Το οπτικό χάος που επικρατεί σήμερα στην πεζοδρομημένη οδό Κοραή οφείλεται κυρίως στα εφήμερα στοιχεία και στις άχαρες επεμβάσεις. Τα κτίρια που την περιβάλλουν εκπέμπουν λίγο-πολύ έως σήμερα έναν ορισμένο αστικό συμβολισμό. Βεβαίως, η ονειρική απόδοση της Κοραή από τον στυλίστα της αθηναϊκής Μπελ Επόκ, Παύλο Μαθιόπουλο (1876-1956), πόρρω απέχει από τη σύγχρονη εμπειρία. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, όμως, έχει ιδιαίτερη γοητεία ο στοχασμός με αφορμή αυτήν τη μάλλον εξιδανικευμένη εκδοχή της οδού Κοραή, με σαφείς τις επιρροές από τα γαλλικά αισθητικά ρεύματα της εποχής.
Η Κοραή με οπτική φυγή προς το Πανεπιστήμιο Αθηνών (όπου άρχισε να σπουδάζει ο Μαθιόπουλος νομικά, αλλά γρήγορα εγκατέλειψε για να σπουδάσει ζωγραφική) είναι ακριβώς ο νοητός άξονας από την Τριλογία προς την οδό Αθηνάς. Αλλά το βλέμμα από την Πανεπιστημίου σκαλώνει πάνω στα κτίρια της πλατείας Κλαυθμώνος (αν και πλέον έχει αφαιρεθεί ήδη από το 1939 ο όγκος του παλαιού υπουργείου Οικονομικών). Αυτό που μας δείχνει ο Μαθιόπουλος είναι η μικρή Αθήνα πριν από τους Βαλκανικούς Πολέμους. Δεξιά βλέπουμε τη γωνία με την απούσα από το έργο μικρή οικία Σούτσου και μετέπειτα Ράλλη (σωζόμενη ως σκηνογραφία, το μικρό κίτρινο σπίτι). Μερικές δεκαετίες πίσω, θα βλέπαμε εκεί το μυθικό για όλα τα παιδιά βιβλιοπωλείο Ατλαντίς των εκδόσεων Πεχλιβανίδη. Δίπλα, στη θέση του Μεγάρου της Εθνικής Ασφαλιστικής, που έχει πουληθεί και θα αναμορφωθεί επί τα βελτίω (έργο των αρχιτεκτόνων Ιωάννη Αξελού, Μιχαήλ Λυκούδη και Ανδρέα Κριεζή από το 1936), όπου και τα κρατητήρια της Κομαντατούρ, ο κινηματογράφος Αστυ και ο παλιός Φλόκας, υπήρχε νεοκλασικό σπίτι με κήπο. Πιο κάτω, το νεοκλασικό κτίριο όπου στεγαζόταν το Ξενοδοχείο των Αθηνών ή Grand Hotel d’ Athènes, η πρόσοψη του οποίου σώζεται έως σήμερα.
Αυτή η παλιά Κοραή τα είχε όλα: κατοικίες, καταστήματα, βιβλιοπωλεία, ανθοπωλεία, ξενοδοχεία, τράπεζες και καφενεία. Ιστορικό υπήρξε το καφενείο του Γαμβέτα, στην αριστερή γωνία με την Πανεπιστημίου (όπως βλέπουμε το έργο του Μαθιόπουλου). Αρχικά στεγαζόταν στο ισόγειο κτίριο με τις καμάρες, που στα τέλη της δεκαετίας του ’20 κατεδαφίστηκε. Από τη δεκαετία του ’30 υπάρχει εκεί το μοντερνιστικό, αρ ντεκό κτίριο του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους από τον αρχιτέκτονα Εμμανουήλ Λαζαρίδη, που αναμόρφωσε και επέκτεινε βραχύβιο κτίριο με τρούλο του Κων. Κυριακίδη.
Σήμερα, στη θέση των μικρών νεοκλασικών σπιτιών, αριστερά, βλέπουμε το επιβλητικό Μέγαρο Μπραβάκου, με όψη από τη δεκαετία του ’20. Αν μπορούσαμε να ανοίξουμε το κάδρο θα φτάναμε έως τη γωνία της Σταδίου, όπου σε όλη τη διάρκεια του 20ού αιώνα μέχρι σήμερα υπήρχε τραπεζικό κτίριο. Στη θέση του νεοκλασικού μεγάρου, που κατεδαφίστηκε το 1969 επί ημερών Στρατή Ανδρεάδη, υπάρχει το μπρουταλιστικό κτίριο που χτίστηκε στη θέση του, σε συνεργασία Εμμανουήλ Βουρέκα και του Σκωτσέζου αρχιτέκτονα σερ Μπέιζιλ Σπενς, που είναι μεγάλο όνομα στην ιστορία της βρετανικής αρ-χιτεκτονικής του 20ού αιώνα.
