Η έννοια της εξορίας βρίσκεται στη φύση ενός πουλιού όπως είναι ο κούκος: κλωσάει τα αυγά του πάντοτε σε ξένες φωλιές. Στο μουσικό άλμπουμ «Exile» της Alpha-Classics, η Πατρίσια Κοπατσίνσκαγια (βιολί και διεύθυνση) και ο Τόμας Κάουφμαν (τσέλο) μαζί με την Καμεράτα Μπερν ερμηνεύουν επτά έργα συνθετών που έχουν βιώσει την ανεστιότητα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
Ο κύριος Γκρι παρατηρεί τη φωτογραφία μιας αναμαλλιασμένης Πατρίσια στο φυλλάδιο που συνοδεύει το άλμπουμ – παίζει μανιασμένη το βιολί. Στο αριστουργηματικό πέμπτο κομμάτι του δίσκου, το παραδοσιακό φωνητικό της Μολδαβίας «Cucusor cu pana sura» διηγείται την ιστορία ενός κούκου που πετάει μακριά και βρίσκει έναν στρατιώτη στον πόλεμο για να του μεταφέρει την αγωνία της καλής του να γυρίσει σπίτι. Στα έξοχα φωνητικά, συνοδεία εγχόρδων, η Πατρίσια δανείζει και τη φωνή της. Για τον κύριο Γκρι, αυτή είναι, ίσως, η κορυφαία στιγμή του άλμπουμ – μαζί με ένα άλλο παραδοσιακό, αυτή τη φορά της Ουκρανίας, το «Kugikly». Οι Ουκρανοί νοσταλγούν τη χώρα τους μέσα στη χώρα τους. Το αίσθημα της εξορίας έχει, είπαμε, πολλές πλευρές.
Εγώ, πάλι, στέκομαι στους συνθέτες του άλμπουμ: Ο Αντρέι Πανούφνικ εγκατέλειψε την Πολωνία το 1954, αισθανόμενος την ασφυξία του καθεστώτος και του σοβιετικού μπαμπούλα. Μετανάστευσε στην Αγγλία, όπου το 1991 η βασίλισσα Ελισάβετ τον ονόμασε σερ. Η διαφυγή του από Πολωνούς μυστικούς στη Ζυρίχη θα μπορούσε να γίνει και ταινία. Το όνομά του απαγορεύτηκε στην Πολωνία. Στο ανά χείρας άλμπουμ περιέχεται το θαυμάσιο Κοντσέρτο του για βιολί και έγχορδα.
Ο γερμανικής καταγωγής (από την περιοχή του Βόλγα) Αλφρεντ Σνίτκε εγκατέλειψε την πατρίδα του Ρωσία το 1990, πάνω στην κατάρρευση της ΕΣΣΔ. Πέθανε στο Αμβούργο, αλλά τάφηκε στη Μόσχα. Το άλμπουμ περιλαμβάνει την υποβλητική Σονάτα του για τσέλο και πιάνο Υπ’ αριθμ. 1.
Ο Ιβάν Γουαϊτσενεγκράτσκι εγκατέλειψε την κομμουνιστική Ρωσία στα 27 του μολονότι ιδεολογικά αισθανόταν κοντά της· αλλά, βέβαια, δεν άντεξε την καταπίεση του καθεστώτος. Το δεύτερό του Κουαρτέτο Εγχόρδων Εργο 18 περιλαμβάνεται στο άλμπουμ.
Ο Βέλγος Ευγένιος Ισαϊέ βρισκόταν μακριά από την πατρίδα του όταν το 1917 έγραψε το μελαγχολικό ποίημα δωματίου για τέσσερα βιολιά και τέσσερις βιόλες.
Εδώ μπορεί κάποιος μοναχικός και ενδόμυχα ανέστιος να ακουμπήσει και να βρει παρηγοριά.
Μακριά από σκοτεινές, απειλητικές α-τονικότητες, το άλμπουμ περιλαμβάνει ακόμα πέντε Μινουέτα και 6 Τρίο του Φραντς Σούμπερτ, σε μεταγραφή για κουαρτέτο εγχόρδων από την Πατρίσια. Αλλά ο Σούμπερτ δεν υπήρξε ποτέ ανέστιος ή εξόριστος. Εζησε στη βιεννέζικη φωλιά του. Ο «οδοιπόρος» Σούμπερτ, όμως, μας λένε οι δημιουργοί αυτού του πρότζεκτ, βίωνε πάντοτε μιαν εσωτερική, μύχια εξορία: το οικείο σε πολλούς αίσθημα της μοναξιάς μέσα στο πλήθος, μέσα στην παρέα. Εδώ, σε αυτή τη μουσική, μπορεί κάποιος μοναχικός και ενδόμυχα ανέστιος να ακουμπήσει και να βρει παρηγοριά.
