Υπάρχω ★★★
ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ (2024)
Σκηνοθεσία: Γιώργος Τσεμπερόπουλος
Ερμηνείες: Χρήστος Μάστορας, Ασημένια Βουλιώτη, Κλέλια Ρένεση
Η πολυαναμενόμενη βιογραφία του Στέλιου Καζαντζίδη με τον Χρήστο Μάστορα στον πρωταγωνιστικό ρόλο φτάνει στις αίθουσες με τη φιλοδοξία να τις γεμίσει. Η ιστορία ξεκινά με τον μετέπειτα μεγάλο ερμηνευτή, παιδάκι ακόμη, να βλέπει τον πατέρα του να δολοφονείται και να παίρνει τον δρόμο της προσφυγιάς μαζί με τη μητέρα του. Καθώς μεγαλώνει, η αγάπη για το τραγούδι δεν κρύβεται και σύντομα ο νεαρός Στέλιος θα αρχίσει τις ζωντανές εμφανίσεις και θα κυκλοφορήσει τον πρώτο του δίσκο. Η κατοπινή διαδρομή, γεμάτη δόξα, γυναίκες που τον σημάδεψαν, μεγάλες διαμάχες και πολύ… ψάρεμα μας φτάνει μέχρι το σημείο που ο Καζαντζίδης φεύγει για την Αμερική.
Ο βετεράνος Γιώργος Τσεμπερόπουλος παραδίδει ένα ακαδημαϊκής υφής αλλά καλοφτιαγμένο φιλμ, με προσοχή στις λεπτομέρειες και πολύ σεβασμό τόσο στον λαϊκό ήρωα όσο και στα εκατομμύρια απανταχού «πιστών» του. Από την οθόνη στο μεταξύ περνούν μαζί του και πολλοί άλλοι πρωταγωνιστές της εποχής και της ζωής του: η Καίτη Γκρέυ, η Μαρινέλλα, ο Χιώτης, ο Νικολόπουλος, ο Μάτσας κ.ά. Η πιο συγκινητική συνάντηση είναι αυτή με τον Ακη Πάνου, εκεί όπου οι δυο τους «βγάζουν», σαν παλιοί μάστορες σε εργαστήριο, «Το θολωμένο μου μυαλό». Σε μια άλλη όμορφη σκηνή, ο Στέλιος τραγουδάει α καπέλα το «Αγριολούλουδο» μπροστά στην αγαπημένη του θάλασσα.
Γενικώς, η ταινία του Τσεμπερόπουλου –και της σεναριογράφου Κατερίνας Μπέη και της Tanweer– είναι γεμάτη από τις επιτυχίες του Καζαντζίδη, οι οποίες μάλιστα ακούγονται σε διάφορες μορφές για ποικιλία. Από αυτή την άποψη, η πολυσυζητημένη επιλογή του Χρήστου Μάστορα για τον πρωταγωνιστικό ρόλο αποδεικνύεται ορθή, αφού εκείνος στέκεται στο ύψος του τόσο στο τραγούδι όσο και στην εν γένει ερμηνεία, την οποία προσεγγίζει με μια ιδιότυπη, καλώς εννοούμενη «μαγκιά».
Ο σπόρος της ιερής συκιάς ★★★½
ΔΡΑΜΑ (2024), 165΄
Σκηνοθεσία: Μοχαμάντ Ρασούλοφ
Ερμηνείες: Μάχσα Ροστάμι, Σεταρέχ Μαλεκί
Ο αυτοεξόριστος στην Ευρώπη πια Μοχαμάντ Ρασούλοφ υπογράφει ένα φιλμ που μοιάζει με κραυγή αγωνίας και ταυτόχρονα πράξη αντίστασης απέναντι στο καθεστώς του Ιράν, το οποίο σκοτώνει τα ίδια τα παιδιά του.
Οταν μια νεαρή γυναίκα δολοφονείται από την αστυνομία ηθών, διαδηλώσεις και ταραχές ξεσπούν στην επικράτεια· φτάνουν δε και μέσα στο σπίτι μιας μεσοαστικής οικογένειας, ο πατέρας της οποίας έχει μόλις προαχθεί στο αξίωμα του ερευνητή-δικαστή. Ενα όπλο που εξαφανίζεται μυστηριωδώς θα φέρει τον τελευταίο αντιμέτωπο με τις δύο έφηβες κόρες του, σε μια σύγκρουση που θα φτάσει στα άκρα.
Σε επίπεδο σεναρίου, ο Ρασούλοφ δημιουργεί έναν από τους γνωστούς αριστοτεχνικούς καμβάδες του ιρανικού σινεμά, καταφέρνοντας να εγκιβωτίσει τον κοινωνικοπολιτικό βρασμό μέσα στο περιβάλλον της οικογενειακής εστίας. Για όσα συμβαίνουν έξω από αυτή, προχωράει κινηματογραφικά ένα βήμα παραπάνω, ενσωματώνοντας στην ταινία του δεκάδες (συγκλονιστικά) ερασιτεχνικά βίντεο από την εξέγερση του 2022 και την άγρια καταστολή των Αρχών.
Και αν σε ένα μέρος του, το σύνολο ολισθαίνει –μάλλον κατανοητά– προς τη λογική του μανιφέστου, τα πάντα μπαίνουν ξανά στη θέση τους με την κλιμάκωση της τρίτης πράξης, εκεί όπου το θρίλερ αγωνίας συναντά την αρχαία τραγωδία σε ένα σπαρακτικό φινάλε.
Μουφάσα: Ο βασιλιάς των λιονταριών ★★
ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ (2024), 120΄
Σκηνοθεσία: Μπάρι Τζένκινς
Ακούγονται: Ααρον Πιερ, Κέλβιν Χάρισον Τζ.
Οι live-action εκδοχές της θρυλικής ταινίας της Ντίσνεϊ συνεχίζονται, αυτή τη φορά με την ιστορία προέλευσης του πατέρα του Σίμπα, Μουφάσα. Ο τελευταίος, νεαρό λιονταράκι ακόμη, θα χάσει τους δικούς του και θα παρασυρθεί μακριά από την πατρίδα του, για να υιοθετηθεί τελικά από μια βασιλική οικογένεια. Καθώς μεγαλώνει και γίνεται πιο δυνατός, θα κληθεί να μπει μπροστά σε μια επική αναζήτηση, ενώ παράλληλα ένας θανάσιμος εχθρός βρίσκεται στα ίχνη της ομάδας του. Εντυπωσιακά εφέ ζωντανεύουν τον κόσμο του «Βασιλιά των λιονταριών», ωστόσο, όπως και στο προηγούμενο φιλμ, η όποια ζωντάνια εξαντλείται εκεί, δίχως να αγγίξει πραγματικά την καρδιά του θεατή.
Ωρολογιακός μηχανισμός ★★★
ΣΙΝΕΦΙΛ (2022), 93΄
Σκηνοθεσία: Σίριλ Σόιμπλιν
Ερμηνείες: Κλάρα Γκοστίνσκι, Αλεξέι Ευστράτοφ
Η εν πολλοίς άγνωστη ιστορία των Ελβετών αναρχικών ωρολογοποιών(!) εμπνέει ένα ιδιαίτερο φιλμ. Το 1870, ο Ρώσος χαρτογράφος Πιοτρ Κροπότκιν φτάνει στην κοιλάδα των ωρολογοποιών. Εκεί οι υπάλληλοι των επιχειρήσεων έρχονται αντιμέτωποι με νέες αυστηρές μεθόδους παραγωγής και αντιδρούν μέσα από το συνδικάτο των αναρχικών, με ηγέτιδα μια δυναμική σουφραζέτα. Σε μια πόλη όπου οι πάντες μοιάζουν να έχουν εμμονή με την ακρίβεια της ώρας –και όχι μόνο–, η έλευση του μετέπειτα θεωρητικού του αναρχισμού θα λειτουργήσει σαν καταλύτης των εξελίξεων. Το ενδιαφέρον και συνάμα παράξενο με το φιλμ του Σίριλ Σόιμπλιν, ωστόσο, είναι ότι δεν περιγράφει κάποιου είδους εξέγερση· αντιθέτως, προσεγγίζει σινεφιλικά και με υπαινικτικό τρόπο μια εκλεκτική συγγένεια ανάμεσα στους μηχανισμούς ακριβείας-καταπίεσης του ρολογιού και στην οργανωμένη αντί-δραση που τους αποσυμπιέζει.
