Η Ελευθερία Ρίζου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1968. Σπούδασε μπαλέτο στην Αγ. Πετρούπολη της Ρωσίας. Διδάσκει χορό και τεχνικές ενσυνείδητης κίνησης. Είναι επίσης performer. H «Ιστορία της νύχτας», εκδόσεις Περισπωμένη, είναι το πρώτο της βιβλίο.
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Τον «Επιβάτη» του Κόρμακ Μακάρθι, το «Performance Art» του Γιάννη Μήτρου και την «Οδύσσεια του Ινίας ΜακΝάλτι» του Σεμπάστιαν Μπάρι.
Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;
Ολόκληρο το «Notes on Complexity» του Νιλ Τίζε, αν και ασχολείται με τη θεωρία της ύπαρξης, είναι επίσης ένα βιβλίο ποιητικό, μία αποκάλυψη όσον αφορά τις «αόρατες» διασυνδέσεις μεταξύ οργανισμών. Η συνάφεια στη συμπεριφορά σύνθετων συστημάτων, οι κοινές αρχές που διέπουν το κύτταρο και τον γαλαξία, μου φάνηκαν συναρπαστικές.
Βρήκατε ποτέ τον μπελά σας επειδή διαβάσατε ένα βιβλίο;
Σε αρκετές περιστάσεις βιβλία καθόρισαν τη ζωή μου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Σπούδασα στη Ρωσία εξαιτίας του Ντοστογέφσκι. Ως έφηβη ζούσα στα βιβλία, αναζητούσα ήρωες μυθιστορημάτων στους ανθρώπους που γνώριζα. Σε πραγματικούς μπελάδες για ένα μικρό διάστημα ναι, με έβαλε ο Μπακούνιν και ο Κροπότκιν…
Περιγράψτε την ιδανική αναγνωστική συνθήκη.
Στο σπίτι μου, στην παραλία κάτω από ένα δέντρο, στο τρένο, πάντα μόνη μου.
Υπάρχουν κάποια είδη λογοτεχνίας που προτιμάτε και άλλα που αποφεύγετε;
Μου αρέσουν τα μυθιστορήματα που ακολουθούν τον ήρωα στον χρόνο. Διαβάζω κυρίως ξένη λογοτεχνία, πολύ λιγότερο ποίηση. Δεν αγαπώ τις βιογραφίες.
Τι είναι αυτό που σας συγκινεί περισσότερο σε ένα βιβλίο;
Η ματιά του συγγραφέα, η γλώσσα, η ροή του λόγου. Το πόσο καλά γνωρίζει το θέμα του, ο λόγος για τον οποίο γράφει και η ειλικρίνειά του. Δευτερευόντως, το ίδιο το βιβλίο ως αντικείμενο, το εξώφυλλο, το χαρτί.
Υπάρχει κάποιο αγαπημένο βιβλίο που θα θέλατε να γίνει ταινία;
Πάντα με τον φόβο της απογοήτευσης, καθώς ίσως η ωραιότερη ταινία να είναι αυτή που φτιάχνουμε στο μυαλό μας διαβάζοντας, θα ήθελα να δω το «Παράδεισος και κόλαση» του Γιον Στέφανσον. Και τις «Αδερφές Μακιόκα» του Τανιζάκι.
Τι συμβολίζει ο τίτλος του βιβλίου σας η «Ιστορία της νύχτας»;
Η «Ιστορία της νύχτας» είναι ένα πολύ εσωτερικό, σκοτεινό βιβλίο. Οπως εύστοχα το χαρακτήρισε ο εκδότης μου, αρχέγονα νυχτερινό. Γεννήθηκε εντός της προσωπικής μου νύχτας και ήρθε για να τη φωτίσει.
Σκιαγραφήστε τη Ζιζέλ.
Η Ζιζέλ είναι το σύμβολο της άδολης και αγνής κοριτσίστικης ψυχής που μόλις έχει αφήσει πίσω της την παιδικότητα. Είναι η πεταλούδα, που μόλις βγήκε στο φως, έκαψε τα φτερά της. Μια δεκαπεντάχρονη που δεν πρόλαβε να ζήσει, που το πρώτο ερωτικό σκίρτημα που ένιωσε την έστειλε στον θάνατο. Είναι η απόλυτη ρομαντική ηρωίδα.
