Ο κύριος Γκρι έχει μερικές ενοχλητικές απορίες. Ή, αλλιώς, είναι περίεργος για πράγματα που πολύς κόσμος θεωρεί ενοχλητικά. Για παράδειγμα, πώς προήλθε η ονομασία «καρκίνος». Ηξερε πως ο Ιπποκράτης είχε βάλει το χέρι του, αλλά ώς εκεί. Τον ενδιαφέρουν οι λεπτομέρειες. Οπως ότι ο αρχαίος Ελληνας πρωτοπόρος της ιατρικής παρατηρούσε πολύ προσεκτικά τις σορούς ανθρώπων που είχαν πεθάνει από το «κακό το πράγμα». Το σχήμα του όγκου «με τις αρπάγες πρησμένων αγγείων αίματος γύρω του» του θύμιζαν «κάβουρα, ο οποίος σκάβει στην άμμο με τα πόδια του απλωμένα σε σχήμα κύκλου».
Στο βραβευμένο με Πούλιτζερ «Η μεγάλη ασθένεια. Βιογραφία του καρκίνου» (εκδ. Μεταίχμιο, απ’ όπου και τα αποσπάσματα σε εισαγωγικά), ο γιατρός Σιντάρτα Μούκερτζι σημειώνει πως η περιγραφή του Ιπποκράτη είναι παραστατική, μα «στην πραγματικότητα, λίγοι καρκίνοι θυμίζουν κάβουρες».
Ο Μούκερτζι προσθέτει: «Η ονομασία μιας ασθένειας είναι έργο πρώτα της φιλολογίας και μετά της ιατρικής. Ενας ασθενής, πολύ πριν γίνει αντικείμενο ιατρικής εξέτασης, είναι πρωτίστως απλός αφηγητής μιας ιστορίας, αφηγητής του πόνου – ο ταξιδιώτης που επισκέπτεται το βασίλειο της νόσου. Για να αντιμετωπίσουμε μια ασθένεια, λοιπόν, πρέπει αρχικά να μετριάσουμε το βάρος της ιστορίας της».
«Η ονομασία μιας ασθένειας είναι έργο πρώτα της φιλολογίας και μετά της ιατρικής».
Ενδιαφέρουσα παρατήρηση: πέρα από την αμιγώς ιατρική θεραπεία, τμήμα του ευρύτερου –ολιστικού– θεραπευτικού πλαισίου είναι όλο αυτό να γίνει αφήγηση. Να δοθεί όνομα στον πόνο σου.
Ο κύριος Γκρι θυμάται ένα καταπληκτικό διήγημα του Ρέι Μπράντμπερι, αμετάφραστο στα ελληνικά: «Fever Dream», ο τίτλος του. «Πυρετός» και «Ονειρο», δύο λέξεις μέσα στον ίδιο τίτλο που περιγράφουν το εφιαλτικό παραλήρημα που μας καταλαμβάνει τις νύχτες με πυρετό. Η άγνωστη νόσος στο διήγημα δεν ονοματίζεται ποτέ. Δεν είναι ίωση ή γρίπη· είναι κάτι άλλο…
…κάτι τρομακτικό: το άρρωστο αγόρι στο διήγημα νιώθει την ασθένεια στον οργανισμό του σαν ξεχωριστή οντότητα. Το πρωί, νιώθει πλήρως θεραπευμένο. Η αρρώστια τον έχει κάνει δικό της: το αγόρι σκέφτεται πλέον όπως αυτή· είναι κάποιος άλλος. Ο «αφηγητής του πόνου» δεν θα αφηγηθεί ποτέ τον πόνο του, δεν θα δώσει ποτέ όνομα στη νόσο του, διότι την υποδέχεται στο νέο της σπίτι: το σώμα του, τη σκέψη του.
Το «όνειρο» του καρκίνου: να καταλάβει τον ξενιστή και να αποκτήσει δική του, αυτόνομη ύπαρξη. Μονάχα που στη διαδρομή, σκοτώνοντας τον ξενιστή, σκοτώνεται και αυτός. Στο διήγημα του Μπράντμπερι μοιάζει να το πετυχαίνει. Είναι, κατά προέκταση, όπως η θλίψη, όπως η τρέλα, η εμμονή, η σκοτεινή φαντασίωση που σε καταβροχθίζει και, κάποτε, ξυπνάς και είσαι όντως ένας άλλος, κάτι άλλο.
