Τον Φεβρουάριο του 1964 η Αμερική ήταν ακόμα παραζαλισμένη. Η δολοφονία του Κένεντι, μόλις μερικούς μήνες πριν, είχε συνταράξει όχι μόνο τη χώρα και τον πλανήτη, αλλά είχε αρχίσει να ρίχνει και σκιές σε μια δεκαετία που υποσχόταν ξεγνοιασιά και… λουλούδια για τα παιδιά των ΗΠΑ. Και τότε έφθασαν οι Beatles. Το μουσικό φαινόμενο που είχε ήδη καταλάβει την Ευρώπη προσγειώθηκε εκείνο τον χειμώνα στη Νέα Υόρκη για πρώτη φορά, με στόχο να κατακτήσει και την αχανή αμερικανική αγορά. Δύο ημέρες αργότερα, τη ζωντανή εμφάνισή τους στο περίφημο σόου του Εντ Σάλιβαν παρακολούθησαν 73 εκατ. τηλεθεατές, αριθμός-ρεκόρ, ενώ ακολούθησε και η πρώτη συναυλία στην Ουάσιγκτον.
Εξι δεκαετίες έπειτα από εκείνη την πρώτη επίσκεψη, ένα καινούργιο ντοκιμαντέρ που θα κυκλοφορήσει την προσεχή Παρασκευή 29 Νοεμβρίου στην πλατφόρμα Disney+ αποτυπώνει λεπτομερειακά τις δεκατέσσερις ημέρες που εδραίωσαν τη βρετανική μπάντα στην κορυφή του παγκόσμιου μουσικού στερεώματος. Το οπτικοακουστικό υλικό που συγκέντρωσαν τότε οι πρωτοπόροι αδελφοί Μέισλι, έχοντας άμεση πρόσβαση στην καθημερινότητα των «Fab 4», αποτελεί βάση του ντοκιμαντέρ, γύρω από το οποίο ο παραγωγός Μάρτιν Σκορσέζε και ο σκηνοθέτης Ντέιβιντ Τεντέσκι –και οι δύο έχουν ασχοληθεί προηγουμένως με τους Beatles– συνθέτουν τον συναρπαστικό μύθο ενός (παραπάνω από) ποπ φαινομένου.
Μέσα στο ξενοδοχείο Plaza της Νέας Υόρκης, η μαγική τετράδα κάθεται μαζί. Κάνουν πλάκες, μιλούν στο τηλέφωνο, παίζουν τραγούδια, διαβάζουν τους τίτλους των εφημερίδων που αναγγέλλουν την άφιξή τους στη χώρα. Είναι νεαροί, γύρω στα 25 τους ακόμα, με τα χαρακτηριστικά πανομοιότυπα κουρέματα και μια σχεδόν παιδική λαχτάρα να ρουφήξουν όλους τους χυμούς της ζωής και της διασημότητας που έχουν κατακτήσει μέσα σε σύντομο διάστημα. Είναι ξεκάθαρο επίσης ότι, εκτός από συνεργάτες, είναι πρώτα από όλα κολλητοί φίλοι, με έναν αυθόρμητο τρόπο που συναντά κανείς μόνο στους ανθρώπους αυτής της ηλικίας.
Εξω στον δρόμο, μια στρατιά από νεαρά κορίτσια (κυρίως) περιμένουν υπομονετικά κρατώντας διάφορα αντικείμενα στα χέρια, από εξώφυλλα δίσκων για υπογραφή μέχρι χειροποίητα δώρα για τα είδωλά τους. Οταν τα τελευταία ξεπροβάλλουν στην είσοδο, η υστερία χτυπάει κόκκινο, με κάποιους απελπισμένους αστυνομικούς να προσπαθούν να επιβάλουν στοιχειώδη τάξη. Μερικοί επιτήδειοι επωφελούνται για να πουλήσουν στις θαυμάστριες κομμάτια από τις χρησιμοποιημένες πετσέτες (!) των Beatles. Κάποια από τα συγκεκριμένα υπερενθουσιώδη κορίτσια τα βλέπουμε, όλα αυτά τα χρόνια αργότερα, να μιλούν στον φακό του ντοκιμαντέρ· οι αναμνήσεις τους μοιάζουν με εκείνες ανθρώπων που έχουν βγει από βαρύ hangover. Μπορούμε πάντως να δούμε ότι η υπερβολική αναγνωρισιμότητα είχε ήδη αρχίσει να κουράζει τους Beatles. Η φίλη τους Ρόνι Σπέκτορ, μαζί με τις υπόλοιπες Ronettes, τους φυγάδευσαν από την πίσω είσοδο του ξενοδοχείου, πηγαίνοντάς τους για χοιρινά παϊδάκια στο Χάρλεμ. Εκεί πράγματι δεν τους ήξερε κανείς…
Ολα αυτά περιγράφονται σε ένα διαρκές πινγκ πονγκ ανάμεσα στο τότε και στο σήμερα, καθώς τα αρχειακά πλάνα εναλλάσσονται με σύγχρονες συνεντεύξεις, ανάμεσα στις οποίες και αυτές των δύο εν ζωή «Σκαθαριών», του Πολ Μακάρτνεϊ και του Ρίνγκο Σταρ. Αλλωστε ένα από τα θέματα με τα οποία ασχολείται το ντοκιμαντέρ είναι αυτό της δραματικής στροφής στη μουσική που επέφεραν οι Beatles, επηρεάζοντας για πάντα την πορεία της έκτοτε. Σε μια «μαύρη» γειτονιά της Νέας Υόρκης, ο φακός των Μέισλι καταγράφει τη συγκρατημένη συμπάθεια των κοριτσιών προς την μπάντα αλλά και την απέχθεια κάποιων αγοριών, που προτιμούν τον Μάιλς Ντέιβις. Στο σήμερα, η δημοφιλέστατη (σε μαύρους και λευκούς) Μπίλι Αϊλις διασκευάζει όμορφα το «All My Loving», το τραγούδι που τρέλανε την Αμερική εκείνο τον Φεβρουάριο του 1964.
