Οταν στην τελετή απονομής των Οσκαρ του 2017 το «La La Land» του Ντάμιεν Σαζέλ κέρδισε έξι χρυσά αγαλματίδια, συγκεντρώνοντας παράλληλα και μισό δισ. δολάρια στο παγκόσμιο box office, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που προεξόφλησαν την αναβίωση του μιούζικαλ. Τα στούντιο του Χόλιγουντ θα γέμιζαν (υποτιθέμενα) ξανά με μπαλέτα και μουσικές, όπως γινόταν τη χρυσή εποχή του Φρεντ Αστέρ και της Τζίντζερ Ρότζερς. Τελικά τίποτα από αυτά δεν συνέβη, ίσως και λόγω της πανδημίας που ματαίωσε πολλά από τα σχέδια της κινηματογραφικής βιομηχανίας. Τα μιούζικαλ, ωστόσο, επέστρεψαν δριμύτερα φέτος, όχι μόνο στο Χόλιγουντ, αλλά σε μια σειρά από ετερόκλητες παραγωγές που ξεκινούν από τον «Μάγο του Οζ» και φτάνουν έως τη… χώρα μας.
Τζόκερ αλλιώς
Η πιο πολυσυζητημένη από αυτές είναι φυσικά το «Τζόκερ: Τρέλα για δύο», σίκουελ της τεράστιας επιτυχίας του 2019, το οποίο ο δημιουργός Τοντ Φίλιπς πήρε την τολμηρή απόφαση να γυρίσει ως μιούζικαλ – όχι ακριβώς συμβατικό ως προς το είδος, αλλά σίγουρα γεμάτο τραγούδια και με τη Lady Gaga να πλαισιώνει τον Χοακίν Φίνιξ ως συμπρωταγωνίστρια. Η συνταγή ήταν σίγουρα ενδιαφέρουσα, ωστόσο το τελικό αποτέλεσμα μάλλον απογοήτευσε, καταφέρνοντας αφενός να εξοργίσει τους φαν τους κομίστικου Τζόκερ και αφετέρου να μην πείσει όσους «αγόρασαν» την ιδέα ενός καλλιτεχνικού πρότζεκτ με ποπ περιτύλιγμα.
Ειδικά όταν, λίγους μήνες πριν από την κυκλοφορία του «Τζόκερ», ο κόσμος είχε θαυμάσει στο Φεστιβάλ Καννών μια άλλη ρηξικέλευθη κινηματογραφική αφήγηση: το «Emilia Pérez» του Ζακ Οντιάρ. Ο Γάλλος σκηνοθέτης κατάφερε, με έναν σχεδόν μαγικό τρόπο, να ενώσει το μαφιόζικο δράμα με το μιούζικαλ, σε μια τοποθετημένη στο Μεξικό ιστορία μεταμόρφωσης, η οποία σε συνεπαίρνει παρά τα όποια ψεγάδια της. Θα τη δούμε σίγουρα να κάνει δυνατό μπάσιμο και στην οσκαρική κούρσα.
Εκεί, στο κατώφλι των Οσκαρ δηλαδή, βρίσκεται ήδη και το «Wicked», το οποίο κυκλοφόρησε αυτή την εβδομάδα και στις ελληνικές αίθουσες. Εδώ έχουμε αυθεντικό μιούζικαλ, με την παραδοσιακή έννοια του όρου, αφού ο Τζον Μ. Τσου μεταφέρει αυτούσιο στην οθόνη το επιτυχημένο ομώνυμο θεατρικό του Μπρόντγουεϊ, έχοντας στη διάθεσή του ένα τεράστιο μπάτζετ προκειμένου να πλάσει τη μυθική χώρα του Οζ και τις Σίνθια Ερίβο, Αριάνα Γκράντε να σηκώνουν το τραγουδιστικό φορτίο.
Πίσω στους πιο ανεξάρτητους δημιουργούς, ο (κατά βάση) ντοκιμαντερίστας Τζόσουα Οπενχάιμερ αποφάσισε και εκείνος να διαβεί την πόρτα του μιούζικαλ με το «The End», το οποίο έκανε την ελληνική πρεμιέρα του στο πρόσφατο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Το τέλος του κόσμου, ιδωμένο μέσα από τις δυναμικές μιας οικογένειας, απασχολεί τον Αμερικανό κινηματογραφιστή, ο οποίος χρησιμοποιεί κυρίως τους τραγουδιστούς διαλόγους και όχι τις ξεχωριστές μουσικές σεκάνς, ακριβώς όπως συμβαίνει και στο «Emilia Pérez». Το δικό του ατού είναι το εξαιρετικό καστ, με τους Μάικλ Σάνον, Τίλντα Σουίντον και Τζορτζ Μακέι να αποδεικνύουν ότι μπορούν να τα καταφέρουν και με μουσική υπόκρουση.
Στην Ελλάδα
Στα καθ’ ημάς, τέλος, ο Αγγελος Φραντζής μπορεί να μην έκανε μιούζικαλ, όμως το τελευταίο (περίπου) εικοσάλεπτο του κωμικού «Νόμου του Μέρφυ» εξελίσσεται σε τέτοιο, όταν η ηρωίδα του (Κάτια Γκουλιώνη) φτάνει να ικανοποιήσει επιτέλους την πιο βαθιά επιθυμία της. Η τολμηρή επιλογή του Ελληνα δημιουργού μπορεί να ξένισε κάποιους θεατές, ωστόσο, όπως μας είχε πει ο ίδιος, ήταν απόλυτα στοχευμένη. Αν το είδος τελικά αναβιώσει, μάλλον θα το ξανακάνει…
