Ο νόμος του Μέρφυ ★★½
ΚΩΜΩ∆ΙΑ (2024), 129΄
Σκηνοθεσία: Αγγελος Φραντζής
Ερμηνείες: Κάτια Γκουλιώνη, Ανδρέας Κωνσταντίνου
Υστερα από την επιτυχία της «Ευτυχίας», ο Αγγελος Φραντζής επιστρέφει, με κωμωδία αυτή τη φορά, στην οποία, όπως και εκεί, πρωταγωνιστεί ξανά η Κάτια Γκουλιώνη. Η Ελληνίδα ηθοποιός υποδύεται τη Μαρία-Αλίκη, μια επίδοξη κινηματογραφική σταρ, η οποία ωστόσο βιώνει μόνο απορρίψεις και αποτυχίες στο κατώφλι των 40. Ενα σοβαρό ατύχημα, ωστόσο, θα την οδηγήσει σε ένα (εσωτερικό) ταξίδι αυτογνωσίας, όπου θα κληθεί να παίξει όλους τους πιθανούς ρόλους-πραγματικότητες που θα μπορούσε να είχε βιώσει στην αληθινή ζωή.
Το μοδάτο «πολυσύμπαν» βρίσκει την εφαρμογή του σε μια καθημερινή ηρωίδα της ελληνικής πραγματικότητας, η οποία, όπως και πολλοί της γενιάς της, βιώνει ένα βαθύ συναίσθημα ανικανοποίητου. Εδώ δεν μιλάμε ακριβώς για χαμένες ευκαιρίες, αλλά για μη επιλογές, ώστε η Μαρία-Αλίκη (ακόμη και το όνομά της φανερώνει αναποφασιστικότητα) να μη γίνει ποτέ λαμπερή ινφλουένσερ, στοργική μητέρα ή κάποιος άλλος από τους εναλλακτικούς εαυτούς που ερμηνεύει. Ολα αυτά παρουσιάζονται με συχνά απολαυστικό μαύρο χιούμορ, έξυπνα ευρήματα σαν αυτό με τον Νίκο Κουρή που υποδύεται τον… εαυτό του και μια υπέροχη ερμηνεία της Γκουλιώνη. Από την άλλη, εκείνο που δεν μπορεί να αγνοηθεί είναι το τελικό εικοσάλεπτο, όπου το φιλμ μετατρέπεται ουσιαστικά σε μιούζικαλ, επιλογή τολμηρή αλλά εκ του αποτελέσματος μάλλον αποτυχημένη, αφού η αλλαγή ρυθμού και ύφους μάλλον μπερδεύουν τον θεατή.
Μικρά πράγματα σαν κι αυτά ★★★
ΔΡΑΜΑ (2024), 98΄
Σκηνοθεσία: Τιμ Μίλαντς
Ερμηνείες: Κίλιαν Μέρφι, Αϊλίν Γουόλς, Εμιλι Γουότσον
Το ομώνυμο επιτυχημένο μυθιστόρημα της Κλερ Κίγκαν μεταφέρεται στην οθόνη σε ένα φιλμ με πρωταγωνιστή και συμπαραγωγό τον Κίλιαν Μέρφι. Βρισκόμαστε σε μια μικρή πόλη της Ιρλανδίας, παραμονές Χριστουγέννων του 1985. Ο Μπιλ Φέρλονγκ (Μέρφι) δουλεύει σκληρά ως έμπορος κάρβουνου, προκειμένου να ζήσει την πολυμελή οικογένειά του. Παραδίδοντας μια παραγγελία σε ένα τοπικό μοναστήρι, θα κάνει μια συνταρακτική ανακάλυψη, η οποία θα τον φέρει αντιμέτωπο τόσο με τη συνένοχη σιωπή της μικρής κοινότητας όσο και με τα δικά του ψυχικά τραύματα από το παρελθόν. Ο Βέλγος σκηνοθέτης Τιμ Μίλαντς μας βάζει στη χαμηλότονη ατμόσφαιρα της ταινίας του, μέσα στην παγωμένη ησυχία του τοπίου, αλλά και τη σχεδόν πλήρη απουσία μουσικής. Αυτό που έχει εδώ σημασία είναι βασικά το πρόσωπο του Κίλιαν Μέρφι, ενός ήρωα που φέρει σιωπηλά το πάθος του, μέχρι που δεν αντέχει άλλο να συμμετέχει στη συγκάλυψη. Οι αυστηρές, ορισμένες φορές και κακοποιητικές, εκφάνσεις της Καθολικής Εκκλησίας μπαίνουν στο επίκεντρο δίχως κραυγές, αλλά κυρίως μέσα από 1-2 υπέροχες σκηνές, όπως εκείνη που μοιράζεται ο Μέρφι με την επίσης σπουδαία Εμίλι Γουότσον, η οποία ερμηνεύει την ηγουμένη του μοναστηριού.
Η κουζίνα ★★★
ΔΡΑΜΑ (2023), 139΄
Σκηνοθεσία: Αλόνσο Ρουιζπαλάσιος
Ερμηνείες: Ρούνεϊ Μάρα, Ραούλ Μπριόνες
Ο διακεκριμένος Μεξικανός κινηματογραφιστής Αλόνσο Ρουιζπαλάσιος παρουσιάζει μια σύγχρονη εκδοχή του αμερικανικού ονείρου (ή εφιάλτη), η οποία εκτυλίσσεται μέσα στην κουζίνα ενός τουριστικού εστιατορίου της Times Square. Εκεί μας εισάγει μια κοπέλα από το Μεξικό, η οποία με το ζόρι μιλάει κάποιες λέξεις στα αγγλικά και έρχεται να πιάσει δουλειά. Γρήγορα πάντως μεταφερόμαστε στην οπτική του νεαρού μάγειρα Πέδρο, επίσης μετανάστη χωρίς χαρτιά, ο οποίος ονειρεύεται ένα καλύτερο μέλλον. Οταν ωστόσο μαθαίνει ότι η Τζούλια, η σερβιτόρα (Ρούνεϊ Μάρα), με την οποία είναι ερωτευμένος, έκανε έκτρωση, η οργή του ξεσπάει ανεξέλεγκτα, με αποτέλεσμα ολόκληρη η κουζίνα να μετατραπεί σε πεδίο μάχης.
Η οξεία κοινωνική παρατήρηση του Ρουιζπαλάσιος ενσωματώνει την εμπειρία της σημερινής αμερικανικής εργατικής τάξης, ενώ φαντάζει ακόμη πιο επίκαιρη και εύστοχη μετά τις πρόσφατες εκλογές στις ΗΠΑ. Εδώ υπάρχουν όχι μόνον οι παράτυποι Μεξικανοί μετανάστες που υπόσχεται να απελάσει ο Ντόναλντ Τραμπ, αλλά και άνθρωποι από την Καραϊβική, τα Βαλκάνια και αλλού, μαζί με βέρους Αμερικανούς, που θα μπορούσαν άνετα να είναι ψηφοφόροι του. Σε αισθητικό επίπεδο, το καθημερινό δράμα και η κωμωδία της κουζίνας φιλτράρεται ταιριαστά μέσα από την ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε ένα σύνολο πάντως που παραμένει απολύτως ανοικονόμητο σχεδόν σε όλους τους υπόλοιπους τομείς: από τη ρεαλιστική, στα όρια του γκροτέσκο εικονογραφία, μέχρι κάποιους μακροσκελείς, δίχως ιδιαίτερη νοηματική χρήση, διαλόγους.
Μικρό θλιμμένο κορίτσι ★★★
ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ (2023), 95΄
Σκηνοθεσία: Μόνα Ασάς
Ερμηνεία: Μαριόν Κοτιγιάρ
Η προσωπική ιστορία επανασύνδεσης της σκηνοθέτιδος Μόνα Ασάς με τη διάσημη μητέρα της, Καρόλ Ασάς, μετά τον θάνατο της τελευταίας, μετατρέπεται σε δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ με μια λαμπερή πρωταγωνίστρια. Επειτα από την ανακάλυψη χιλιάδων, προηγουμένως άγνωστων σ’ εκείνη, φωτογραφιών και ηχογραφήσεων, η Ασάς αναθέτει στη Μαριόν Κοτιγιάρ να υποδυθεί τη διακεκριμένη φωτογράφο, η οποία τερμάτισε η ίδια τη ζωή της το 2016. Ακολουθώντας τον μίτο των ντοκουμέντων και των αναμνήσεων, οι δύο γυναίκες συνθέτουν επί της ουσίας μια τριπλή εξομολόγηση, η οποία περνάει από μάνα σε κόρη: από τη γιαγιά μέχρι τη μητέρα της και την ίδια τη Μόνα Ασάς. Η ιστορία μιας ζωής βιωμένης στα άκρα αναδύεται σταδιακά, καθώς η κόρη προσπαθεί να καταλάβει τις ρίζες του τραύματος που περνάει από γενιά σε γενιά· η Κοτιγιάρ από την πλευρά της παραδίδει μια συγκινητική ερμηνεία, στο «πιο δύσκολο πράγμα που έχω κάνει ποτέ», όπως αναφωνεί αυθόρμητα κάποια στιγμή.
