Αν δεν ήταν ο Δεκέμβριος, το 2008 θα ήταν μια χρονιά που η Αθήνα δεν θα είχε πολλούς λόγους για να θυμάται. Τουλάχιστον ως προς αυτά που υλοποιήθηκαν. Τέσσερα χρόνια μετά τους Ολυμπιακούς, η αίσθηση της στασιμότητας ήταν κυρίαρχη, αν και θεωρητικά υπήρξαν σημαντικές εξελίξεις. Το σχέδιο του Ιδρύματος Νιάρχου για τη χρηματοδότηση του νέου Πολιτιστικού Πάρκου στο Δέλτα Φαλήρου (περιλαμβάνει την ανέγερση των νέων κτιρίων της Εθνικής Βιβλιοθήκης και της Εθνικής Λυρικής Σκηνής) προχωράει κανονικά: την άνοιξη ανακοινώθηκε το όνομα του Ρέντσο Πιάνο, στον οποίο ανατέθηκε το σύνολο του σχεδιασμού. Μέσα στο 2009 αναμένεται η δημοσιοποίηση των ιδεών του διάσημου Ιταλού αρχιτέκτονα για το πρώτο του αθηναϊκό project.
Σε επίπεδο αρχιτεκτονικής παραγωγής, η αναμονή για το νέο Μουσείο της Ακρόπολης τελειώνει σύντομα. Στο Εθνικό Θέατρο μπαίνουν οι τελευταίες πινελιές ενώ ο Ελληνικός Κόσμος του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού επί της οδού Πειραιώς προσέθεσε ένα ακόμα μέλος, το χάι-τεκ «Θέατρον». Αντίθετα, ουδείς μπορεί να εγγυηθεί την ολοκλήρωση των εργασιών στο Φιξ της λεωφόρου Συγγρού, εκεί που (θεωρητικά, τουλάχιστον) από το 2010 μετακομίζει μόνιμα το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Οι εργασίες εξελίσσονται με αργούς ρυθμούς και όλα τα ενδεχόμενα παραμένουν ανοιχτά. Παρά την κρίση, ο ιδιωτικός τομέας εμφανίζει αντοχές. Μέσα στο 2009 θα ολοκληρωθεί η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ωνασείου Ιδρύματος στη λεωφόρο Συγγρού, όπως και το φιλόδοξα αρχιτεκτονικά οικιστικό συγκρότημα της κατασκευαστικής εταιρείας ΓΕΚ στο Μεταξουργείο. Ακριβώς απέναντι, στον χώρο της παλιάς, πλινθόχτιστης μονάδας παραγωγής μεταξιού, διαμορφώνεται η νέα Δημοτική Πινακοθήκη της Αθήνας. Και στην Ιερά Οδό, θα έχουμε εγκαίνια μέσα στην καινούργια χρονιά: της νέας έδρας της Ταινιοθήκης της Ελλάδος.
Κοντά στην Ιερά Οδό αλλά στα όρια του Βοτανικού η «Αθηναΐδα» προτείνει τη δική της εκδοχή των λοφτ, μια τοπική «βιομηχανία» που παρά την κρίση δεν εμφανίζει σημάδια κόπωσης. Το 2008 μας αποχαιρέτισε με την τακτοποίηση μιας χρόνιας εκκρεμότητας, τη διαμόρφωση της πλατείας Μοναστηρακίου, ένα έργο που πολλοί Αθηναίοι υποδέχθηκαν με ανακούφιση.
