Η αυλαία για την παράσταση της κορυφαίας ομάδας σύγχρονου χορού Nederlands Dans Theater (NDT) στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών ανοίγει με την καινούργια δημιουργία του Χρήστου Παπαδόπουλου, «Ties Unseen» (Αόρατα δεσμά), η οποία έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στην Ολλανδία στις 26 Σεπτεμβρίου.
Στα 48 του χρόνια, ο Ελληνας χορογράφος είναι πλέον ένας διεθνής καλλιτέχνης με έδρα την Αθήνα, αν και τον περισσότερο χρόνο του τον περνάει στο εξωτερικό. Σπούδασε χορό και χορογραφία στο SNDO (School for New Dance Development) του Αμστερνταμ, θέατρο στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και Πολιτικές Επιστήμες στην Αθήνα. Είναι ιδρυτικό μέλος της ομάδας χορού «Το λιοντάρι κι ο λύκος». Τα πρώτα του έργα, «Opus» και «Elvedon», έτυχαν ευρύτατης αποδοχής όταν παρουσιάστηκαν στο θέατρο «Πόρτα».
Το «ΙΟΝ» (2018), ανάθεση της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση και συμπαραγωγή του Théâtre de la Ville (Παρίσι) και του Le Lieu Unique (Νάντη), συνεχίζει να περιοδεύει με επιτυχία. Το «Larsen C» (2021), μια διεθνής συμπαραγωγή, έχει ήδη παρουσιαστεί σε περισσότερους από 25 χώρους και φεστιβάλ σε όλη την Ευρώπη. Το 2023 δημιούργησε το έργο «Mellowing» για τη διάσημη ομάδα χορού Dance On και, κατόπιν, το «Mycelium» για το Μπαλέτο της Οπερας της Λυών και την Μπιενάλε Χορού της Λυών. Τα έργα αυτά περιοδεύουν σε όλο τον κόσμο.
Ρωτώντας τον εάν αισθάνεται πως η ελληνική κουλτούρα παίζει κάποιο ρόλο στη δουλειά του, απαντά αρνητικά. Και ύστερα συμπληρώνει: «Ισως η ελληνική φύση με έχει επηρεάσει, αφού μεγάλωσα σε ένα χωριό, στη Νεμέα». Πραγματικά, καθώς μιλάμε για αυτή τη νέα χορογραφία που του ανέθεσε το NDT δίνοντάς του πλήρη ελευθερία να ακολουθήσει την έμπνευσή του χωρίς περιορισμούς, φέρνει το παράδειγμα ενός ροδιού. «Οταν ανοίγεις ένα ρόδι», λέει, «έρχεσαι αντιμέτωπος με έναν μικρό θησαυρό, καθώς οι σπόροι λάμπουν ο ένας κολλημένος δίπλα στον άλλο. Με ανάλογο τρόπο οι χορευτές στα “Αόρατα δεσμά” μετακινούνται στη σκηνή χωρίς να χάνουν στιγμή την εγγύτητά τους».
Η πρώτη ιδέα της χορογραφίας «Ties Unseen» προέρχεται από τη βυζαντινή ζωγραφική και τους πίνακες του Ιερώνυμου Μπος. «Με ενδιέφερε ιδιαίτερα ο τρόπος με τον οποίο κυρίως τα πουλιά και τα ζώα συνωστίζονται σε ένα ελάχιστο τμήμα του πίνακα», εξηγεί. Ετσι αναρωτήθηκε πώς μπορεί να κινηθεί μια ομάδα καταλαμβάνοντας στη σκηνή ένα χώρο μικρού εμβαδόν και να μετακινείται διατηρώντας την επαφή της.
Χρειαζόμαστε την εγγύτητα στη ζωή μας και στη σύγχρονη κοινωνία. Χρειαζόμαστε τους αόρατους δεσμούς μας για να περπατήσουμε και να υπάρξουμε.
Η βασική δυσκολία για τον Χρήστο Παπαδόπουλο ήταν να αντισταθεί στη διάθεσή του για χορογραφική ανάπτυξη, δουλεύοντας μάλιστα με μια πολυάριθμη ομάδα χορευτών, οι οποίοι διαθέτουν εξαιρετική τεχνική και εκφραστικότητα. Ωστόσο, επέμεινε στη «συσσώρευση, τοποθετώντας όλα τα μέλη του χορευτικού συστήματος να κινούνται συνδεδεμένα μεταξύ τους», λέει. Και προσθέτει πως «χρειαζόμαστε την εγγύτητα στη ζωή μας και στη σύγχρονη κοινωνία. Χρειαζόμαστε του αόρατους δεσμούς μας για να περπατήσουμε και να υπάρξουμε».
Εχοντας την υποστήριξη της Εμιλι Μόλναρ, μιας από τις πιο καταξιωμένες χορεύτριες και χορογράφους του Καναδά και καλλιτεχνικής διευθύντριας των Nederlands Dans Theater, ο Ελληνας χορογράφος αφέθηκε και σε αυτό το έργο να οδηγηθεί από τη φαντασία του, η οποία παράγει έργο με ξεκάθαρο στίγμα. «Στις χορογραφίες μου βασίζομαι στο σώμα», εξηγεί, «για μένα αυτό είναι ο πρωταγωνιστής». Ενα ακόμη τυπικό χαρακτηριστικό του είναι η επιμονή στη λεπτομέρεια και την ακρίβεια, γεγονός που αποτελεί μια πρόκληση για τους χορευτές.
Αλλά και για τον ίδιο ήταν πρόκληση να εργαστεί στο σύντομο χρονικό διάστημα που του διέθεσε το ΝDΤ, ομάδα πολυάσχολη και πολυταξιδεμένη. «Συνήθως ξεκινάω με μια ιδέα που αναπτύσσουμε μαζί με τους χορευτές», τονίζει. «Για μένα είναι ζητούμενο οι χορευτές να τολμούν, να δοκιμάζουν, να βγαίνουν από τη νόρμα τους και να φέρνουν στη χορογραφία δικό τους υλικό».
«Τι ζητήσατε από τους χορευτές του NDT;» τον ρωτάω. «Να είναι θαρρετοί και να πάρουν ρίσκα», απαντά.
Η παράσταση στο Μέγαρο Μουσικής (6-9/11) συμπεριλαμβάνει δύο παλαιότερες παραγωγές, το «Vanishing Twin» (2008) του Γίρζι Κίλιαν και το «Solo Echo» (2012) της Καναδής Kρίσταλ Πάιτ.
