Η βοήθεια ήρθε, ακόμα μία φορά, από ψηλά. Τον Ιανουάριο του 1945, μετά την αιφνιδιαστική γερμανική αντεπίθεση στις Αρδέννες, οι Αμερικανοί αλεξιπτωτιστές που συμμετείχαν στην περίφημη Μάχη της Εξέχουσας (Battle of the Bulge), αποκλεισμένοι στα χιόνια, χαμογέλασαν όταν ο ουρανός καθάρισε και οι σκληροτράχηλες Ντακότες τούς πέταξαν τις απαραίτητες προμήθειες.
Κάποτε όμως, δεν τους πετούσαν μόνο πυρομαχικά, σοκολάτες, κονσέρβες κορνμπίφ και μορφίνες, αλλά και πιάνα.
Ναι, πιάνα. Η μεγάλη νεοϋορκέζικη εταιρεία κατασκευαστών πιάνου, Steinway & Sons, κατασκεύασε τα Victory Verticals («όρθια» πιάνα με την εύλογη ονομασία «Νίκη»), τα οποία ρίχτηκαν στους στρατιώτες της γραμμής των πρόσω. Αυτό σε μια περίοδο κατά την οποία η αμερικανική κυβέρνηση είχε απαγορεύσει την κατασκευή μουσικών οργάνων ώστε τα υλικά να διοχετεύονται όλα στην πολεμική παραγωγή (σημαντική λεπτομέρεια: ο ιδιοκτήτης της Steinway & Sons είχε τέσσερις γιους και κάμποσα ανίψια στρατευμένους σε εμπόλεμες ζώνες).
Συνολικά, ρίχτηκαν πέντε χιλιάδες πιάνα, μαζί με εγχειρίδια οδηγιών για το κούρδισμά τους.
Ηταν μικρά, ειδικά κατασκευασμένα πληκτροφόρα ώστε να αντέξουν στη ρίψη με αλεξίπτωτο. Και άντεξαν. Συνολικά, ρίχτηκαν πέντε χιλιάδες πιάνα, μαζί με εγχειρίδια οδηγιών για το κούρδισμά τους.
Η μουσική νίκησε (η μουσική πάντοτε νικάει). Τα πιάνα έπιασαν τόπο. Το πιστοποιούν οι φωτογραφίες που διασώθηκαν, όπως και οι μαρτυρίες των απλών στρατιωτών. Υπάρχει μια επιστολή του οπλίτη Κένεθ Κρέινς από το μέτωπο της Βόρειας Αφρικής προς τη μητέρα του, στην οποία περιέγραφε γλαφυρά πώς συγκεντρώθηκαν όλοι γύρω από το πιάνο και το γλέντησαν δεόντως. «Κοιμήθηκα με ένα χαμόγελο και ακόμα και σήμερα μουρμουράω μερικά από τα κομμάτια που τραγουδήσαμε». Μία εβδομάδα μετά, ο οπλίτης Κρέινς έπεσε μαχόμενος.
Ο κύριος Γκρι μεγάλωσε με ένα μαύρο «όρθιο» Steinway, που ήταν το πιάνο της μητέρας του, αυτό στο οποίο έκανε ο ίδιος μαθήματα για τρία χρόνια. «Δεν ήταν μικρό σαν τα πολεμικά», μου λέει, «αλλά ήταν το πιάνο όπου η μαμά έπαιζε, με ωραίες, ανοικονόμητες τρίλιες, τη θλιμμένη άρια του Ναντίρ “Je crois entendre ancore” από τους “Αλιείς μαργαριταριών” του Μπιζέ».
Οι G.I.’s. δεν θα έπαιζαν κάτι τέτοιο στο μικρό Steinway της «Νίκης». Ο κύριος Γκρι πιθανολογεί πως θα έπαιζαν την μπαλάντα του Τόμι Ντόρσεϊ «I get sentimental over you» ή το πιο ρυθμικό «Moonglow», που είχαν παίξει αριστουργηματικά ο Μπένι Γκούντμαν με τον Λάιονελ Χάμπτον και τον Τζιν Κρούπα. «Το σκεφτόμουν όταν έβλεπα, και άκουγα, τη μητέρα μου να παίζει τον Μπιζέ, το σκέφτομαι και τώρα που δεν είναι εδώ εκείνη», λέει ο κύριος Γκρι: «Η μουσική έρχεται πάντοτε απ’ τον ουρανό».
