρπαντιέ. Παρότι διπλά μονοθεματική, η βραδιά αποδείχθηκε γιορτινή, όσο και απολαυστική.
Στην υπηρεσία του Λουδοβίκου ΙΔ΄, ο Λουλί συνέθεσε το δικό του έργο το 1677 όχι για να γιορτάσει κάποια στρατιωτική νίκη όπως συνηθιζόταν, αλλά για τη βάφτιση του γιου του από τον ίδιο τον βασιλιά. Επιθυμώντας να δημιουργήσει ένα έργο αντάξιο του μεγαλείου και της λάμψης του Λουδοβίκου, ο Λουλί συνέθεσε το μοτέτο αυτό για σημαντικές ενόργανες και φωνητικές δυνάμεις. Προέβλεψε πέντε μονωδούς, μεικτή χορωδία και ορχήστρα εγχόρδων, η οποία ενισχύεται από ξύλινα πνευστά, δύο τρομπέτες, κρουστά και εκκλησιαστικό όργανο. Ο στόχος του συνθέτη επιτεύχθηκε, καθώς ο ενθουσιασμένος βασιλιάς ζήτησε να ακουστεί το έργο και εκ νέου την αμέσως επόμενη ημέρα.
Ο Γιώργος Πέτρου διηύθυνε τη λαμπερή μουσική των Λουλί και Σαρπαντιέ με ενέργεια, όπως και ευαισθησία.
Ο Σαρπαντιέ, πάλι, μελοποίησε έξι φορές τον συγκεκριμένο ύμνο. Τέσσερις από τις εκδοχές έχουν σωθεί και ανάμεσα σε αυτές δημοφιλέστερη είναι εκείνη σε ρε μείζονα (Η 146). Ο λόγος είναι ότι το 1954, μόλις έναν χρόνο αφότου ο μουσικολόγος Καρλ ντε Νις έφερε το έργο και πάλι στο φως, το «Πρελούδιό» του επελέγη ως μουσικό σήμα της Eurovision. Το συγκεκριμένο Te Deum γράφηκε πιθανότατα το 1692, είναι εξίσου μεγαλόπρεπο με εκείνο του Λουλί και προβλέπει ανάλογα επιβλητικές μουσικές δυνάμεις. Διακρίνεται, όμως, επίσης από την εντονότερη εναλλαγή ανάμεσα σε μέρη λαμπερά και σε άλλα περισσότερο χαμηλόφωνα, που ο συνθέτης εμπιστεύεται σε έναν ή δύο μονωδούς με τη συνοδεία λιγοστών οργάνων.
Η Καμεράτα, η οποία μόλις πρόσφατα (30.11.24) επανεμφανίστηκε ως ορχήστρα του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, έδωσε ένα εξαιρετικό δείγμα γραφής. Υπό την καθοδήγηση του Γιώργου Πέτρου, ο οποίος διαθέτει μεγάλη εμπειρία στην μπαρόκ μουσική, τα δύο μοτέτα ήχησαν κατ’ αρχάς λαμπερά και γιορτινά, όπως ακριβώς είναι ο στόχος τους. Και στα δύο έργα τα διαφορετικά εδάφια αρθρώθηκαν με επιτυχία ώστε αφενός να διασφαλίζεται συνεχής ροή της μουσικής και αφετέρου καθένα να αποκτά τη σαφώς διακριτή διάθεσή του. Ετσι, πλάι στα λαμπερά μέρη, χαρακτηριστικά υπαινικτικό υπήρξε το ένατο μέρος («Αξιος Κύριε…») στο έργο του Λουλί, όπως επίσης το όγδοο («Αιτούμεν Σε») και το δέκατο («Αγιος ει, Κύριε») σε εκείνο του Σαρπαντιέ. Στα δύο τελευταία, αποφασιστικά συνέβαλαν η καθαρή φωνή της υψιφώνου Μυρσίνης Μαργαρίτη και το εκφραστικό τραγούδι του βαρυτόνου Τάση Χριστογιαννόπουλου. Από τους μονωδούς ξεχώρισε ακόμη η καθαρή, ακριβής και άνετη φωνή του τενόρου Χουάν Σάντσο, ενώ το κουιντέτο των σολίστ συμπλήρωναν η υψίφωνος Φραντσέσκα Λομπάρντι Ματσούλι και ο τενόρος Γιάννης Φίλιας. Συντονισμένη και αποτελεσματική υπήρξε η Χορωδία της ΕΡΤ (μουσική προετοιμασία: Μιχάλης Παπαπέτρου).
