Ο κύριος Γκρι διατείνεται ότι τα πιο ωραία μαθήματα γραφής είναι τα άτυπα, τα απρόσμενα και –περίπου– τυχαία. Στο τεύχος της 19ης Σεπτεμβρίου του The New Yorker, διάβασε ένα αφήγημα του Ντάριλ Πίκνεϊ αφιερωμένο στη συγγραφέα και παλιά του δασκάλα δημιουργικής γραφής Ελίζαμπεθ Χάρντγουικ (Darryl Pickney, «Critical Distance. A literary education with Elizabeth Hardwick»).
Ο Πίκνεϊ, επίδοξος συγγραφέας τη δεκαετία του ’70, γίνεται μαθητής της σημαντικής Αμερικανίδας συγγραφέως. Ο κύριος Γκρι ισχυρίζεται ότι το άρθρο του Πίκνεϊ, ενταγμένο στην ωραία σειρά Personal History του περιώνυμου αμερικανικού περιοδικού, συνιστά μάθημα δημιουργικής γραφής μέσω των λεγομένων της Χάρντγουικ και μέσω της ίδιας της αφήγησής του. Η οποία ξεκινάει με ένα αυτοκινητικό ατύχημα της Χάρντγουικ στο Μέιν. Προσπαθούσε, του είπε, να αποφύγει ένα ελάφι. «Συγκράτησε αυτή τη λεπτομέρεια», μου λέει με νόημα ο κύριος Γκρι.
Το αφήγημά του περιστρέφεται, ωστόσο, γύρω από το πώς η Χάρντγουικ τον μύησε στη γραφή, «με τον σκληρό τρόπο»: «Είσαι ο χειρότερος ποιητής που έχω ποτέ μου διαβάσει. Πρέπει να πάψεις να γράφεις πια ποίηση». Κάτι ανάλογο θα ακούσει και για διηγήματά του. Ο Πίκνεϊ: «Στην τάξη μάς έλεγε ότι αν δεν αντέχουμε την απόρριψη, αν δεν αντέχουμε την άρνηση, τότε δεν μπορούμε να γίνουμε συγγραφείς».
«Δεν ξέρω πώς γίνεται να διαβάζουμε Ντοστογιέφσκι και μετά να γράφουμε σαν ηλίθιοι».
Η Χάρντγουικ: «Δεν ξέρω πώς γίνεται να διαβάζουμε Ντοστογιέφσκι και μετά να γράφουμε σαν ηλίθιοι».
Του μιλάει συνεχώς για την απόλαυση της επεξεργασίας του γραπτού. Και για τον πόνο που αυτή φέρνει. Και ότι αν δεν γράφεις και ξαναγράφεις δεν μπορείς να γίνεις αληθινός συγγραφέας. «Τα πρώτα μου δακτυλόγραφα είναι λες και τα έχει γράψει κοτόπουλο», του λέει. Κι ακόμα: «Δεν γράφεις βάσει κάποιας επιτροπής. Οι συγγραφείς πρέπει να είναι ελεύθεροι να κάνουν τα δικά τους λάθη. (…) Oλα τα προβλήματα με το γράψιμο δεν έχουν παρά μόνο μία λύση: οφείλεις, και είπες ότι θα το κάνεις, να τιμήσεις το συμβόλαιο που έκανες με τον εαυτό σου, αυτή είναι η ζωή σου». Oταν ο Πίκνεϊ απορεί πώς η Γεωργία Σάνδη έγραφε με το στανιό είκοσι σελίδες την ημέρα, η Χάρντγουικ του λέει ξερά: «Σου τ’ ορκίζομαι, είναι μια σχεδόν σωματική διαδικασία».
Στο τέλος, ο Πίκνεϊ παρομοιάζει τη Χάρντγουικ με τη θρυλική μουσική δασκάλα Νάντια Μπουλανζέ, η οποία σημάδεψε δύο γενιές συνθετών και μουσικών. Ακούγοντάς τον, η Χάρντγουικ παίρνει μιαν έκφραση απελπισίας. Ο Πίκνεϊ δεν καταλαβαίνει γιατί («εδώ έγκειται το δικό του μάθημα γραφής σε εμάς», σχολιάζει ο κύριος Γκρι). «Δεν είμαι δασκάλα, είμαι συγγραφέας», λέει απελπισμένη εκείνη. Και τον κοιτά κατάματα. Η τελευταία πρόταση της αφήγησης του Πίκνεϊ ανήκει στην ίδια τη Χάρντγουικ: «Δεν υπήρξε ποτέ ελάφι».
