Υπάρχουν κάποιοι ηθοποιοί στην ιστορία του κινηματογράφου που είναι λίγο σαν τους… μπασίστες μιας μπάντας: δεν βρίσκονται σχεδόν ποτέ στο προσκήνιο, ωστόσο, κάνουν μία από τις πιο κρίσιμες δουλειές, κρατώντας τον (κινηματογραφικό) ρυθμό και πλουτίζοντας κάθε σκηνή με την παρουσία τους. Μια τέτοια ηθοποιός ήταν η Μαρίσα Παρέδες, η οποία έφυγε από τη ζωή χθες σε ηλικία 78 ετών. Οι περισσότεροι διαδικτυακοί τίτλοι μίλησαν για «μούσα του Αλμοδόβαρ», όμως –εκτός από αναχρονιστικοί– είναι μάλλον παραπλανητικοί· στην πραγματικότητα, η Παρέδες ήταν περισσότερο «una chica Almodovar», ένα «κορίτσι του Αλμοδόβαρ», όπως την αποκαλούσαν στην Ισπανία, καθώς ο σπουδαίος συμπατριώτης της κινηματογραφιστής τη συμπεριέλαβε στο καστ έξι ταινιών του, δίνοντάς της συνήθως ένα ρόλο ακριβώς δίπλα στον πρωταγωνιστικό.
Εξαίρεση αποτελεί η απολαυστική κομεντί «Το μυστικό μου λουλούδι», εκεί όπου η Παρέδες υποδύεται τη Λέο, συγγραφέα Αρλεκιν με ψευδώνυμο, η οποία αντιμετωπίζει προβλήματα με τον σύζυγο αλλά και με τη δουλειά της, καθώς τα τελευταία της μυθιστορήματα χαρακτηρίζονται από τους εκδότες υπερβολικά σκοτεινά και κοινωνικά ανήσυχα. Προφανώς, τα παραπάνω δεν είναι άσχετα από τις προσωπικές αγωνίες του Αλμοδόβαρ εκείνη την εποχή, με τη Μαρίσα Παρέδες να ενσαρκώνει με στυλ και γλυκόπικρη αύρα ένα (ακόμη) alter ego του και να κερδίζει μια υποψηφιότητα για βραβείο Γκόγια.
Στα του Αλμοδόβαρ, είχαν προηγηθεί οι ερμηνείες της στα «Αμαρτωλές καλόγριες» και «Ψηλά τακούνια» (στο δεύτερο είναι ξανά εξαιρετική στον ρόλο μιας μητέρας που αναπτύσσει αντιζηλία με την κόρη της), ενώ ακολούθησαν οι ταινίες «Ολα για τη μητέρα μου», «Μίλα της» και «Το δέρμα που κατοικώ». Με έναν ιδιαίτερο τρόπο έκανε δικούς της αυτούς τους ρόλους μεσήλικων γυναικών, οι οποίες αποπνέουν ένα μείγμα έμφυτης αρχοντιάς και απροσποίητης ανεμελιάς.
Η Παρέδες δεν έπαιξε όμως μόνον Αλμοδόβαρ. Αντιθέτως, είχε πλούσια καριέρα στο θέατρο και περισσότερες από 75 ταινίες στο ενεργητικό της, ανάμεσα στις οποίες και διεθνείς συμπαραγωγές όπως το «Η ζωή είναι ωραία» του Ρομπέρτο Μπενίνι και το «Στη ράχη του διαβόλου» του Γκιγιέρμο ντελ Τόρο. Στην τελευταία υποδύεται τη διευθύντρια ενός ορφανοτροφείου, ταγμένου στον αγώνα των Δημοκρατικών κατά τη διάρκεια του ισπανικού εμφυλίου.
Και στην πραγματική ζωή, πάντως, η Παρέδες υπήρξε επίσης αγωνίστρια. Παρά το αριστοκρατικό παράστημα που αναφέραμε παραπάνω και τα σήμα κατατεθέν μακριά φορέματα που συνήθιζε να φοράει, προερχόταν κοινωνικά από την εργατική τάξη της Μαδρίτης, την οποία τιμούσε. Επίσης το 2003, ως πρόεδρος της Ισπανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, στάθηκε αναφανδόν στο πλευρό των καλλιτεχνών οι οποίοι, από τη σκηνή των βραβείων Γκόγια, διαμαρτυρήθηκαν για την υποστήριξη της κυβέρνησης του Χοσέ-Μαρία Εθνάρ στην αμερικανική εισβολή στο Ιράκ.
