Με το που διάβασε τον «Καυτό πάγο» τον ξεχώρισε αμέσως. Και η αλήθεια είναι ότι από τα χέρια της ηθοποιού Αννίτας Δεκαβάλλα περνούν πολλά έργα. Οχι μόνο για το τι θα ανεβάσουν με τον σύντροφό της -τον σκηνοθέτη Τάκη Βουτέρη- στο Θέατρο Εξαρχείων αλλά και γιατί είναι μια συνήθεια που δεν σταματά ποτέ. Αυτό που ψάχνει είναι το «δυνατό». «Οσο να ‘ναι, οι αισθήσεις μας έχουν αμβλυνθεί, δεν ενθουσιαζόμαστε τόσο εύκολα με τα πράγματα. Μόνο κάτι δυνατό μπορεί να μας αγγίξει. Οταν διαβάζουμε τόσα έργα, που τα περισσότερα από αυτά τα ξεχνάς μια εβδομάδα μετά, αυτό που σου τριβελίζει το μυαλό διαρκώς, κάνει τη διαφορά».
Ο πολυβραβευμένος «Καυτός πάγος» της Μπράιονι Λέιβερι, που ανέβηκε πριν από λίγες ημέρες στο Θεάτρο Εξαρχείων σε δική της μετάφραση, είναι μια σύγχρονη σπουδή πάνω στην παθολογία του πόνου, γραμμένη σε 32 σκηνές. «Εχει προχωρημένη φόρμα, δυνατή θεατρική αίσθηση, τεχνική εξαιρετική από μια συγγραφέα που γνωρίζει θέατρο».
Ενα ψυχολογικό θρίλερ που αναφέρεται στην ιστορία δύο γυναικών (Ανθή Ανδρεοπούλου και Αννίτα Δεκαβάλλα) οι οποίες ξεπερνούν ό,τι χειρότερο μπορούσε να τους συμβεί. «Η εξαφάνιση μιας δεκάχρονης φέρνει αντιμέτωπους τρεις ανθρώπους από διαφορετικούς κόσμους. Τη μάνα του κοριτσιού, μια ψυχίατρο που έχασε τον εραστή της και έναν μοναχικό σίριαλ κίλερ. Θα μπορούσε να είναι μια μεταφορά για ό,τι μας πληγώνει. Παίρνει βέβαια μια ακραία περίπτωση όπως είναι ο θάνατος, η απώλεια ενός μοναδικού προσώπου».
Αυτό που άρεσε στην ηθοποιό είναι το πώς κατορθώνουν αυτές οι δύο ηρωίδες να βγουν στο φως.
Και εκείνο που τη δυσκόλεψε για να παίξει τη Νάνση; «Διάβασα στο διαδίκτυο πολλές μαρτυρίες γονιών οι οποίοι έχασαν τα παιδιά τους, υλικό που με βοήθησε να σχηματίσω τον ρόλο. Η μάνα που κάποια στιγμή συγχωρεί τον δολοφόνο. Δεν ήξερα πώς να το προσεγγίσω. Στην αρχή το έβλεπα ως ποιητική αδεία. Οι μαρτυρίες όμως κάποιων γονιών, για το βάρος που έφυγε αν και τους καθήλωνε επί χρόνια, μου άνοιξε τον δρόμο. Πολλά αναφέρονται στο έργο της Λέιβερι, ακόμη και η παιδοφιλία».
Η είσοδος και η έξοδος σ’ ένα τέτοιο κόσμο κάθε βράδυ δεν είναι εύκολη υπόθεση ούτε για τον ερμηνευτή ούτε για τον θεατή. «Εγώ το βλέπω σαν ένα σκοτεινό ταξίδι που τελικά σε βγάζει στο φως. Δεν σε βαραίνει. Και όλοι μας έχουμε ανάγκη να ακούσουμε πως, ό,τι κι αν γίνει στη ζωή μας, μπορούμε να το ξεπεράσουμε».
Από το κομπολόι
στο κινητό
Από το το 1976 που ξεκίνησαν με τον Τάκη Βουτέρη το Θέατρο του Πειραιά (η συνέχεια του οποίου ήταν από το 1990 το θέατρο Εξαρχείων), έγιναν πολλά στον χώρο του θεατρικού στίβου. «Εχουμε καλές παραστάσεις, καλούς ηθοποιούς και σκηνοθέτες, δουλειές με επαγγελματισμό, ένταση και ουσία. Μη νομίζετε ότι και στο Λονδίνο δεν ανασκολοπίζουν κείμενα. Οι μοντερνιές που λένε. Εκεί που χωλαίνουμε είναι στο νεοελληνικό έργο γιατί δεν υπάρχει κρατική υποστήριξη».
Αλλαγές έχουμε και σε επίπεδο κοινού. «Ο εφιάλτης μας στις αρχές της δεκαετίας του ’80 ήταν το κομπολόι στην παράσταση. Σήμερα είναι το κινητό τηλέφωνο. Κάποτε η Παξινού είχε αρπάξει την ώρα της παράστασης το κομπολόι ενός θεατή. Ο εφιάλτης των ηθοποιών σήμερα λέγεται κινητό. Είναι ενδιαφέρον να δει κανείς πώς το ελληνικό θέατρο και η κοινωνία μας πήγε από το κομπολόι στο κινητό».
Το μπέρδεμα που διακρίνει στο θέατρο είναι του ερασιτεχνικού με το μοντέρνο. «Στους όρους έχουμε μια σύγχυση. Το πρόβλημα είναι η παρεξήγηση των ορισμών».
Τι ονειρεύεται; «Ετσι όπως έγιναν τα δικά μας θέατρα, το μόνο όνειρο που μπορούμε να κάνουμε είναι να συνεχίσουμε να υπάρχουμε. Το ΥΠΠΟ έδωσε κάποιες επιχορηγήσεις αλλά δεν είναι αυτές που θα επιτρέψουν να συνεχίσουν θέατρα σαν τα δικά μας. Εντάξει, δεν θα πάρω χρήματα από τη μετάφραση ή τη σκηνοθεσία, αλλά θες και να φας. Τι θα γίνει μετά;».
