Μιλάμε κάθε μέρα σχεδόν στο τηλέφωνο. Εβρεξε; Οχι, παιδί μου, τίποτα, σταγόνα, κι ας λένε οι μετεωρολόγοι στις ειδήσεις ότι έρχεται νερό. Μήνες τώρα, ο ίδιος διάλογος. Σε επανάληψη. Εχω ξεχάσει πότε πήρα θετική απάντηση. Πάει σίγουρα πολύς καιρός, έχει σταματήσει να παραπονιέται, να αγχώνεται για τα δέντρα και τα κτήματα, «ό,τι είναι να γίνει ας γίνει», λέει τώρα.
Aλλο ένα φθινόπωρο που φαίνεται και αυτό χαμένο. Η γη διψασμένη, σκασμένη, τα δέντρα καχεκτικά. Εχουμε ξεχάσει τη μυρωδιά της βροχής, την αναζωογονητική της αίσθηση, τον ήχο από τις πρώτες χοντρές ψιχάλες. Δεν βρέχει πια… Στις Κυκλάδες οι ντόπιοι βρίσκονται σε απόγνωση. Στη Νάξο έκαναν λιτανεία. Στην Πάρο κοιτάζουν ψηλά στον ουρανό κι έβγαλαν στο λιμάνι της Παροικιάς την εικόνα της Παναγίας της Εκατονταπυλιανής να βοηθήσει, να φέρει βροχή, να ζωντανέψει η γη.
Αλλοι ανάβουν κεράκια για τις ελιές, άλλοι για τις πατάτες, άλλοι για τα οπωροφόρα, κάθε χωράφι και καημός, κάθε παραγωγός και πόνος. Οταν δεν βοηθάει η φύση, όταν δεν βοηθούν οι άνθρωποι, που δεν κάνουν σοφή διαχείριση των υδάτινων πόρων και δεν φροντίζουν για έργα υποδομής, η θρησκευτική πίστη μοιάζει σαν την τελευταία ελπίδα.
Οι μετρήσεις της επιστήμης, πάντως, αποτυπώνουν την πραγματική θλιβερή εικόνα. Η μείωση της βροχόπτωσης σε σχέση με τη δεκαετία 2012-2022 αγγίζει το 50% σε πολλές περιοχές της Ελλάδας, με τα νησιά του Αιγαίου, την Πελοπόννησο και την Κρήτη να βρίσκονται στη χειρότερη κατάσταση. Το προηγούμενο δίμηνο, για να έρθουμε πιο κοντά, η Αττική δέχτηκε 40% λιγότερο νερό, 90% οι Κυκλάδες, 75% η Κρήτη και 80% η Θεσσαλονίκη.
Μειώνονται οι βροχές, και το νερό, που πέφτει συχνότερα ως καταιγίδα, όχι μόνο δεν αναπληρώνει το έλλειμμα αλλά προκαλεί καταστροφές και απώλειες. Το μέλλον επίσης δεν φαίνεται βροχερό. Διάφορα κλιματικά μοντέλα, ευρωπαϊκά και αμερικανικά, που μπορούν να κάνουν και πιο μακρινές προβλέψεις με σχετική ασφάλεια, προειδοποιούν για μεγαλύτερη ξηρασία και ακόμη λιγότερες βροχοπτώσεις για την Ελλάδα.
Μπαμπά, έβρεξε; Οχι, παιδί μου, σταγόνα δεν έχει πέσει.
