Αραγε οι σούπερ ήρωες πεθαίνουν; Αν είναι πραγματικοί ήρωες όπως ο Σούπερμαν, μάλλον όχι. Είκοσι χρόνια μετά τον θάνατο του θρυλικού Κρίστοφερ Ριβ (1952-2004), ο οποίος υποδύθηκε για πρώτη φορά τον Σούπερμαν τον Δεκέμβριο του 1972, έρχεται τον Νοέμβριο στις κινηματογραφικές αίθουσες του εξωτερικού, αλλά σύντομα και στην πλατφόρμα Apple TV, η βιογραφία του μέσα από το ντοκιμαντέρ «Super/Man: The Christopher Reeve Story», που υπογράφουν τα τρία του παιδιά, ο Μάθιου, η Αλεξάνδρα και ο Γουίλ.
Γεννημένος στη Νέα Υόρκη, από μια ιδιαίτερα προνομιούχο αλλά και προβληματική οικογένεια, ο Ριβ βίωσε το διαζύγιο των γονιών του όταν ήταν μόλις τεσσάρων. Oπως αφηγούνται τα παιδιά του στον Guardian, σε όλη του τη ζωή πάσχιζε για την αποδοχή του πατέρα του, ο οποίος ήταν άνθρωπος του πνεύματος αλλά και ιδιαίτερα αυστηρός γονιός. Ακόμη και όταν όλος χαρά τού ανακοίνωσε ότι θα πρωταγωνιστήσει στην ταινία που τον έκανε θρύλο, εκείνος χάρηκε μόνον επειδή θεώρησε πως πρόκειται για το «Man and superman» του Ιρλανδού δραματουργού Τζορτζ Μπέρναρντ Σο. Ετσι, ο Ριβ υποσχέθηκε στον εαυτό του να μη μοιάσει σ’ εκείνον όταν θα αποκτούσε δικά του παιδιά. Πάντως, πέρα από τις καλές ακαδημαϊκές του επιδόσεις, κληρονόμησε περισσότερα στοιχεία από τον χαρακτήρα του πατέρα του από αυτά που επιθυμούσε. «Ακολουθούσε ένα ιδιαίτερα σκληρό και παραδοσιακό στυλ όσον αφορά την ανατροφή μας. Στις ΗΠΑ, χρησιμοποιούν τον όρο “Waspy parenting”», εξηγεί η κόρη του Αλεξάνδρα, σε συνέντευξή της στον Guardian. Σε ένα στιγμιότυπο ο μεγαλύτερος γιος του, Μάθιου, όπως μας λένε οι πρώτες πληροφορίες για το ντοκιμαντέρ, του εξομολογείται πως στην πραγματικότητα δεν διαφέρει και πολύ από τον πατέρα του, Φράκλιν. Ο ίδιος, ωστόσο, σε συνέντευξή του στο BBC δήλωσε πως αν και σταρ, ήταν ένας πατέρας σαν όλους τους άλλους, που δεν έφερνε ποτέ τη δουλειά στο σπίτι.
Οσον αφορά τον τίτλο του Σούπερμαν, τον κουβαλούσε σε όλη του τη ζωή, κάτι το οποίο όπως πιστεύουν οι κριτικοί δεν τον άφησε να διακριθεί σε άλλους ρόλους. Παρέμεινε ο Σούπερμαν ακόμη και μετά το τραγικό ατύχημα, κατά τη διάρκεια ιππασίας το 1995, που τον καθήλωσε σε αναπηρικό αμαξίδιο. Μέχρι το τέλος της ζωής του αγωνιζόταν για τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία.
