Το «Υπάρχω», η κινηματογραφική βιογραφία του Στέλιου Καζαντζίδη, βρίσκεται εδώ και λίγες μέρες στις αίθουσες. Προφανώς εδώ πρωταγωνιστής είναι ο Στέλιος του Χρήστου Μάστορα, όχι ωστόσο τόσο απόλυτος όσο θα περιμέναμε. Η Κατερίνα Μπέη («Φόνισσα», «Ευτυχία»), που υπογράφει το σενάριο, παρουσιάζει πάντα φροντισμένους γυναικείους χαρακτήρες· στην προκειμένη περίπτωση εκείνους της μητέρας του Στέλιου Καζαντζίδη και των γυναικών που αγάπησε: της Καίτης Γκρέυ, της Μαρινέλλας και της Βάσως Καζαντζίδη. Οι τέσσερις Ελληνίδες ηθοποιοί, που ερμηνεύουν αυτούς τους καθοριστικούς ρόλους, μιλούν στην «Κ» για την εμπειρία τους.
Την αρχή κάνει, με σειρά… εμφανίσεως, η Αγορίτσα Οικονόμου, η οποία υποδύεται τη Γεσθημανή, τη μάνα με την οποία ο Στέλιος είχε σχέση βαθιάς αγάπης αλλά και ιδιότυπης εξάρτησης. «Ας σκεφτούμε λίγο τη διαδρομή αυτής της γυναίκας. Πρόσφυγες, με τον σύζυγό της Μπάμπη εγκαταστάθηκαν πρώτα στην περιοχή των Πετραλώνων και κατόπιν στη Ν. Ιωνία. Η Γεσθημανή που αδημονούσε να γίνει μητέρα, μέχρι να έρθει ο Στέλιος, ο πρωτότοκος γιος της στη ζωή, είχε χάσει ήδη πέντε παιδιά. Αργότερα έρχεται ο πόλεμος, μεταναστεύει και πάλι η οικογένεια, εσωτερικά αυτή τη φορά στα χωριά της Μακεδονίας. Επειτα στα μαύρα χρόνια του Εμφυλίου, Χίτες ξυλοκοπούν σχεδόν μέχρι θανάτου τον σύζυγό της και πατέρα του Στέλιου μπροστά στα μάτια τους. Η Γεσθημανή, έγκυος στο δεύτερο παιδί της, με τον έφηβο Στέλιο επιστρέφουν στην Αθήνα και στο πατρικό σπίτι της Ν. Ιωνίας. Ψάχνοντας υλικό, σε μια συνέντευξή του, ο Καζαντζίδης είχε πει για τη σχέση του με τη μητέρα του ότι ήταν και μάνα και πατέρας και γιος και σύζυγος και αδελφός και όλα. Τώρα στο επίπεδο της ερμηνείας, ας πούμε πως ήταν ένας δύσκολος, μοναχικός και ανηφορικός δρόμος που κλήθηκα να καλύψω, με πολλή αγάπη και προσοχή· και που αν χρειαζόταν θα τον ανέβαινα ξανά με χαρά».
Ο νεαρός Στέλιος, φαντάρος ακόμα γνωρίζει και ερωτεύεται την Καίτη Γκρέυ, μια εντυπωσιακή γυναίκα, που τον συντροφεύει και στα πρώτα βήματά του στο τραγούδι. «Μια λεβέντισσα, μια αρχόντισσα, μια γυναίκα που πέρασε η ίδια διά πυρός και σιδήρου και επιβίωσε. Ξέρει τη νύχτα και να κοιτάζει την καρδιά. Αυτά προσπάθησα να αποτυπώσω και ελπίζω να τα κατάφερα», μας λέει η Κλέλια Ρένεση που την υποδύεται. Η ίδια, ως πιο έμπειρη μπροστά από την κάμερα, μιλάει και για τη συνεργασία με τον «πρωτάρη» Χρήστο Μάστορα: «Η εμπειρία μερικές φορές μπορεί να μην είναι τόσο χρήσιμη, ειδικά όταν υποδύεσαι μια προσωπικότητα υπαρκτή, ήδη αποτυπωμένη στον νου του κοινού. Μπορεί να σε οδηγήσει σε ένα μονοπάτι ξύλινο. Εγώ ήθελα να διατηρήσω τις μυρωδιές και τους χυμούς… Περισσότερο ακολούθησα ένα ένστικτο υποκριτικής και την καθοδήγηση του πρωτομάστορα Γιώργου Τσεμπερόπουλου. Με τον Χρήστο υπήρχε αμοιβαιότητα. Μπορεί να πρότεινα κάποια πράγματα υποκριτικά στις “δαντέλες”, στις αντιδράσεις, σε μικρά πράγματα, ώστε να δει τι τον βολεύει, τι μπορεί να υπηρετήσει ο ίδιος με ειλικρίνεια. Το ίδιο έκανε και ο Χρήστος στο τραγουδιστικό κομμάτι. Ηταν γενναιόδωρος. Με βοήθησε με τη δεύτερη φωνή, τις τζαλκάντζες του λαϊκού τραγουδιού, επειδή είχα κι εγώ μια ανασφάλεια».
«Ηταν ένας δύσκολος, μοναχικός και ανηφορικός δρόμος που κλήθηκα να καλύψω, με πολλή αγάπη και προσοχή· και που αν χρειαζόταν θα τον ανέβαινα ξανά με χαρά», λέει η Αγορίτσα Οικονόμου.
Ακόμα πιο απαιτητική ήταν η αποστολή της Ασημένιας Βουλιώτη, επίσης πρωτοεμφανιζόμενης στη μεγάλη οθόνη, η οποία ανέλαβε τον ρόλο της Μαρινέλλας. «Την παρατήρησα μέσα από τις συνεντεύξεις της και τις μουσικές της εμφανίσεις. Διάβασα ένα βιβλίο που έχει γραφτεί για τη ζωή της και μελέτησα την τοποθέτηση της φωνής της και τον τρόπο που τραγουδάει. Εδωσα έμφαση στο να την καταλάβω, ώστε να κατευθυνθώ προς τη Μαρινέλλα χωρίς να τη μιμηθώ», λέει η ίδια σχετικά με την έρευνα που έκανε για τον ρόλο.
Στην ταινία βλέπουμε μια νεαρή κοπέλα (τη Μαρινέλλα), η οποία δυσκολεύεται να πάρει ευκαιρίες στην αρχή της καριέρας της παρά το ταλέντο της. Σήμερα πόσο εύκολο είναι για μια νέα γυναίκα να διακριθεί στον χώρο του θεάτρου, του σινεμά ή της τηλεόρασης; «Για μένα σημασία έχει ο ηθοποιός να εκφράζει την ειλικρίνεια και την αλήθεια του και αυτό μπορεί να φέρει διάκριση αλλά δεν είναι και απαρατήρητο. Είτε παίζεις σε μια κεντρική σκηνή είτε παίζεις για ένα άτομο (κοινό) όταν συνδέεσαι, συσχετίζεσαι και εκφράζεσαι, το ψυχικό κόστος και η ενέργεια που απελευθερώνεις δεν μετρώνται και δεν έχουν καθόλου να κάνουν με τη “διάκριση”. Σίγουρα, δεν σε κάνει η διάκριση καλλιτέχνη. Η Μαρινέλλα ήταν καλλιτέχνις πριν ακόμη γίνει η γνωστή Μαρινέλλα».
Τελευταία μπήκε στον χορό της ζωής του Στέλιου –και της ταινίας– η Βάσω, η γυναίκα η οποία έμελλε να συντροφέψει τον Καζαντζίδη για 24 χρόνια. «Η κυρία Βάσω, η Βασούλα, ή ο “θησαυρός” του, όπως συνήθιζε να την αποκαλεί ο Καζαντζίδης. Κάνοντας έρευνα και αναζητώντας στοιχεία για τη ζωή και των δύο, κατάλαβα ότι είναι άνθρωποι που συναντήθηκαν και συνδέθηκαν με την πρώτη ματιά, μέσα από εμπειρίες που είχαν αποκτήσει και στις οποίες οφείλεται ένας κοινός τρόπος σκέψης, παρότι φαινομενικά έμοιαζαν δύο διαφορετικοί κόσμοι. Στη ζωή του Στέλιου Καζαντζίδη, που έμοιαζε συχνά με πολυτάραχη θάλασσα γεμάτη κύματα και κόντρα ανέμους, το να τραγουδάει και να έχει παρέα στη βάρκα του έναν άνθρωπο σαν τη Βασούλα, ήταν ίσως ο μόνος τρόπος για να οδηγηθεί μια μέρα σε ένα απάνεμο λιμάνι. Καμιά φορά αν είσαι τυχερός, το “μαζί” σε σώζει από την τρικυμία», παρατηρεί η Αννα Συμεωνίδου που την υποδύεται.
Νιώθει μεγαλύτερη ευθύνη παίζοντας ένα πραγματικό πρόσωπο που πρόκειται μάλιστα να δει την ταινία; «Αποτελεί σίγουρα μεγάλη πρόκληση για τον ηθοποιό, όταν καλείται να υποδυθεί υπαρκτά πρόσωπα και να αφηγηθεί γεγονότα της πραγματικής τους ζωής. Οταν κατάλαβα ότι βασικός στόχος του κύριου Τσεμπερόπουλου ήταν να προσεγγίσουμε την αλήθεια των ανθρώπων που ερμηνεύουμε ησύχασα· ένιωσα ελεύθερη να ψάξω, να δοκιμάσω, να είμαι δημιουργική για να συναντήσω τη Βάσω Καζαντζίδη και να ανακαλύψω ή να δημιουργήσω μέσα μου κάτι από εκείνη. Να σιγοτραγουδήσω το “Σαββατόβραδο”, το αγαπημένο της τραγούδι, όπως θα το έκανε εκείνη και να της το αφιερώσω μέσα από τις σκηνές του “Υπάρχω”».
