Ο κύριος Γκρι περιδιαβαίνει το Μουσείο Μουσικών Οργάνων των Βρυξελλών. Εχει φορέσει τα ακουστικά του και μπροστά σε κάθε έκθεμα που έχει το ειδικό σήμα, πληκτρολογεί τον κωδικό που βλέπει στο μηχάνημα που του έδωσαν στην είσοδο του μουσείου: για ένα-δύο λεπτά ακούει τον ήχο κάθε οργάνου. Κρουστά της Αφρικής, πίπιζες του Εβρου, ο ήχος της άρπας στις διάφορες παραλλαγές της και, βέβαια, τα πληκτροφόρα.
Εκεί στέκεται με περισσή προσοχή: τσέμπαλο και μαρτζινάλια από την Αμβέρσα του 1619, διπλό κλειδοκύμβαλο του 1646, κλαβεσέν από το Αμβούργο του 1734, όλα διακοσμημένα με περίτεχνες ζωγραφιές ροκοκό. «Σε τέτοιο πρόγονο του πιάνου έπαιζαν ο Μπαχ, ο Χέντελ και ο Ντομένικο Σκαρλάτι, στα 49 τους τότε όλοι, καθώς είχαν γεννηθεί και οι τρεις την ίδια χρονιά: το 1685».
Το κλειδοκύμβαλο θα δώσει σταδιακά τη θέση του στα πρώτα πιανοφόρτε: ο Μότσαρτ και ιδίως ο Μπετόβεν θα έχουν στη διάθεσή τους τον ήχο που πλέον δεν έβγαινε από τα γαμψά ράμφη που «τσιμπούσαν» τις χορδές όπως στο τσέμπαλο, αλλά από σφυράκια: το πιάνο, όπως το ξέρουμε πια σήμερα.
Κρουστά της Αφρικής, πίπιζες του Εβρου και, βέβαια, τα πληκτροφόρα.
Ο κύριος Γκρι αφήνει τον χρόνο να κυλήσει ακούγοντας όλα τα είδη των πληκτροφόρων έτσι όπως «ωριμάζουν» μέσα στην Ιστορία. Σκέφτεται την κασετίνα της Brilliant, με τα Νυχτερινά του Σοπέν (1810-1849) και του Ιρλανδού Τζον Φιλντ (1782-1837), παιγμένα σε όργανα εποχής από τον Μπαρτ βαν Ουρτ (The Art of the Nocturne in the Nineteenth Century, Bart van Oort). Δεν είναι σίγουρος για το τελικό αποτέλεσμα. Τα πιανοφόρτε της ηχογράφησης ακούγονται λίγο σαν ξεκούρδιστα μολονότι ο Βαν Ουρτ είναι έξοχος ερμηνευτής.
Κατεβαίνοντας απ’ το μουσείο, δίπλα ακριβώς, ο κύριος Γκρι βρίσκει το υπέροχο μικρό μαγαζί με δίσκους κλασικής La boite a musique.
Μεταξύ των αγορών του, τα εκπληκτικά έργα για πιάνο του Σεζάρ Φρανκ (1822-1890), όπως τα ερμήνευσε μοναδικά το 1986 η Dominique Cornil (από τη βελγική Noblesse – Rene Gailly International Productions). Στέκεται ιδιαίτερα στο Πρελούδιο, Φούγκα και Παραλλαγή έργο 18, το οποίο έχει κάτι που στοιχειώνει με την απέραντη (μα γυμνή, δίχως ίχνος γλύκας) τρυφερότητά του.
Ο κύριος Γκρι μού θυμίζει έναν ωραίο μικρό τόμο των εκδόσεων Αγρα, «Η σαγήνη του πιάνου» (επιλογή κειμένων: Σεσίλ Μπαλαβουάν, μτφρ.: Γιάννης Σιδέρης). Εκεί βρίσκει μια ωραία απόφανση του μεγάλου Σβιατοσλάβ Ρίχτερ: «Ξέρετε ποιος είναι ο θρησκευτικότερος συνθέτης; Οχι, όχι ο Μπαχ. Σε εκείνον όλα είναι τόσο τέλεια κι ατσαλάκωτα. (…) Ο θρησκευτικότερος από όλους είναι ο Φρανκ. Σου αποκαλύπτει τη θεϊκή σου ουσία. Ολα είναι υποκειμενικά και κρυμμένα από τους άλλους. Είσαι μόνος σου με την άγια εικόνα».
