Αντιδράσεις προκάλεσε η ανάρτηση της Πόπης Διαμαντάκου, καταξιωμένης κριτικού της τηλεόρασης, ότι ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης είναι «ατάλαντος» και ότι στο «Maestro» προβάλλει σαν τον «εραστή με τη… βερμούδα».
Τον δημιουργό, και πρωταγωνιστή, της εξαιρετικά επιτυχημένης σειράς υπερασπίστηκαν συντελεστές της, συνεργάτες του και όχι μόνον. Ειπώθηκε, π.χ., ότι από τη στιγμή που ένας Μόργκαν Φρίμαν μιλάει κολακευτικά για τη σειρά (η οποία, επιπροσθέτως, διαδραματίζεται και στο «αγαπημένο του νησί», τους Παξούς), γιατί να δώσει κάποιος σημασία στα λεγόμενα μιας Ελληνίδας δημοσιογράφου;
Το σχόλιο της Π. Διαμαντάκου ήρθε σε μια χρονική στιγμή που το «Maestro» έχει κυριολεκτικά απογειωθεί. Από αυτή τη σκοπιά, ναι, το σχόλιό της είχε μια κάποια αύρα ελληνικής μιζέριας. Αλλά δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα.
Το «Maestro» είναι ό,τι καλύτερο έχει κάνει ποτέ ο Χρ. Παπακαλιάτης. Τόσο ως παραγωγή (φωτογραφία, μουσική, σκηνικά) όσο και ως σκηνοθεσία αλλά και ως σενάριο –το πιο δύσκολο για ελληνική σειρά–, η σειρά υπερβαίνει κατά πολύ προηγούμενα πρότζεκτ του Χρ. Παπακαλιάτη. Εχει μια εξωστρέφεια, έναν κοσμοπολιτισμό, είναι ελληνικό αλλά και διεθνές, είναι ανάλαφρο αλλά θίγει και πολύ σοβαρά κοινωνικά ζητήματα· είναι μια πολύ ελκυστική τηλεοπτική αφήγηση εντέλει.
Και σε επίπεδο υποκριτικής, όμως, η σειρά κινείται σε υψηλά, για τηλεόραση, επίπεδα: Καβογιάννη, Τσορτέκης, Μουρατίδης κ.ά. δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους, ενώ η Χάρις Αλεξίου προσδίδει μια πολύ ανθρώπινη κωμική και ανάλαφρη νότα. Οι ερμηνείες των νεότερων ηθοποιών είναι όλες επίσης πολύ δραστικές.
Και εδώ είναι που ερχόμαστε στον πυρήνα του σχολίου της Π. Διαμαντάκου: το «ατάλαντος» πήγαινε αποκλειστικά στην υποκριτική του Χρ. Παπακαλιάτη, όχι στη σειρά γενικώς, όχι στη σκηνοθεσία και στο σενάριο. Και αυτό είναι περίπου κοινό μυστικό για όσους έχουν παρακολουθήσει τις δραματικές σειρές του κ. Παπακαλιάτη. Με άλλα λόγια, δεν λέει κάτι νέο ή ρηξικέλευθο η κ. Διαμαντάκου. Υπάρχει μια γενική αίσθηση πως οι δραματικές υποκριτικές ικανότητες του Χρ. Παπακαλιάτη είναι όντως περιορισμένου βεληνεκούς.
Δεν είναι «ατάλαντος» βέβαια· σίγουρα όχι ως καλλιτέχνης γενικά, το αντίθετο: στις ελάχιστες εκείνες φορές που ξεδίπλωσε το κωμικό του ταλέντο, έδειξε ότι το έχει – χώρια όλες τις άλλες του ικανότητες πίσω από την κάμερα.
Επιμένει, όμως, σε όλες του τις δραματικές σειρές (και ταινίες), που είναι κάτι σαν one man show σε επίπεδο παραγωγής (το παίρνει όλο πάνω του – και τα καταφέρνει), να κρατάει τον πρωταγωνιστικό ρόλο, τον ρόλο του μοιραίου εραστή.
Εχοντας δε επιλέξει εξαιρετικούς ηθοποιούς στο πλάι του (και προφανώς βγάζοντάς τους, ως δημιουργός της σειράς, ό,τι καλύτερο έχουν – πρέπει να του πιστωθεί και αυτό), η δική του αδυναμία στην υποκριτική, ειδικά στο «Maestro», γίνεται ακόμα πιο έκδηλη.
Είναι εντυπωσιακό: έχει ένα μοναδικό χάρισμα να φτιάχνει πολύ ελκυστικές ποπ αφηγήσεις που αγγίζουν το διεθνές κοινό, εντούτοις, δεν αρκείται σε αυτό το σπάνιο και ακριβό προτέρημά του, αλλά πέφτει θύμα μιας προσωπικής του αδυναμίας, χαμηλώνοντας τον πήχυ που ο ίδιος τοποθέτησε ψηλά.
Ακόμα και έτσι όμως, το «Maestro» είναι ένα κεφάλαιο για την ελληνική τηλεόραση και για τον ίδιο τον Χρ. Παπακαλιάτη (όχι ως ηθοποιό βέβαια…).
