Το καλοκαίρι, λίγες ημέρες πριν από τη βράβευσή του με τον Χρυσό Λέοντα στο Φεστιβάλ της Βενετίας για τη νέα του ταινία –και πρώτη αγγλόφωνη μεγάλου μήκους στην καριέρα του– με τίτλο «Το Διπλανό Δωμάτιο», ο Πέδρο Αλμοδόβαρ παραχώρησε συνέντευξη στους New York Times στην οποία μιλά για τη ζωή, το σινεμά, αλλά και το νέο αυτοβιογραφικό του βιβλίο που επίσης κυκλοφόρησε φέτος.
Ο θρυλικός Ισπανός σκηνοθέτης, μεταξύ άλλων, παρουσίασε και την οπτική του σε σχέση με τον θάνατο, τη φθορά και το πέρασμα του χρόνου, μια θεματική που πρωταγωνιστεί στη νέα του ταινία. «Εχω πλέον πρόβλημα με τον θάνατο, με τη θνητότητα», είπε εξηγώντας: «Δεν σκέφτομαι ότι “έζησα ακόμη μία ημέρα”, αλλά ότι “έχω μπροστά μου μια ημέρα λιγότερη”».
Ταυτόχρονα, παραδέχεται ότι σε αυτόν τον νέο αιώνα έχει γίνει «πιο αυστηρός, πιο μελαγχολικός, λιγότερο σίγουρος, πιο ανασφαλής και πιο φοβισμένος».
«Υπάρχουν ορισμένες δεξιότητες που εξαφανίζονται σταδιακά με την πάροδο του χρόνου», ανέφερε σε άλλο σημείο. «Θυμάμαι παλαιότερα να σκαρφίζομαι μέσα σε ένα μήνα 10 ιστορίες που θα μπορούσα να γράψω για το σινεμά, πλέον αυτό έχει χαθεί». Διευκρινίζει πάντως: «Ευτυχώς, η λογοτεχνία και ο κινηματογράφος έχουν διάρκεια», είπε. «Δεν συγκρίνονται για παράδειγμα με το επάγγελμα ενός τενίστα, που στα 35 του έχει ήδη τελειώσει την καριέρα του».
«Από νεαρή ηλικία το όνειρό μου ήταν να γίνω συγγραφέας, να γράψω ένα μεγάλο μυθιστόρημα. Με την πάροδο του χρόνου, η πραγματικότητα απέδειξε ότι αυτό που έγραφα προοριζόταν αναπόφευκτα για το σινεμά», παραδέχεται ο δημιουργός. «Συνειδητοποίησα ότι τα γραπτά μου δεν ήταν λογοτεχνικές ιστορίες, αλλά πρόχειρα προσχέδια σεναρίων». Σε αυτό το πλαίσιο, όπως σχολιάζουν οι New York Times, το βιβλίο του με τίτλο «Το Τελευταίο Ονειρο» αποτελεί περισσότερο ένα κλειδί για την κατανόηση των ταινιών του Αλμοδόβαρ.
Με πληροφορίες από New York Times
