Τους καρπούς της συνετής σταδιοδρομίας της δρέπει τα τελευταία χρόνια η υψίφωνος Βασιλική Καραγιάννη. Μεταξύ άλλων, στην Εθνική Λυρική Σκηνή έχει πρωταγωνιστήσει σε όπερες όπως η «Λουτσία ντι Λαμερμούρ» του Ντονιτσέτι, σε εξαιρετική σκηνοθεσία της Κέιτι Μίτσελ, η «Υπνοβάτιδα» του Μπελίνι σκηνοθετημένη από τον Μάρκο Αρτούρο Μαρέλι, τα «Παραμύθια του Χόφμαν» του Οφενμπαχ σε σκηνοθεσία Κρίστοφ Βαρλικόφσκι και η «Τραβιάτα» του Βέρντι στο Ηρώδειο σκηνοθετημένη από τον Κωνσταντίνο Ρήγο. Από το 2001 που ερμήνευσε συναρπαστικά την Τζερμπινέτα στην «Αριάδνη στη Νάξο» του Ρ. Στράους στο θέατρο Ολύμπια, η Καραγιάννη δεν έπαψε να εργάζεται με συνέπεια, να αποδέχεται διαρκώς προκλήσεις και να διατηρεί τη φωνητική της υγεία. Κρίμα που στο παρελθόν δεν της προσφέρθηκαν και γαλλικοί ρόλοι, όπως η Οφηλία στη σχετική σαιξπηρική όπερα του Αμπρουάζ Τομά (εύκολα θα μπορούσε να τη φανταστεί κανείς πλάι στον Αμλετ του Χριστογιαννόπουλου, που διαπρέπει στο γαλλικό ρεπερτόριο) ή η Λακμέ στην ομότιτλη όπερα του Λεό Ντελίμπ.
Στις 15 Νοεμβρίου στην αίθουσα «Χρήστος Δ. Λαμπράκης» η Καραγιάννη συνεργάστηκε με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών υπό τη μουσική διεύθυνση του Στάθη Σούλη. Ερμήνευσε δύο έργα για κολορατούρα υψίφωνο, τη «Vocalise» του Σεργκέι Ραχμάνινοφ στην εκδοχή που ο ίδιος επεξεργάστηκε για ορχήστρα μετά την αρχική γραφή για πιάνο, και το «Κοντσέρτο για κολορατούρα υψίφωνο» και ορχήστρα του Ράινχολντ Γκλιερ. Και στις δύο περιπτώσεις η μουσική δεν στηρίζεται σε κάποιο ποιητικό κείμενο. Οι διαθέσεις, τα συναισθήματα, οι ατμόσφαιρες πηγάζουν αποκλειστικά από τις νότες και εναπόκειται στην ερμηνεύτρια να τα αποδώσει και να τα μεταφέρει στο κοινό. Τα δύο έργα αξιοποιούν ιδιαίτερα την ψηλή περιοχή της φωνής, που πρέπει να ηχεί αβίαστη και άνετη. Επιπλέον, το Κοντσέρτο του Γκλιέρ περιλαμβάνει ένα δεύτερο μέρος με σημαντικές απαιτήσεις δεξιοτεχνίας.
Η διακεκριμένη υψίφωνος διευρύνει διαρκώς το ρεπερτόριό της, εργαζόμενη σκληρά και αποδεχόμενη νέες προκλήσεις.
Η Καραγιάννη ανταποκρίθηκε με επιτυχία στις προκλήσεις. Η δεξιοτεχνία της παραμένει εντυπωσιακή και το τραγούδι της έχει όλες εκείνες τις αποχρώσεις που απαιτούνται προκειμένου η μουσική να αποδοθεί εκφραστικά.
Επιτυχημένη αποδείχθηκε επίσης η μουσική διεύθυνση του Στάθη Σούλη. Για το πρώτο μέρος ο αρχιμουσικός επέλεξε αποσπάσματα από τη Σουίτα «Πέερ Γκιντ» του Εντβαρντ Γκριγκ, ενώ στο δεύτερο πρότεινε τη Σουίτα από το μπαλέτο «Το πουλί της φωτιάς» του Ιγκορ Στραβίνσκι. Ποιητικά απέδωσε το «Πρωινό» και ανάλαφρα τον «Χορό της Ανίτρα» από τον «Πέερ Γκιντ», υπαινικτικά ερμήνευσε τον «Θάνατο της Οζε» και ατμοσφαιρικά τη διάθεση «Στην αίθουσα του βασιλιά του βουνού» από το ίδιο έργο.
Η Σουίτα του Στραβίνσκι υπήρξε έξυπνη όσο και απαιτητική επιλογή. Το έργο έχει ανάγκη από έναν αρχιμουσικό ικανό να αναδείξει τις διαφορετικές ατμόσφαιρες κάθε «επεισοδίου» της παρτιτούρας ενώ, ταυτόχρονα, στηρίζεται κυρίως στα ξύλινα και τα χάλκινα πνευστά της ορχήστρας, που στην περίπτωση της Κρατικής είναι υποδειγματικά. Η διεύθυνση του Σούλη διέθετε ακρίβεια και νεύρο και πέτυχε να προβάλει τον λυρισμό, την τρυφερότητα όσο και το δαιμονικό στοιχείο της μουσικής.
