Και μόνο η παρουσία τους αρκούσε για να αναδυθεί από την τελετή απονομής η ελπίδα για την επόμενη μέρα. Οι σκηνοθέτες και συντελεστές των ταινιών του 35ου Φεστιβάλ ελληνικών ταινιών μικρού μήκους και 18ου Διεθνούς, γέμισαν το Δημοτικό Ωδείο της Δράμας το περασμένο Σάββατο, όχι μόνο για να παραλάβουν οι βραβευμένοι τις διακρίσεις τους, αλλά και για να χειροκροτήσουν τους συναδέλφους και συνοδοιπόρους τους σε αυτήν τη δύσκολη αλλά με δώρα «μικρή» διαδρομή. Η «ελπίδα» δεν συνδέεται μόνο με την ηλικία των διαγωνιζόμενων αλλά και με τα χαρακτηριστικά της γενιάς όπως αποτυπώθηκαν στις ταινίες τους και στις δηλώσεις τους τη βραδιά της απονομής. Ας ξεκινήσουμε από το δεύτερο: σεμνότητα, αμεσότητα, αίσθηση του χρόνου που τους αναλογούσε και του μεγέθους που αντιπροσώπευαν.
Τι μετρούσε γι’ αυτούς; Η χαρά της δημιουργίας και της συμμετοχής. Ακόμη και τα τεχνικά προβλήματα (αυξημένα φέτος), που αντιμετώπισαν αρκετές προβολές στον κινηματογράφο «Ολύμπια», δεν μονοπώλησαν την τελετή με διαμαρτυρίες. Η μόνη αναφορά ήταν από τον σκηνοθέτη Νεριτάν Ζιντζιρία που πήρε το πρώτο βραβείο (Χρυσό Διόνυσο) για το «Χαμομήλι»: «Ας μην ξεχνάμε ότι έχεις μόνο μία προβολή και αυτή είναι επένδυση ζωής», επισήμανε, για να χειροκροτηθεί παρατεταμένα. Ο διευθυντής του Φεστιβάλ Αντ. Παπαδόπουλος είπε ότι η φετινή δυσλειτουργία οφείλεται στην εγκατάσταση ενός νέου συστήματος (DCP). Οπως και να ‘χει, η έλλειψη ήχου ή υποτιτλισμών, για παράδειγμα, δεν συνάδει με τη φυσιογνωμία μιας διεθνούς διοργάνωσης.
Ως προς το έργο τώρα: οι έξι μέρες της διοργάνωσης (17 – 22/09) ήταν πυκνές σε προβολές και εκδηλώσεις. Από τις 138 ταινίες, οι 83 ήταν ελληνικές. Η ένωση κριτικών και η κριτική επιτροπή διέγνωσαν «τάση αφαίρεσης» και «κοινωνικό πεσιμισμό». Το πένθος πρωτοστατούσε, το χιούμορ είχε μικρό μερίδιο. Ο ρεαλισμός αναμειγνυόταν με την υπέρβαση. Ενώ θα περίμενε κανείς η οικονομική κρίση και τα συνεπακόλουθά της να απασχολούν την πλειονότητα των δημιουργών, υπερτερούσαν τα θέματα που αφορούσαν τον θάνατο, την ύπαρξη – ανυπαρξία, τις σχέσεις, την οικογένεια, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, χωρίς να απουσιάζουν η επιστημονική φαντασία και τα animation.
Από τη φετινή διοργάνωση θα κρατήσουμε:
– Την επιρροή και γοητεία που ασκούν τα μέσα μεταφοράς: σε τρένα, λεωφορεία και Ι. Χ. διαλύονται σχέσεις, καταγράφεται η πολυπολιτισμική ελληνική κοινωνία, οι ματιές υπόσχονται την αρχή ή το τέλος μιας έλξης, με οικονομία και πρωτοτυπία («Φτηνά εισιτήρια» του Κ. Ιορδάνου, «Ταξίδι» του Αλ. Ράπτη, «km» του Χρ. Νίκου, «Largo» του Στ. Πάχου, «807» του Αλ. Σκούρα).
– Την παρουσία του παλαιότερου, σταθερότερου και ανθεκτικότερου μικρομηκά, του 66χρονου Αχιλλέα Κυριακίδη, που φέτος, με τις «Ιδιότητες του 2», την ιστορία ενός άντρα αντιμέτωπου με τον εαυτό του (ως φαντασιακού δίδυμου «άλλου») και τις επιθυμίες του, πρόσφερε ένα 15λεπτο μάθημα πληρότητας και διεισδυτικότητας.
– Ανάκατες εικόνες που δεν έχουν ακόμα ταξινομηθεί: Την υποβλητική φιγούρα της Γιώτας Χατζηιωάννου στο «Χαμομήλι» (μια μαυροφορεμένη γυναίκα που παλεύει με το χιόνι, μεταφέροντας πεζή, τη σορό του άντρα της για ταφή), την ερμηνεία του Μάκη Παπαδημητρίου ως συμπιεσμένου, οφειλέτη των πάντων, υπαλλήλου τράπεζας στο βραβευμένο «Τσέλσι – Μπαρτσελόνα» του Αλεξ. Χαντζή (Αργυρός Διόνυσος), την κινηματογραφική ματιά, στο ευρηματικό (η σχέση μιας νεαρής υπέρβαρης κοπέλας με ένα παλιό τρακτέρ) «Ghost in the machine», του Ολιβερ Κριμπά, την εξαιρετικά πυκνή εξάλεπτη ταινία της Ν. Ανδρεάδη «A doll’s life», για τη νοσηρότητα της οικογένειας και παιδική κακοποίηση. Τη φράση: «προσπαθώ να ζωγραφίσω και όλο τοίχους βλέπω», στη σπουδαστική «Ιαση» των Β. Γερμανάκου – Κοψίνη και Χρ. Μαργώνη.
