Ηταν η σειρά που καθήλωσε εκατομμύρια κόσμου στη διάρκεια της πρώτης καραντίνας, τον Μάρτιο του 2020. Το «Unorthodox», το συγκλονιστικό τηλεοπτικό πρότζεκτ του Netflix, που βασίστηκε στο ομότιτλο μπεστ σέλερ βιβλίο της Ντέμπορα Φέλντμαν, είναι εμπνευσμένο από σύγχρονη αληθινή ιστορία. Γεγονότα που διαδραματίζονται ακόμη και σήμερα στο Μανχάταν, γνωστό για την παγκόσμια πρωτοπορία του σε κοινωνικοοικονομικό και πολιτισμικό επίπεδο. Πρωταγωνίστρια είναι η Εστι (Σίρα Χας), μέλος της χασιδικής κοινότητας Εβραίων στο Μπρούκλιν, που μετακομίζει στο Βερολίνο για να γλιτώσει τον γάμο από προξενιό με έναν σχεδόν άγνωστο άνδρα, όπως επιβάλλουν τα αυστηρά θρησκευτικά τους έθιμα.
Η Αμερικανίδα δημιουργός του «Unorthodox», Αννα Γουίνγκερ, σεναριογράφος, παραγωγός, συγγραφέας και φωτογράφος, που ζει στο Βερολίνο, μίλησε –μεταξύ άλλων– για τη δουλειά της σ’ αυτή τη σειρά στο πλαίσιο του 65ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης στις αρχές Νοεμβρίου. Συμμετείχε ως βασική προσκεκλημένη στην ενότητα Agora Series, παρουσιάζοντας ένα masterclass με τίτλο «Running the show», σε συνεργασία με τη μη κερδοσκοπική οργάνωση Oxbelly. Δηλαδή, πώς είναι να επιβλέπεις τη διαδικασία δημιουργίας μιας σειράς: από το σενάριο μέχρι όσα συμβαίνουν στην οθόνη.
Το «χωριό»
«Αυτή είναι η δουλειά του showrunner (επικεφαλής). Μου αρέσει να αστειεύομαι ότι χρειάζεται “ένα χωριό” για να κάνεις μια τηλεοπτική σειρά και ο showrunner είναι ο δήμαρχος», λέει η Γουίνγκερ στην «Κ», τονίζοντας ότι ουσιαστικά «το showrunning αφορά την παραγωγή τηλεόρασης» και ότι «σε αντίθεση με τον κινηματογράφο, η τηλεόραση ως Μέσο εξαρτάται πολύ από τους σεναριογράφους. Παρόλο που στην Αμερική χρησιμοποιείται όλο και περισσότερο τα τελευταία χρόνια, στο ευρωπαϊκό τηλεοπτικό τοπίο ο όρος αυτός είναι σχετικά καινούργιος. Κι αυτό επειδή στην Ευρώπη οι πιο πολλές σειρές γυρίζονται από παραγωγούς που δεν έχουν άμεση σχέση με τη δημιουργική διαδικασία».
«Σε αντίθεση με τον κινηματογράφο, η τηλεόραση ως Μέσο εξαρτάται πολύ από τους σεναριογράφους».
Στο online σεμινάριο που έδωσε, αφού ένα απρόοπτο γεγονός δεν της επέτρεψε να παραβρεθεί στο Φεστιβάλ διά ζώσης, η Γουίνγκερ αφηγήθηκε ιστορίες σχετικές με το επάγγελμά της και αποκάλυψε λεπτομέρειες από τα γυρίσματα σειρών που ήταν υπεύθυνη, όπως οι κατασκοπικές «Deutschland 83» και «Deutschland 86», οι οποίες προβλήθηκαν μέσα στη δεκαετία του 2010, το «Unorthodox» και το πρόσφατο δράμα εποχής «Transatlantic», που είναι διαθέσιμο στην πλατφόρμα του Netflix. Η διευθύνουσα σύμβουλος περιεχομένου της Amplify Pictures, Ρέιτσελ Εγκμπιν, που συντόνισε τη συζήτηση στο διπλανό παράθυρο της διαδικτυακής σύνδεσης, αναφερόταν συχνά στη συνεργασία της με τη Γουίνγκερ. Το κοινό στην κατάμεστη αίθουσα «Παύλος Ζάννας» παρακολούθησε τη συζήτηση ενθουσιασμένο. Πέρα από ανθρώπους από τον χώρο της τηλεόρασης, στο masterclass παρευρέθησαν και φοιτητές που φιλοδοξούν να ακολουθήσουν καριέρα στον κλάδο.
Τα τέσσερα αυτά τηλεοπτικά εγχειρήματα ήταν απαιτητικά όσον αφορά την προετοιμασία, καθώς η Γουίνγκερ πέρασε ένα σημαντικό χρονικό διάστημα για να ερευνήσει και να επιλέξει τα στοιχεία που επιθυμούσε να προβάλει στο κοινό. «Η έμπνευση για το “Deutschland 83” ήρθε έπειτα από την έρευνα που έκανα στον τόπο που πλέον είναι το σπίτι μου – το Βερολίνο. Στο “Unorthodox” βοήθησε το βιβλίο της Ντέμπορα Φέλντμαν, ενώ η ιδέα για το “Transatlantic” προήλθε από αληθινά περιστατικά φίλων και συναδέλφων του πατέρα μου, που είχαν δραπετεύσει από την Ευρώπη στις πρώτες μέρες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Στη συνέχεια απέκτησα τα δικαιώματα μεταφοράς του μυθιστορήματος της Τζούλι Ορινγκερ “The Flight Portfolio” στη μικρή οθόνη».
Η σεναριογράφος και παραγωγός μιλάει για το τεχνικό κομμάτι πίσω από μια καλοφτιαγμένη σειρά, λέγοντας ότι πρόκειται για μια ομαδική προσπάθεια που απαιτεί τη συνεργασία πολλών ταλαντούχων ανθρώπων. Εκτός από τους σεναριογράφους και τους σκηνοθέτες, το αποτέλεσμα ολοκληρώνεται από τους σχεδιαστές παραγωγής και τους τεχνικούς. Αλλά το μυστικό κρύβεται στη συνεργασία και κατανόηση μεταξύ των σεναριογράφων και των παραγωγών. Μόνο με αυτόν τον τρόπο θα μπορέσει να βγει ένα άρτια δομημένο πρότζεκτ.
Η οπτική αφήγηση
Σημαντική είναι η οπτική αφήγηση και ο τρόπος με τον οποίο η επιλογή των τοποθεσιών, τα χρώματα και το σκηνικό μπορούν να ενισχύσουν την αφήγηση δημιουργώντας μια συγκεκριμένη ατμόσφαιρα. Επειτα, η σημασία της μουσικής στα επεισόδια λειτουργεί σαν ένας επιπλέον χαρακτήρας, επιτρέποντας στους δημιουργούς να εκφράσουν συναισθήματα και ένταση, που ίσως δεν είναι εύκολο να μεταδοθούν μόνο μέσα από διαλόγους, ολόκληρες σκηνές ή τη σκηνοθεσία. Οσο για τη συμμετοχή ενός showrunner στην επιλογή του καστ, η δημιουργός του «Transatlantic» σημειώνει ότι είναι μεγάλη και σημαντική.
Τη ρωτάω ποια παραγωγή ήταν η πιο δύσκολη μέχρι να φτάσει στο επιθυμητό τελικό αποτέλεσμα. «Κάθε παραγωγή έχει τη δική της δυσκολία. Μια από τις προκλήσεις είναι η διαχείριση του προϋπολογισμού – να παραμείνεις αυστηρά σε αυτόν. Επιπλέον, όταν υπάρχουν χρονικοί περιορισμοί για το γράψιμο του σεναρίου, αυτό κάνει τη διαδικασία να μοιάζει με μαραθώνιο. Αλλά η πιο δύσκολη στιγμή ήταν μάλλον στα γυρίσματα του “Unorthodox”, στις σκηνές που έπρεπε να γυρίσουμε στα γίντις. Πολύ λίγοι άνθρωποι μιλούν πλέον ικανοποιητικά τη γλώσσα και οι βασικοί ηθοποιοί έπρεπε να μάθουν τις ατάκες τους φωνητικά».
Οπως και στο «Unorthodox», έτσι και στο «Transatlantic», οι συντελεστές χρειάστηκε να μεταμορφώσουν σύγχρονες τοποθεσίες σε ιστορικά σκηνικά ή να επινοήσουν μια νέα εκδοχή πραγματικών πόλεων με οδηγό τη φαντασία και την προσοχή στη λεπτομέρεια. Δεξιότητες που η Γουίνγκερ απέκτησε πολύ νωρίτερα, από την εμπειρία της στον χώρο της διαφήμισης. «Ενδιάμεσα έγραψα ένα μυθιστόρημα, το “This must be the place”, οπότε δεν υπήρχε άμεση μετάβαση στην τηλεοπτική μυθοπλασία», λέει. «Ομως, η ευκαιρία να επινοώ ιστορίες, να κάνω γυρίσματα και να παρουσιάζω τόσο πολλά έργα τόσο γρήγορα, ήταν ένα δώρο».
________________________________________________________________________________________________
Κεντρική φωτό: Σκηνή από το «Unorthodox». Για την Αννα Γουίνγκερ η πιο δύσκολη στιγμή ήταν οι σκηνές που έπρεπε να γυριστούν στα γίντις. «Πολύ λίγοι άνθρωποι μιλούν πλέον ικανοποιητικά τη γλώσσα και οι βασικοί ηθοποιοί έπρεπε να μάθουν τις ατάκες τους φωνητικά», λέει χαρακτηριστικά.
