Στην αρχή ήταν χρήσιμο γιατί απέφευγες τις κακοτοπιές. Είχε και πλάκα. Ξεκινούσες να βρεις μια «τρύπα» σε μια όχι και τόσο κεντρική γειτονιά, που είχε διαφημιστεί στις πλατφόρμες αξιολόγησης και στα σόσιαλ μίντια ότι έφτιαχνε κάτι μοναδικό, και μόλις έστριβες στη γωνία έβλεπες μια ουρά 50 ατόμων!
Εκανες έρευνα αγοράς ηλεκτρονικά –και η προετοιμασία μέρος του ταξιδιού είναι– και έβρισκες τα καλύτερα φαγάδικα στην πόλη που επρόκειτο να ταξιδέψεις. Εφθανες στη Ρώμη, λ.χ., και ήξερες πού θα φας την πιο τραγανή πίτσα, πού θα σου σερβίρουν το πιο νόστιμο cacio e pepe και πού το καλύτερο παγωτό.
Είχες δει τα πάντα online με κάθε λεπτομέρεια, από το τραπεζομάντιλο μέχρι το μπολάκι και το ποτήρι, ακόμη και οι σερβιτόροι σού φαίνονταν οικείοι με έναν τρόπο. Δεκάδες φωτογραφίες, εκατοντάδες σχόλια και κριτικές, δεν είχαν αφήσει τίποτα υποφωτισμένο.
Μετά την πληροφορία έπρεπε να φτιάξεις ένα πρόγραμμα και να χωρέσεις όλα όσα ήθελες να δοκιμάσεις. Αρχιζε ένας αγώνας δρόμου για να κλείσεις τραπέζι, να στηθείς στην ουρά για μια μπάλα στρατσιατέλα ή ένα κομμάτι μαργαρίτα, γιατί φυσικά είχαν και πολλοί άλλοι από διάφορα σημεία του πλανήτη τις ίδιες πληροφορίες με εσένα.
Μερικές φορές όλη αυτή η διαδικασία γινόταν βραχνάς· μπορεί να βρισκόσουν σε κάποιο σημείο της πόλης που είχε αναπάντεχο ενδιαφέρον και ήθελες να αφιερώσεις περισσότερο χρόνο, να χαλαρώσεις, όμως είχες κάνει κράτηση για την «καλύτερη καρμπονάρα που έχεις φάει ποτέ» κι έπρεπε να τρέξεις να τη φας με την ψυχή στο στόμα! Κι έτσι είχες γίνει κυνηγός γεύσεων. Δοκίμαζες αλλά δεν απολάμβανες.
Στο τέλος, αφού είχες καταφέρει να γευτείς το… υποτίθεται ανεπανάληπτο, συνειδητοποιούσες ότι, εντάξει, καλό ήταν, αλλά ίσως δεν άξιζε τόσο τρέξιμο. Και εν πάση περιπτώσει, χρήσιμες οι λίστες, τα top 10, οι αξιολογήσεις, αλλά μάλλον αυτό που επίσης αναζητάς σε ένα ταξίδι, σε έναν νέο, άγνωστο προορισμό, είναι η έκπληξη. Και αυτή την είχες χάσει.
