Τα Χριστούγεννα του μακρινού 1986, κάθε απόγευμα στις έξι και για μισή ώρα η τότε ΕΡΤ2 μετέδιδε σε αποσπάσματα το «Ορατόριο των Χριστουγέννων» του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ υπό τη διεύθυνση του σπουδαίου αρχιμουσικού Νικολάους Αρνονκούρ.
Τις εκπομπές αυτές ο κύριος Γκρι είχε πληροφορηθεί από τον πατέρα του, στον οποίο όμως το «Χριστουγεννιάτικο Ορατόριο» έπεσε μάλλον βαρύ. Ωστόσο, καθόταν με τον γιο του κάθε απόγευμα μπροστά από την τηλεόραση και ο κύριος Γκρι θυμάται εκείνες τις χριστουγεννιάτικες τηλεοπτικές συναυλίες και το μεγάλο αυτό έργο του Μπαχ, από τα πλέον εμβληματικά της λόγιας μουσικής όσον αφορά τα Χριστούγεννα.
Φέτος κρατάει στα χέρια του μια σχετικά πρόσφατη εκτέλεση που έχει ξεχωρίσει (Christmas Oratorio – Weihnachtsoratorium), παραγωγή της Naxos, όπου ο Ραλφ Οττο διευθύνει επιδέξια ένα εξαιρετικό οργανικό και χορωδιακό σύνολο, την ορχήστρα και τη χορωδία Μπαχ του Μάιντς (Bachchor Mainz – Bachorchester Maiz) με σολίστ τον τενόρο Γκέοργκ Πόπλουτζ, την υψίφωνο Τζούλια Κλάιτερ, την άλτο Καταρίνα Μαγκιέρα και τον βαθύφωνο Τόμας Ε. Μπάουερ. Αρτια ηχογράφηση και μια συνολικά εξαίρετη σύγχρονη ερμηνεία ενός έργου που κινείται με μοναδικό τρόπο κάπου ανάμεσα στη δοξολογία και το υποβλητικό δέος της γέννησης του Θεανθρώπου.
Η αφήγηση εκκινεί από την προαναγγελία του ερχομού του Μεσσία και καταλήγει στη νύχτα των Μάγων με τα δώρα.
Είναι επίσης από τα έργα που μετέβαλαν δραστικά τη θρησκευτική μουσική, ειδικά στον προτεσταντικό κόσμο της Γερμανίας, με μια απαράμιλλη αίσθηση οργανικής ενότητας και αφηγηματικής ροής.
Το εξαμερές αυτό ορατόριο ακολουθεί μια φόρμα που θέλει έναν τενόρο να αφηγείται τα τεκταινόμενα (Ευαγγελιστής) σε πρόζα (ρετσιτατίβο), χτίζοντας γέφυρες με τα μουσικά μέρη, οι στίχοι του οποίου πιθανότατα να γράφηκαν από έναν τακτικό συνεργάτη του Μπαχ σε θρησκευτικά έργα, τον Κρίστιαν Φρίντριχ Χενρίτσι.
Η αφήγηση εκκινεί από την προαναγγελία του ερχομού του Μεσσία στον κόσμο και καταλήγει στη νύχτα των Μάγων με τα δώρα. Ο κύριος Γκρι συχνά προσπαθεί να φανταστεί πώς ακούστηκε το μέγα αυτό έργο τα Χριστούγεννα του 1734 στη Λειψία, μέσα στο χιόνι και υπό το φως των κεριών. Τα τύμπανα και τα χάλκινα πνευστά κάθε τόσο, έτσι όπως υπογραμμίζουν το δοξαστικό πνεύμα του έργου, συνιστούν και μια νοερή ανάταση προς τα ουράνια για κάθε υποψιασμένο ακροατή.
Για τον κύριο Γκρι, όπως και για πολύ κόσμο, η Sinfonia με την οποία ξεκινάει το δεύτερο μέρος του ορατορίου, είναι μια κορυφαία στιγμή: εκφράζει το κατανυκτικό πνεύμα της νύχτας των Χριστουγέννων (ναι, ακόμη και σήμερα, κάπου, κάπως, αν το θέλει κανείς, το βρίσκει) με τη γαλήνια θαλπωρή της φύσης, αλλά ακούγεται και ως ένα δυσοίωνο προανάκρουσμα των Παθών που περιμένουν στη γωνία. Με άλλα λόγια, ένα μουσικό παραμύθι για την ύπαρξη του κάθε ανθρώπου.
