Δουβλίνο, καλοκαίρι 1996. Λίγο πιο χαμηλά από την επιφάνεια του ποταμού Λίφεϊ, κάτω από τη γέφυρα Ο’ Κόνελ, ο κύριος Γκρι παρατηρεί ένα επταψήφιο ψηφιακό ρολόι να μετράει ανάποδα τον χρόνο: πόσος χρόνος απομένει έως το 2000. Από τα έτη (κάτι λιγότερο από τέσσερα τότε) έως και τα δευτερόλεπτα (αυτά, άπειρα, όπως πάντοτε).
Τις νύχτες, οι χρωματιστοί, φωτεινοί ψηφιακοί αριθμοί διακρίνονται πιο καθαρά και την ίδια στιγμή, κάτω από την επιφάνεια του νερού, μοιάζουν ρευστοί, έτοιμοι να διαλυθούν. Κάτι σαν αναμονή έως την αναχώρηση – αλλά για πού;
Τα χρόνια εκείνα, μεταπτυχιακός φοιτητής στη Γλασκώβη, ο κύριος Γκρι είχε παρακολουθήσει μαθήματα html, όπως τα έλεγαν. Πώς να σχεδιάζει κάτι παντελώς άγνωστο τότε: ιστοσελίδες. Δεν το ήξερε τότε, αλλά ήταν μια κρίσιμη επαγγελματική στιγμή και όμως, προσπέρασε αδιάφορος. Διεκπεραίωσε τη φοιτητική υποχρέωση κι επέστρεψε στη ζώνη της παρηγοριάς και της ανακούφισης: στα βιβλία, στις μουσικές, στις ταινίες.
Εκείνο το καλοκαίρι, στο Δουβλίνο, κοίταξε την ψηφιακή αντίστροφη μέτρηση μέσα στο νερό και την επομένη πήγε στο μουσείο Γκίνες, είδε πώς παρασκευάζεται η μαύρη ιρλανδική μπίρα και στο τέλος ήπιε από ένα μεγάλο ποτήρι απευθείας μέσα από την επιτόπια μουσειακή παραγωγή.
Eκλεινε τα μάτια, μα δεν μπορούσε να κοιμηθεί: ο χρόνος συνέχιζε να τρώει την ουρά του. Αυτός ο ουροβόρος όφις.
Αργότερα, μέσα στην ημέρα, σε μία από τις πολλές παμπ της πόλης, μια οθόνη πρόβαλλε ασταμάτητα μουσικά βίντεο κλιπ από το MTV. Με το σημερινό βλέμμα, θα μπορούσε κάλλιστα να είναι τζουκμπόξ με δισκάκια του Γκλεν Μίλερ. Μονάχα που σε αυτό το ρετρό ήταν κι εκείνος μέσα. Είκοσι έξι τότε – αλλά για πόσο ακόμη;
Στο Μουσείο των Συγγραφέων (πόσες πόλεις στον κόσμο έχουν τέτοιο μουσείο;) λησμόνησε τελείως τον χρόνο που λιγόστευε μέσα στο νερό. Στερν, Τζόις, Μπέκετ, Γουάιλντ, Σο, Σουίφτ, Γέιτς, Χίνι, Εντνα Ο’ Μπράιεν – η αέναη διαστολή του χρόνου. Η αίθουσα μύριζε φρέσκο ξύλο και μπογιά.
Στο μεταξύ, η αντίστροφη μέτρηση της πόλης να συνεχίζεται ασταμάτητη. Ψηφιακή κλεψύδρα με τους μικροσκοπικούς κρυστάλλους της άμμου να τρεμουλιάζουν στο νερό. Τη σκεφτόταν έντρομος ακόμα και τις νύχτες στα κρύα δωμάτια του Τρίνιτι, τα οποία παρέχονταν τα καλοκαίρια δωρεάν στους τουρίστες.
Eκλεινε τα μάτια, μα δεν μπορούσε να κοιμηθεί: έπιανε τον εαυτό του να μετράει τα δευτερόλεπτα ανάποδα. Ο χρόνος συνέχιζε να τρώει την ουρά του. Αυτός ο ουροβόρος όφις.
Eξω, ό,τι είχε φωτίσει. Πήρε τους δρόμους ξανά, αλλά απέφυγε τη γέφυρα Ο’ Κόνελ. Με τους Ιρλανδούς φίλους νοίκιασαν ένα αυτοκίνητο για να πάνε στην παραλία του Πορτμάρνοκ. Μια κοκκινομάλλα Ιρλανδή έβαλε μια κασέτα με τους Waterboys να τραγουδούν το «Stolen Child». Ο χρόνος ήταν με το μέρος της.
