Το διπλανό δωμάτιο ★★★
ΔΡΑΜΑ (2024), 107΄
Σκηνοθεσία: Πέδρο Αλμοδόβαρ
Ερμηνείες: Τζουλιάν Μουρ, Τίλντα Σουίντον
Ο σπουδαίος Πέδρο Αλμοδόβαρ κέρδισε τον Χρυσό Λέοντα στο τελευταίο Φεστιβάλ Βενετίας με την πρώτη του αγγλόφωνη ταινία. Γι’ αυτό το απαιτητικό (ακόμη και για εκείνον) εγχείρημα διάλεξε δύο κορυφαίες πρωταγωνίστριες: την Τίλντα Σουίντον και την Τζουλιάν Μουρ, οι οποίες υποδύονται αντίστοιχα τη Μάρθα και την Ινγκριντ, καλές φίλες και πρώην συναδέλφους από το παρελθόν, οι οποίες έχουν πια απομακρυνθεί: η πρώτη ακολουθεί καριέρα πολεμικής ανταποκρίτριας και η δεύτερη γίνεται συγγραφέας. Οταν ωστόσο η Μάρθα θα διαγνωστεί με καρκίνο, η παλιά φίλη θα μπει ξανά στη ζωή της, με τις δυο τους να ξεκινούν για ολιγοήμερες διακοπές στην εξοχή.
Ο Ισπανός σκηνοθέτης αναμετριέται με το δύσκολο θέμα του τέλους, του θανάτου, καλώντας για «συμμάχους» του δύο εξαιρετικές ηθοποιούς μαζί με τη δύναμη της φιλίας που συνοδεύει τους χαρακτήρες τους και αποτελεί ελπίδα για την τελική τους λύτρωση.
Το σενάριο, ωστόσο, με το οποίο τις εφοδιάζει, ίσως και ελαφρά χαμένο στη… μετάφραση, μοιάζει κάπως άνισο: από τη μία, κάποιες υπέροχες σκηνές, βαθιάς ενσυναίσθησης, αντίληψης και ευαισθησίας, και από την άλλη, στιγμές αμηχανίας (πιο εμφανείς στο παίξιμο της Σουίντον) ή ανυπόφορου διδακτισμού.
Δεν πρόκειται φυσικά για κακή ταινία· ιδιαίτερα η χαμηλότονη συγκίνηση που αποπνέει, πιθανώς και κόντρα στο αλμοδοβαρικό ιδίωμα, είναι ευπρόσδεκτη, όμως μοιάζει κάπως «λίγη» για να συγκαταλεχθεί ανάμεσα στα κορυφαία επιτεύγματα ενός τέτοιου βεληνεκούς καλλιτέχνη.
Μονομάχος 2 ★★½
ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΔΡΑΜΑ (2024), 148΄
Σκηνοθεσία: Ρίντλεϊ Σκοτ
Ερμηνείες: Πολ Μέσκαλ, Πέδρο Πασκάλ, Ντένζελ Ουάσιγκτον
Το πολυαναμενόμενο σίκουελ της τεράστιας εμπορικής και οσκαρικής επιτυχίας του Ρίντλεϊ Σκοτ φτάνει στις αίθουσες για να μας στείλει ξανά στον κόσμο της αρχαίας Ρώμης. Ο Πολ Μέσκαλ υποδύεται τον Λεύκιο Βέρο, πρίγκιπα στην καταγωγή, ο οποίος ζει ως εξόριστος στην αφρικανική Νουμιδία. Οταν ο Ρωμαίος στρατηγός Ακάκιος (Πέδρο Πασκάλ) εισβάλλει εκεί και οι δυνάμεις του σκοτώνουν τη σύζυγό του, εκείνος πιάνεται αιχμάλωτος και μεταφέρεται στη Ρώμη, όπου η εξουσία βρίσκεται στα χέρια των σαδιστών δίδυμων αυτοκρατόρων Γέτα και Καρακάλα. Πλέον, ο ήρωας θα κληθεί να κερδίσει την ελευθερία του στην αρένα, αλλά και να πραγματώσει, με τη βοήθεια του Ακάκιου, το όραμα του παππού του, Μάρκου Αυρήλιου, για μια ελεύθερη Ρώμη.
Στα 86 του πια, ο Ρίντλεϊ Σκοτ αποδεικνύει ότι ξέρει ακόμη να ενορχηστρώνει μεγάλου βεληνεκούς ταινίες, εντυπωσιακές ακόμη και για τα σύγχρονα δεδομένα και παράλληλα (τις περισσότερες φορές) διασκεδαστικές για τον θεατή. «Μεγάλου βεληνεκούς», βέβαια, δεν σημαίνει απαραιτήτως και επικές, όπως αναμφισβήτητα ήταν ο πρώτος «Μονομάχος», μια ταινία που προκαλεί πραγματική κινηματογραφική ανάταση, ικανή να συνεπάρει σχεδόν οποιονδήποτε. Το σίκουελ δεν φτάνει καν κοντά σε αυτά τα στάνταρ, εν μέρει και λόγω του δίχως αληθινή κορύφωση φινάλε. Από την άλλη, και εδώ υπάρχουν αρετές, όπως κάποιες καλοστημένες σκηνές δράσεις και (κυρίως) ο χαρακτήρας του Ντένζελ Ουάσιγκτον, ένας α λα «Game of Thrones» δολοπλόκος του παρασκηνίου, στον οποίο ο Αμερικανός ηθοποιός χαρίζει ξεχωριστή υπόσταση με την ερμηνεία του.
Το γόνατο της Αχεντ ★★★
ΔΡΑΜΑ (2021), 109΄
Σκηνοθεσία: Ναντάβ Λαπίντ
Ερμηνείες: Αβσαλόμ Πόλακ, Νουρ Φιμπάκ
Ενα φιλμ που μας φτάνει με κάποια καθυστέρηση (είναι του 2021), έχει ωστόσο επίκαιρο χαρακτήρα και ανήκει στον Ισραηλινό Ναντάβ Λαπίντ («Συνώνυμα»). Βασιζόμενος σε αυτοβιογραφικά στοιχεία, ο Λαπίντ αφηγείται την ιστορία ενός επιτυχημένου σαραντάρη σκηνοθέτη, ο οποίος φτάνει στην απομακρυσμένη πόλη Αραβα προκειμένου να παρουσιάσει την τελευταία ταινία του. Εκεί τον περιμένει η Γιαχαλόμ, μια πρόσχαρη υπάλληλος του υπουργείου Πολιτισμού, η οποία θα τον πληροφορήσει ότι πρέπει να υπογράψει μια φόρμα με τα «επιτρεπτά» θέματα συζήτησης κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης.
Καθώς ο κινηματογραφιστής έρχεται αντιμέτωπος με τον επικείμενο θάνατο της μητέρας του, το ίδιο αισθάνεται να συμβαίνει και με την ελευθερία του λόγου στην πατρίδα του. Ο Λαπίντ ασκεί γενναία κριτική στο σύγχρονο ελεγκτικό μηχανισμό της κυβέρνησης του Ισραήλ, αλλά και στην αέναη πολεμική κατάσταση, η οποία διαιωνίζει τέτοιες απολυταρχικές τακτικές.
Με αξιοπρέπεια ★★
ΔΡΑΜΑ (2023), 73΄
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Κατσιμίρης
Ερμηνείες: Ηλέκτρα Γεννατά, Γιώργος Γερωνυμάκης
Στην πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, ο Δημήτρης Κατσιμίρης ασχολείται με το θέμα της τρίτης ηλικίας και συγκεκριμένα με την αντιμετώπισή του στους κόλπους της οικογένειας. Ο Δημήτρης, ένας 80χρονος με εγκεφαλικό, έχει αφήσει το χωριό για να μείνει στην πόλη μαζί με τον γιο και τη νύφη του προκειμένου να τον προσέχουν. Το βράδυ των γενεθλίων του, όμως, εκείνοι καλούν στο σπίτι τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας προκειμένου να τους ανακοινώσουν ότι αδυνατούν πια να τον φροντίσουν. Ο Κατσιμίρης τοποθετεί έξυπνα τις δυναμικές των χαρακτήρων του μέσα στον περιορισμένο χώρο ενός μικρού σαλονιού, ο οποίος θα μετατραπεί σε αρένα διαφωνιών, καβγάδων και μετακύλισης ευθυνών – η προσέγγισή του ωστόσο παραμένει αρκετά σχηματική, ενώ και κάποιες ερμηνείες δεν βοηθούν ιδιαίτερα.
Βραδύποδες στην κουζίνα
ΑΝΙΜΑΤΙΟΝ (2024), 84΄
Σκηνοθεσία: Τάνια Βίνσεντ
Ακούγονται: Αλεξάνδρα Λέρτα, Βούλα Κώστα
Επειτα από μια καταστροφική καταιγίδα που διέλυσε το σπίτι τους, η σβέλτη βραδύπους Λόρα μαζί με την παλαβή οικογένειά της και τη σκουριασμένη καντίνα τους μετακομίζουν στη μεγάλη πόλη με την ελπίδα να πλουτίσουν χάρη στις οικογενειακές συνταγές τους.
