Eπιτυχημένο ήταν το ρεσιτάλ με τραγούδια που πραγματοποίησε ο βαρύτονος Δημήτρης Τηλιακός συνοδευόμενος από τη Νεφέλη Μούσουρα στο πιάνο, στις 29 Οκτωβρίου, στην Αίθουσα Δημήτρης Μητρόπουλος του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών. Μαζί απέδωσαν συνθέσεις των Σούμπερτ, Μπραμς, Ιμπέρ, Ραβέλ και Χατζιδάκι. Από κάθε άποψη τα έργα ήταν μεταξύ τους πολύ διαφορετικά. Τα τραγούδια του Σούμπερτ, που στην ουσία αποτελούν μεγάλης έντασης δραματικές σκηνές εξαιρετικής οικονομίας, πυκνότητας αλλά και πολυπλοκότητας, απέχουν κόσμους ολόκληρους από τη χαρακτηριστική λυρική νοσταλγία των τραγουδιών του Χατζιδάκι. Ωστόσο, η δομή του προγράμματος εξασφάλισε την ομαλή συναισθηματική και αισθητική μετάβαση.
Με τη συνοδεία της πιανίστριας Νεφέλης Μούσουρα, ο διακεκριμένος καλλιτέχνης ερμήνευσε έργα Σούμπερτ, Μπραμς, Ιμπέρ, Ραβέλ και Χατζιδάκι.
Ο Τηλιακός ανήκει στους τραγουδιστές που αντιμετωπίζουν με την ίδια επιτυχία έναν δραματικό ρόλο σε όπερα, όσο και τις τελείως διαφορετικές απαιτήσεις ενός τραγουδιού με συνοδεία πιάνου. Πρόσφατα, χάρη στην αβίαστη, ισχυρή φωνή του, απέδωσε με επιτυχία τον ρόλο του τυράννου Ντον Πιτσάρο στον «Φιντέλιο» του Μπετόβεν. Στο ρεσιτάλ της 29ης Οκτωβρίου κατέφυγε μόνο λίγες φορές στην πλήρη ισχύ της φωνής του. Το τραγούδι του ήταν γεμάτο διαβαθμίσεις και αποχρώσεις. Επιπλέον, ο τραγουδιστής ρίσκαρε πολλές φορές να εκτεθεί, λόγου χάριν, με χαμηλόφωνους φθόγγους στις ψηλές νότες, ενώ θα μπορούσε να επιλέξει πιο ασφαλείς αλλά λιγότερο ενδιαφέρουσες λύσεις. Ρίσκαρε και πέτυχε. Πέτυχε ένα εκφραστικό αποτέλεσμα πειστικό έως συγκινητικό, ειδικότερα στα τραγούδια του Σούμπερτ, τον «Οδοιπόρο», το «Ο θάνατος και η κόρη», το «Νυχτερινό», τον «Σωσία» και τον «Βασιλιά των ξωτικών». Κάθε άλλο παρά αδιάφορες, οι ερμηνείες του ανέδειξαν τη θεατρικότητα των μικρογραφιών αυτών, τις ταχύτατα εναλλασσόμενες διαθέσεις όπως αποτυπώνονται στη μουσική, την ταραχή της στιγμής αλλά και τη γαλήνη. Στο πλευρό του η Νεφέλη Μούσουρα, αφού ξεπέρασε κάποια αρχικά προβλήματα με το πεντάλ που δεν βοήθησαν τη συνολική εικόνα, υπήρξε μάλλον αμήχανη στον ρόλο της. Είχε κανείς διαρκώς την αίσθηση μιας δύσκολης ισορροπίας με τον τραγουδιστή, καθώς άλλοτε η παρέμβασή της ήταν υπερβολικά δυναμική και ανταγωνιζόταν ακόμα και την ισχυρή φωνή του Τηλιακού, άλλοτε πάλι ήταν ιδιαίτερα διακριτική, αφήνοντάς τον εκτεθειμένο. Σε κάθε περίπτωση, εκτιμήθηκε η καθαρότητα του παιξίματός της και η συναίσθηση της αισθητικής της μουσικής κάθε συνθέτη, στοιχεία που δεν πρέπει να θεωρούνται αυτονόητα.
Τραγούδια του Δον Κιχώτη
Ενδιαφέρουσα ήταν επίσης η «γαλλική» ενότητα τραγουδιών που επέλεξαν οι ερμηνευτές. Τα τέσσερα «Τραγούδια του Δον Κιχώτη» του Ζακ Ιμπέρ γράφηκαν το 1932 για την ταινία «Δον Κιχώτης» του Παμπστ προκειμένου να αντικαταστήσουν τα τρία τραγούδια του Ραβέλ για την ίδια ταινία, που λόγω προβλημάτων υγείας ο συνθέτης δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει εγκαίρως. Ο Τηλιακός ερμήνευσε και τα επτά. Μουσική περισσότερο λεπταίσθητη, περιγραφική αλλά και διακοσμητική, στον βαθμό που ανακαλεί το «ισπανικό» χρώμα και φυσικά έχει γραφτεί για το πλατύ κοινό του κινηματογράφου, είναι ταυτόχρονα επίσης φωτεινή και γεμάτη ζωή. Τηλιακός και Μούσουρα απέδωσαν με διαφάνεια και ελαφράδα τις αποχρώσεις και τη διάθεσή της.
