Ο συγγραφέας της συλλογής διηγημάτων «Δωδεκάτη Φεβρουαρίου» (εκδ. Ποταμός, 2024, προλ. Κώστας Φέρρης), Δημήτρης Χριστόπουλος, γεννήθηκε το 1965 στην Αθήνα και κατοικεί στον Πειραιά, όπου και εργάζεται ως φιλόλογος στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Το 2021 τιμήθηκε με το Ειδικό Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας για το μυθιστόρημά του «Τζίντιλι».
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Μόλις ολοκλήρωσα το αριστουργηματικό μυθιστόρημα του Χέρμαν Μπλοχ «Τα μάγια» και προσπαθώ να τελειώσω «Το φως των νεκρών αστεριών. Δοκίμιο για το πένθος και τη νοσταλγία», του Μάσιμο Ρεκαλκάτι.
Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;
Η νοσταλγία, όπως υποστηρίζει ο Μάσιμο Ρεκαλκάτι, μπορεί να έχει δύο διαφορετικά πρόσωπα, το πρώτο είναι του θρήνου, το δεύτερο της ευγνωμοσύνης. Η νοσταλγία-θρήνος παίρνει τη μορφή της συνεχούς ανάκλησης στη μνήμη ενός παρελθόντος ευτυχισμένου, αλλά αμετάκλητα χαμένου, αν και διαρκώς επιθυμητού. Η νοσταλγία-ευγνωμοσύνη δεν μένει φυλακισμένη στον θρήνο, αλλά γίνεται ισχυρή ψυχική πηγή ανανέωσης της ζωής. Τα διηγήματα της πρόσφατης συλλογής μου εμπνέονται περισσότερο από τη δεύτερη μορφή νοσταλγίας.
Βρήκατε ποτέ τον μπελά σας επειδή διαβάσατε ένα βιβλίο;
Μάλλον τον βρίσκω όταν τύχει να αγνοώ κάποιο βιβλίο από τον λεγόμενο λογοτεχνικό κανόνα.
Περιγράψτε την ιδανική αναγνωστική συνθήκη.
Επαρκής χρόνος και καλή διάθεση. Ελευθερία διακοπής της ανάγνωσης όταν το βιβλίο με απογοητεύει.
Υπάρχουν κάποια είδη λογοτεχνίας που προτιμάτε και άλλα που αποφεύγετε;
Προτιμώ τη λογοτεχνία από την άλλη όχθη του Ατλαντικού, στην οποία βρίσκομαι πιο κοντά ιδιοσυγκρασιακά, αλλά και τα έργα, ποιητικά και πεζά, της δικής μας δεύτερης μεταπολεμικής γενιάς. Δεν βρίσκω νόημα στο υπερβολικά μεταμοντέρνο.
Τι είναι αυτό που σας συγκινεί περισσότερο σε ένα βιβλίο;
Με συγκινούν τα βιβλία που είναι από μόνα τους συγκινημένα. Αυτά που δεν εκβιάζουν τη συγκίνηση.
Υπάρχει κάποιο αγαπημένο βιβλίο που θα θέλατε να γίνει ταινία;
Προτιμώ να σκηνοθετώ τα βιβλία ο ίδιος στο μυαλό μου.
Πώς συνδέονται ο κινηματογράφος με τις διαδηλώσεις για το μνημόνιο στο βιβλίο σας;
Η λάβα –κυριολεκτικά και μεταφορικά– της εξέγερσης της 12ης Φεβρουαρίου 2012, ενώ υπήρξε ελπιδοφόρα, έσβησε στα αποκαΐδια της Αθήνας εκείνο το βράδυ. Μαζί με τους κινηματογράφους κάηκε και η ευκαιρία για μια ουσιαστική αλλαγή πλεύσης.
Ποια είναι τα κοινά χαρακτηριστικά των ηρώων στη «Δωδεκάτη Φεβρουαρίου»;
Οι πρωταγωνιστές του βιβλίου, αν και πενθούν την καταστροφή των τοπόσημων του πολιτισμού, έχουν ακόμη μέσα στην ψυχή τους το φως του προβολέα, τις διάσημες ατάκες από τα παλιά φιλμ, τις μουσικές του Πιοβάνι και του Χατζιδάκι. Ενας ολόκληρος κόσμος που αντιστέκεται στην ψηφιακότητα, που επιμένει να διαβάζει βιβλία, να πηγαίνει σινεμά, να ακούει ραδιόφωνο, να δίνει ραντεβού στα τυφλά κάτω από τη μαρκίζα κάποιου παλιού κινηματογράφου.
