Η σύγκριση ίσως είναι άδικη, αλλά είναι και αναπόφευκτη. Στις 13 Οκτωβρίου στην αίθουσα «Χρήστος Δ. Λαμπράκης» ο νεότατος, αλλά ήδη πολυδιαφημισμένος Κορεάτης πιανίστας Γιούντσαν Λιμ ερμήνευσε εντυπωσιακά το Δεύτερο Κοντσέρτο για πιάνο του Σοπέν. Είχε κανείς πολλά να θαυμάσει. Στις 18 Οκτωβρίου στην ίδια αίθουσα, κατά την επίσημη έναρξη της καλλιτεχνικής περιόδου της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών υπό τη μουσική διεύθυνση του Λουκά Καρυτινού, η ερμηνεία της Ελίζαμπετ Λεόνσκαγια στο Τρίτο Κοντσέρτο για πιάνο του Μπετόβεν δεν προσφερόταν για θαυμασμό. Η σημαντική αυτή Ρωσίδα πιανίστρια δεν «παρουσίασε» ένα έργο, αλλά καταδύθηκε σε αυτό και το ανέδειξε: έπαιξε μουσική.
Στα 79 της χρόνια η Λεόνσκαγια έδωσε μια ερμηνεία αναφοράς τόσο ολοκληρωμένη από κάθε άποψη, που δύσκολα φαντάζεται κανείς ότι μπορεί να ακούσει «ζωντανά» σε μια αίθουσα συναυλιών. Από τη μέχρι σήμερα διαδρομή της είναι γνωστό ότι ο Μπετόβεν, όπως άλλωστε και ο Σούμπερτ, ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία της. Είναι επίσης βέβαιο ότι έχει ερμηνεύσει το συγκεκριμένο κοντσέρτο αναρίθμητες φορές. Oμως, αντί η μεγάλη αυτή εξοικείωση να καταλήξει σε μια στερεότυπη, κουραστικά επαναλαμβανόμενη ανάγνωση, στη δική της περίπτωση οδήγησε σε μια ερμηνεία που ακτινοβολούσε τη σοβαρότητα της ενασχόλησής της με την ουσία του συγκεκριμένου έργου και γενικότερα με τη μουσική του Μπετόβεν. Ο τρόπος σχηματισμού των φράσεων, οι τονισμοί σε συγκεκριμένες νότες, το βάρος που είχαν τα δεξιοτεχνικά εδάφια παρότι αποδίδονταν αέρινα και πολλές φορές χαμηλόφωνα, ο τρόπος με τον οποίο ήταν «δεμένη» η μελωδική γραμμή, ενώ οι φθόγγοι παρέμεναν διακριτοί, η πλαστικότητα και η έκφραση στο δεύτερο μέρος του Κοντσέρτου και, βέβαια, ο απίστευτα βελούδινος ήχος που επιτύγχανε, ήταν στοιχεία του εξαιρετικού αποτελέσματος.
Στα 79 της χρόνια απέδωσε υποδειγματικά το Τρίτο Κοντσέρτο για πιάνο του Μπετόβεν.
Αυτά που μπορεί κανείς να μετρήσει και να καταγράψει. Υπαγορεύονται από τον πλούτο, ο οποίος υπάρχει μέσα στον ερμηνευτή και τον οποίο μπορεί να αισθανθεί το κοινό της αίθουσας, εφόσον είναι ανοικτό και δεκτικό. Αναπόφευκτο το συμπέρασμα ότι τα σημαντικά έργα κλασικής μουσικής είναι για (συναισθηματικά) ενηλίκους. Ερμηνευτές και ακροατές. Δώρο στο ενθουσιώδες κοινό από τη Λεόνσκαγια ακόμη μία ποιητική ερμηνεία του αργού μέρους της Σονάτας αρ. 16 του Μότσαρτ.
Ο γερμανικός ρομαντισμός ταιριάζει επίσης στον Καρυτινό. Ο αρχιμουσικός ξεκίνησε διευθύνοντας την εισαγωγή από την όπερα «Ομπερον» του Καρλ Μαρία φον Βέμπερ, ενώ στο δεύτερο μέρος της βραδιάς διηύθυνε τη Συμφωνία αρ. 1 «της Ανοιξης» του Ρόμπερτ Σούμαν. Παρότι ανέδειξε με επιτυχία το ύφος και των δύο έργων, το αποτέλεσμα στις δύο περιπτώσεις δεν ήταν το ίδιο. Στον μεν «Ομπερον», όπου τα πνευστά, ξύλινα και χάλκινα έχουν σημαντικό ρόλο, η εικόνα ήταν καλύτερη. Στον Σούμαν, όμως, όπου η επιτυχία βασίζεται πρωτίστως στα έγχορδα, το αποτέλεσμα ήταν λιγότερο πειστικό, καθώς φάνηκε πως αυτά δυσκολεύονταν να παρακολουθήσουν την ταιριαστά ορμητική μουσική διεύθυνση του Καρυτινού, με αποτέλεσμα να χάνονται οι λεπτομέρειες της γραφής, κρίσιμες για την απόδοση της αισθητική της μουσικής.
