Τη νύχτα της 4ης προς 5η Αυγούστου του 1916, οι Γερμανοί εξαπέλυσαν λυσσασμένες επιθέσεις. Μέσα στο σκοτάδι, οι φωτοβολίδες έλουζαν με ένα απόκοσμο φως τις φιγούρες που προσπαθούσαν να τρέξουν στη λάσπη, ανάμεσα στους κρατήρες και στα διαμελισμένα πτώματα. Ακόμα και σήμερα, στις κοιλάδες πέριξ του ποταμού Σομ, μπορεί κανείς να διακρίνει υπολείμματα εκείνων των φιδοειδών χαρακωμάτων.
Η διμοιρία του ανθυπολοχαγού Τζορτζ Μπάτεργουορθ άντεξε. Στις επιστολές του έγραφε πόσο θαύμαζε αυτά τα νέα παιδιά, που στην πολιτική τους ζωή εργάζονταν στα ορυχεία της βορειοανατολικής Αγγλίας. Λονδρέζος ο ίδιος, μεγαλωμένος στο Γιόρκσαϊρ, σπουδαγμένος στην Οξφόρδη, μουσικοκριτικός στους Times του Λονδίνου, φίλος του σερ Ραλφ Βον Ουίλιαμς, ήταν σύμβολο μιας αθόρυβης κοινωνικής επανάστασης που συντελέστηκε στα χαρακώματα του Δυτικού Μετώπου: για πρώτη φορά, οι Βρετανοί γαλαζοαίματοι και οι αστοί του Ιτον Κόλετζ έγιναν ένα με τα παιδιά της εργατικής τάξης. Εως τότε, οι μεν αγνοούσαν την ύπαρξη των δε.
Αραγε να ήξεραν οι ανθρακωρύχοι ότι ο 30χρονος διμοιρίτης τους ήταν μουσικός; Οτι ο Μπάτεργουορθ είχε γράψει το «Αγόρι από το Σρόφσαϊρ» (A Shrophsire Lad); Απίθανο. Τόσο οι ίδιοι όσο και ο ανθυπολοχαγός τους είχαν άλλες ασχολίες: να σκοτώνουν και να μη σκοτωθούν: μέσα Ιουλίου είχαν καταλάβει μια σειρά εχθρικών χαρακωμάτων και ο Μπάτεργουορθ τραυματίστηκε ελαφρά. Ο λοχαγός του τον πρότεινε για τον Στρατιωτικό Σταυρό. Ο κύριος Γκρι αναρωτιέται αν στην κάποτε νεκρική ησυχία της Ουδέτερης Ζώνης (No Man’s Land) ο Μπάτεργουορθ αναπολούσε την ειδυλλιακή ατμόσφαιρα των τραγουδιών του «Αγοριού από το Σρόφσαϊρ».
Οι Βρετανοί γαλαζοαίματοι και οι αστοί του Ιτον Κόλετζ έγιναν ένα με τα παιδιά της εργατικής τάξης.
Το Σρόφσαϊρ, στα δυτικά Μίντλαντς, ήταν περισσότερο ιδέα παρά τόπος. Η ιδέα ενός επίγειου παραδείσου, έτσι όπως τον αποτύπωσε στη συλλογή του «Το αγόρι από το Σρόφσαϊρ» ο διαπρεπής κλασικιστής Ε. Α. Χάουσμαν.
Νόστος για μια φύση που μιλάει μέσα από το θρόισμα των φύλλων, για μια νιότη που ακόμα δεν έχει χαραχτεί με ουλές, ονειροπόληση και στοχασμός για μια ζωή που μόλις χάραξε όπως το πρώτο φως του ήλιου – στον αντίποδα της κόλασης του Σομ το 1916. Ο,τι κι αν σκέφτηκε ο Μπάτεργουορθ εκείνες τις νύχτες στη Γαλλία, δεν θα φορέσει ποτέ στο πέτο τον Στρατιωτικό Σταυρό. Τα ξημερώματα της 5ης Αυγούστου θα τον βρει στο μέτωπο η σφαίρα που «επάνω της έγραφε το όνομά του».
Οι στρατιώτες του θα τον θάψουν επιτόπου και θα ονομάσουν την τοποθεσία «Χαρακώματα Μπάτεργουορθ». Η σορός του δεν θα βρεθεί ποτέ. Στον αέρα αντηχεί ακόμη στη στοιχειωμένη περιοχή το τραγούδι του «Think no more, lad». Μη σκέφτεσαι άλλο, αγόρι μου.
