Η απόσταση του χρόνου γεννάει νέες ερμηνείες του παρελθόντος. Σήμερα, ένα από τα πιο πρωτοποριακά κτίρια του κόσμου, που βρίσκεται στο Λίβερπουλ, διασώζει τη φήμη του καθώς νέες γενιές αρχιτεκτόνων και ιστορικών της τέχνης το μελετούν και το εκτιμούν. Είναι το περίφημο Oriel Chambers, χτισμένο το 1864, στην καρδιά της βικτωριανής περιόδου, το πρώτο κτίριο που υιοθέτησε ως καινοτομία τα υαλοπετάσματα στην πρόσοψη ενσωματωμένα στα προεξέχοντα παράθυρα και στηριγμένα στη δομή του κτιρίου με σιδερένια πλαίσια. Ηταν μια επανάσταση που θεωρείται τεχνολογικός προάγγελος των ουρανοξυστών στην Αμερική. Το Oriel Chambers, που συντηρείται με φροντίδα, είναι χαρακτηρισμένο μνημείο και εξαρχής στέγαζε γραφεία. Εχει αυτόν τον εντυπωσιακό συνδυασμό της νεογοτθικής αισθητικής και της τεχνολογικής καινοτομίας. Ο 21ος αιώνας μπορεί να κοιτάξει και πάλι με θαυμασμό τα τεχνολογικά επιτεύγματα του 19ου, που, στην ουσία, δημιούργησαν τις βάσεις για τον σύγχρονο πολιτισμό. Αρχιτέκτονας του κτιρίου είναι ο Πίτερ Ελις (1805-1884), ένας από τους μεγάλους ανανεωτές της βικτωριανής αρχιτεκτονικής, ο οποίος άφησε σημαντικό έργο. Το ίδιο το Oriel Chambers είχε μεγάλη επίδραση στην αρχιτεκτονική του Νέου Κόσμου. Καινοτομίες όπως το μέταλλο και το γυαλί στις προσόψεις των κτιρίων που ταυτίζουμε κυρίως με τον 20ό αιώνα ή έστω με τη Σχολή του Σικάγου μετά το 1880, βλέπουμε ότι είχαν αρχίσει να εφαρμόζονται στη Μεγάλη Βρετανία, ηγέτιδα δύναμη τότε στη βιομηχανία και στις εφευρέσεις. Ως πρόδρομος των ουρανοξυστών, όχι τόσο σε ύψος, αλλά σε τεχνολογία και αγάπη για το μέλλον, το Oriel Chambers είναι για όλους τους ιστορικούς της τέχνης ο σκαπανέας του αρχιτεκτονικού μοντερνισμού, καλυμμένου εν μέρει μέσα σε μια πρόσοψη αναβίωσης του γοτθισμού. Αλλωστε και οι πρώτοι ουρανοξύστες της Νέας Υόρκης την περίοδο 1890-1920 είχαν στοιχεία ιστορικών ρυθμών και λοφία που θύμιζαν φλωρεντινούς πύργους. Το Oriel Chambers συνάντησε την αντιπάθεια από τους συγχρόνους του. Το είδαν ως κτίριο βέβηλο και πανάσχημο. Λίγοι εκτίμησαν την καινοτομία που έφερε. Ο Βρετανός ιστορικός της αρχιτεκτονικής σερ Νικολάους Πέβσνερ (1902-1983) επισημαίνει τη σημασία του Oriel Chambers στο κλασικό έργο του «Σκαπανείς του μοντέρνου σχεδιασμού» (1936).
Ματιές στον κόσμο
ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ
Η πόλη του 1929
Οσα άφησε πίσω η φωτογράφος Μπέρενις Αμποτ (1898-1991) είναι πολύτιμα για να προσεγγίσουμε υπό καλλιτεχνικό πρίσμα τη Νέα Υόρκη όπως αναδυόταν στη διάρκεια του Μεσοπολέμου. Το νεοϋορκέζικο άλμπουμ της Μπέρενις Αμποτ αποτελείται από 266 μικρού σχήματος μαυρόασπρες φωτογραφίες, τραβηγμένες το έτος 1929. Παρουσιάζονται στο Μετροπόλιταν μαζί με ιστορικές φωτογραφίες αστικού τοπίου του Ευγένιου Ατζέ και του Γουόκερ Ιβανς.
ΟΥΙΝΤΣΕΣΤΕΡ
Η αμαρτία στην τέχνη
Η νέα έκθεση στον μουσειακό χώρο Arc, στο Ουίντσεστερ στο Χαμσάιρ της Αγγλίας, διερευνά την ιδέα της αμαρτίας ως θεματικού άξονα που συνδέει έργα τέχνης από την εποχή του μπαρόκ έως τις μέρες μας, σε έναν ελκυστικό συνδυασμό. Η έκθεση γίνεται σε συνεργασία με τη Νάσιοναλ Γκάλερι του Λονδίνου με επιμελητή τον Τζουστ Τζούστρα, ο οποίος έχει ειδίκευση στη σχέση θρησκείας και τέχνης. Το Arc στεγάζεται σε ένα θαυμάσιο ιστορικό κτίριο.
ΣΟΜΕΡΣΕΤ
Ρόντνεϊ Γκράχαμ
Στην αίθουσα τέχνης Hauser & Wirth στο Σόμερσετ της Ν. Αγγλίας, η έκθεση του 74χρονου Καναδού Ρόντνεϊ Γκράχαμ προσελκύει το κοινό (έως 8 Μαΐου). Με τίτλο «Τέσσερις Εποχές», η πρόσφατη δουλειά του καλλιτέχνη συνομιλεί με το εξοχικό και κατά τόπους βουκολικό τοπίο που περιβάλλει την γκαλερί. Οι φωτογραφίες του στήνονται ως εγκαταστάσεις, φωτισμένες σκηνοθετικές ψευδαισθήσεις. Ο ίδιος συμμετέχει ως ήρωας των σκηνών.
ΛΟΝΔΙΝΟ
Κάλλος και σάτιρα
Από τις μικρές εκθέσεις στη Νάσιοναλ Γκάλερι του Λονδίνου, η «Ασχημη δούκισσα: κάλλος και σάτιρα στην Αναγέννηση» μας περιμένει στην αίθουσα 46. Εμβλημα της έκθεσης, η διάσημη προσωπογραφία «Η άσχημη δούκισσα» του Φλαμανδού ζωγράφου Quinten Massys (1466-1530). Για πρώτη φορά το έργο αυτό παρουσιάζεται με ένα συγγενές σχέδιο του Λεονάρντο ντα Βίντσι ως κοινή προσέγγιση προς το παράδοξο και το απόκοσμο.
ΒΟΣΤΩΝΗ
Τα άλογα του Ναπολέοντα
Στο Μουσείο Καλών Τεχνών παρουσιάζονται τα σχέδια του Γάλλου ζωγράφου Καρλ Βερνέ (1758-1836) με θέμα τα άλογα στη στρατιά του Ναπολέοντα. Αυτά τα ιδιαίτερης λεπτότητας έργα τέχνης αναπαριστούν το πάθος για τα άλογα ως μαχητές, εργάτες, συνοδοιπόρους και συντρόφους. Οι έφιπποι Γάλλοι είναι για την ιστορία της τέχνης ένα αυτόνομο κεφάλαιο, σχετιζόμενο εδώ με την έλξη που ασκεί σε φιλίστορες και συλλέκτες η κληρονομιά του Ναπολεόντα.
