Το Κοντσέρτο για βιόλα και ορχήστρα του Δημήτρη Δραγατάκη ήταν το κεντρικό έργο στη συναυλία που πραγματοποίησε η Φιλαρμόνια Ορχήστρα Αθηνών υπό τον Βύρωνα Φιδετζή στις 15 Οκτωβρίου στην αίθουσα «Χρήστος Δ. Λαμπράκης». Σολίστ ήταν ο Αντώνης Μανιάς.
Η βιόλα κατείχε σημαντική θέση στο δημιουργικό έργο του Δραγατάκη, καθώς ήταν το όργανο που έπαιζε ο ίδιος επαγγελματικά. Το συγκεκριμένο Κοντσέρτο ολοκληρώθηκε το 1992 και πρωτοπαρουσιάστηκε την επόμενη χρονιά στο Μέγαρο από τον Αρτούρ Πατσιορκέβιτς και τη Φιλαρμονική Ορχήστρα της Κρακοβίας υπό τον Γέρζι Σβόμποντα – η ηχογράφηση υπάρχει στο YouTube. Το πρώτο μέρος του είναι διακριτό, το δεύτερο και το τρίτο αποδίδονται συνεχόμενα, χωρίς διακοπή. Ο συνθέτης προβλέπει σχετικά σύντομο δεξιοτεχνικό εδάφιο για τον σολίστα περίπου στο μέσον του δεύτερου μέρους. Ο Αντώνης Μανιός απέδωσε τον λυρισμό της μουσικής, ιδιαίτερα τη νοσταλγική, μελαγχολική διάθεση του δεύτερου μέρους (andantino) και ανταποκρίθηκε στις δεξιοτεχνικές απαιτήσεις της γραφής. Βρισκόταν σε συνεχή διάλογο με την ορχήστρα, η οποία υπό την καθοδήγηση του Φιδετζή υπογράμμισε τη λυρική διάσταση του έργου.
Ο Βύρων Φιδετζής διηύθυνε ένα πρόγραμμα με έργα Μιγιό, Ρίχαρντ Στράους, αλλά και Δραγατάκη.
Ο Φιδετζής πλαισίωσε το κοντσέρτο με δύο σπάνια παρουσιαζόμενες συνθέσεις του 20ού αιώνα, τη μουσική για το μπαλέτο «Η δημιουργία του κόσμου» του Νταριούς Μιγιό και τη μουσική του Ρίχαρντ Στράους για τον «Αρχοντοχωριάτη» του Μολιέρου. Τη δεκαετία του 1920 το Παρίσι ζούσε γοητευμένο από την τέχνη της Αφρικής, όπως επίσης από τη μουσική των μαύρων, την τζαζ. Εξίσου ζούσε στον πυρετό των Ρωσικών Μπαλέτων του Σεργκέι Ντιαγκίλεφ και των Σουηδικών Μπαλέτων του Ρολφ ντε Μαρέ. Μέσα από σχετικά σύντομα έργα χορού που παράγγελναν τα δύο αυτά σύνολα, δόθηκε η ευκαιρία να αναδειχθεί πλήθος από συνθέτες και εικαστικούς. Ανάμεσα στο 1920 και 1924 τα Σουηδικά Μπαλέτα παρουσίασαν 24 διαφορετικές χορογραφίες. Συνεργάστηκαν με συνθέτες όπως οι Ορίκ, Ονεγκέρ, Πόρτερ, Πουλένκ, Σατί και, βεβαίως, ο Μιγιό, του οποίου τη «Δημιουργία του κόσμου» παρουσίασαν το 1923. Η πλοκή του μπαλέτου είναι εμπνευσμένη από την αφρικανική μυθολογία. Ετσι, αυτονόητα, ο συνθέτης, που κατά τη διάρκεια πρόσφατου ταξιδιού του στις ΗΠΑ είχε ακούσει από πρώτο χέρι τζαζ, ενσωμάτωσε τον νέο ήχο στην παρτιτούρα του. Φιδετζής και Φιλαρμόνια απέδωσαν τη μουσική αυτή ανάλαφρα και με αίσθηση του ύφους. Υπενθυμίζεται ότι σκηνικά το μπαλέτο, στη χορογραφία του Ζαν Μπέρλιν με ανακατασκευασμένα τα εντυπωσιακά κοστούμια του Φερνάν Λεζέ, είχε παρουσιαστεί το 2018 στην αίθουσα Τριάντη.
Για τον «Αρχοντοχωριάτη» του Μολιέρου μουσική είχε συνθέσει αρχικά ο Ζαν Μπατίστ Λουλί. Την ακούσαμε το 2022 στην ίδια αίθουσα από το σύνολο «Οι τέχνες ανθούσες» υπό τον Ουίλιαμ Κρίστι. Από τη μουσική αυτή εμπνεύστηκε ο Ρίχαρντ Στράους δύο από τα εννέα μέρη της δικής του μουσικής πρότασης. Η εξαιρετικά καλογραμμένη και γοητευτικά μελωδική σύνθεσή του δίνει την ευκαιρία να διακριθούν πολλά μεμονωμένα όργανα, κυρίως πνευστά. Τα μέρη αυτά, αλλά και συνολικά το έργο, απέδωσαν με χαρακτηριστική κομψότητα και στυλ οι μουσικοί της Φιλαρμόνια.
