The End ★★★
ΜΙΟΥΖΙΚΑΛ (2024), 156΄
Σκηνοθεσία: Τζόσουα Οπενχάιμερ
Ερμηνείες: Τίλντα Σουίντον, Μάικλ Σάνον, Τζορτζ Μακέι
Ο δις υποψήφιος για Οσκαρ ντοκιμαντερίστας Τζόσουα Οπενχάιμερ («The act of killing») «καταφεύγει» για πρώτη φορά στη μυθοπλασία, προκειμένου να προσεγγίσει τον μετα-αποκαλυπτικό τρόμο του τέλους του κόσμου. Κάποιες δεκαετίες έπειτα από μια περιβαλλοντική καταστροφή, η οποία έχει καταστήσει τον πλανήτη μη κατοικήσιμο, οι τελευταίοι επιζώντες βρίσκονται σε ένα υπόγειο καταφύγιο, στα βάθη ενός παλιού αλατωρυχείου. Πρόκειται για τη Μητέρα (Τίλντα Σουίντον), τον Πατέρα (Μάικλ Σάνον), τον Γιο (Τζορτζ Μακέι), μια οικογενειακή φίλη, έναν γιατρό και τον μπάτλερ τους, οι οποίοι ζουν σε ένα άνετο διαμέρισμα, γεμάτο από αριστουργήματα της τέχνης και με προμήθειες, τις οποίες παράγουν μόνοι τους δίχως να δίνονται πολλές πληροφορίες επ’ αυτού. Η καθημερινότητα κυλά με διάφορα «πρότζεκτ» που σκαρφίζονται, μέχρι που εντελώς ξαφνικά στο κατώφλι τους θα εμφανιστεί μια νεαρή γυναίκα, ταράζοντας τις ισορροπίες της μικρής κοινότητας.
Πόθοι και ενοχές
Ο Οπενχάιμερ δεν χρησιμοποιεί απλώς τη μυθοπλασία για να αντιμετωπίσει αυτό το δύσκολο θέμα, αλλά επιστρατεύει το μιούζικαλ, δίνοντας αναπάντεχη διάσταση στην ιστορία και επιπλέον προκλήσεις στους πρωταγωνιστές του. Οι τελευταίοι ερμηνεύουν μια οικογένεια σταματημένη στον χρόνο, με τον πρώην μεγιστάνα του πετρελαίου Πατέρα, την μπαλαρίνα με ματαιωμένα όνειρα Μητέρα και τον γιο, ο οποίος έχει γεννηθεί στα έγκατα της γης και γνωρίζει τον πραγματικό κόσμο μόνο μέσα από τα βιβλία και τις εικόνες. Ολοι τους έχουν μυστικά, κρυφούς πόθους και κυρίως ενοχές· «ζούμε με τις ενοχές μας», μοιάζει να παρατηρεί ο Οπενχάιμερ, σε μια αλληγορία του σημερινού κόσμου, όπου η αλόγιστη εκμετάλλευση ανθρώπινων και φυσικών πόρων συνεχίζει να υφίσταται.
«Το “The End” είναι μια ταινία για το μοναδικό ανθρώπινο γνώρισμα του να λέμε ψέματα στους εαυτούς μας, αλλά και τις ολέθριες συνέπειες αυτής της αυταπάτης», σημειώνει χαρακτηριστικά ο Αμερικανός κινηματογραφιστής. Ο ίδιος προσθέτει (ειρωνικά) και το περιτύλιγμα της «αυταπάτης», λούζοντας την ταινία του στη γοητεία της πολυτέλειας και της εκλέπτυνσης, καθώς οι ήρωές του διαφωνούν για το χρώμα του τοίχου που θα έντυνε καλύτερα έναν Ρενουάρ, ενώ ο κόσμος (κυριολεκτικά) καίγεται. Η μιούζικαλ προσέγγισή του στο θέμα δεν λειτουργεί πάντα και η διάρκεια είναι κάπως υπερβολική, ωστόσο η δύναμη –και ταυτόχρονα η κομψότητα– του μηνύματός του δεν μπορεί να αγνοηθεί.
