Το προσωπικό αφιέρωμα του κυρίου Γκρι στον Αντζελο Μπανταλαμέντι, που μας άφησε πριν από λίγες ημέρες: δύο τραγούδια και τρία ορχηστρικά κομμάτια του, όλα από ταινίες του Ντέιβιντ Λιντς.
«Ο Μπανταλαμέντι μας απενοχοποίησε: μας έκανε να αποδεχθούμε ότι ακόμα και ένα γλυκερό κομμάτι μπορεί να σε συνεπάρει. Δεν τρέχει τίποτα, μη νιώθεις άσχημα, η μουσική είναι πολύ ωραία. Είναι παράξενο, αλλά είχε τη δύναμη να σε σαγηνεύει η μουσική αυτού του μελίρρυτου Ιταλού».
Και τα αγαπημένα του κομμάτια;
Ο Μπανταλαμέντι μας απενοχοποίησε: μη νιώθεις άσχημα, η μουσική είναι πολύ ωραία.
1. «The Mysteries of Love», από την ταινία «Μπλε βελούδο» (1986): «Νανουριστικό και την ίδια στιγμή ξεσηκωτικό. Μπαλάντα που σε σημαδεύει με έναν τρόπο ανελέητο. Tα “Μυστήρια του έρωτα” ήταν η αντικατάσταση από τον Μπανταλαμέντι του ανατριχιαστικού “Song of the Siren” των σπουδαίων This Mortal Coil. Τα δικαιώματα για τη χρήση του τραγουδιού αποδείχθηκαν πολύ ακριβά και μαζί με τον Λιντς (στους στίχους) ο Αντζελο έγραψε αυτό το κομμάτι, που λογικά θα πήγαινε άπατο, αλλά να που έγινε θρυλικό. Και με αυτό λάνσαρε τη φωνή της Τζούλι Κρουζ, που τον πρόλαβε στον θάνατο για λίγους μήνες».
2. «The Nightingale», από τη σειρά «Twin Peaks» (1990): «Ξανά η Τζούλι Κρουζ. Το σόου που έμπασε την αμερικανική τηλεόραση στη δεκαετία του ’90, με το πιο σουρεαλιστικό θρίλερ που γυρίστηκε ποτέ, περιλαμβάνει σε ένα επεισόδιο μία ακόμα ερωτική, πιο ρυθμική όμως, μπαλάντα. Θυμάμαι να βλέπω το επεισόδιο στην Αγγλία και το κομμάτι να με στοιχειώνει από εκείνη τη στιγμή. Είπα, συμβαίνει επειδή είμαι μόλις είκοσι. Και όμως: η αίσθηση παρέμεινε ζωντανή μέσα μου».
3. «Dark Lolitta» από την «Ατίθαση καρδιά» (1990): «Αλλοπρόσαλλο σάουντρακ, με το απίθανο “Treat me like a fool” του Ελβις να συναγωνίζεται το “Wicked Game” του Κρις Αϊζακ, όλα υπό τη σκιά του τελευταίου αριστουργηματικού λιντ του Ρίχαρντ Στράους από τα “Τέσσερα τελευταία τραγούδια” του. Κάπου εκεί, ξεχωρίζω ακόμη αυτή την πιο απλή, έως και απλοϊκή, ορχηστρική σύνθεση του Μπανταλαμέντι. Εως σήμερα δεν ξέρω τι είναι αυτό που με κάνει να μην την ξεχνώ. Στην πραγματικότητα, δεν έχω κανένα λόγο να θυμάμαι αυτή την υποψία κομματιού. Πώς γίνεται;».
4. «Rose’s Theme & Laurens Walking» από το «The Straight Story» (1999): «Η ταινία του Λιντς που αγαπώ πιο πολύ απ’ όλες. Η μεσοδυτική αμερικανική ατμόσφαιρά της αποδίδεται μοναδικά από τον Μπανταλαμέντι, ειδικά σε αυτά τα δύο δωρικά μα τόσο ανθρώπινα ορχηστρικά κομμάτια: λύπη και ειρωνεία, μνήμη και απολογισμός, καταστάλαγμα και γαλήνη – όλα κλείνουν με την πιο άφατη γλυκύτητα αυτή τη ζωή μέσα στη μουσική».
